Ορφέας Βάτος: Η κλεμμένη Ζάμια της Δροσοπούλου 52!

Ο Ορφέας Βάτος γράφει την εκδοχή της για την ιστορία πίσω από την κλεμμένη Ζάμια της Δροσοπούλου 52.

Νύχτες ασημάδευτες. Ασημάδευτες από τον κίνδυνο που καρτερούσα να νιώσω άλλη μια φορά στη πόλη. Το πορτοκαλί της Ομόνοιας με είχε νυστάξει τόσο που τα μάτια μου δάκρυζαν. Στην κουζίνα στο κατώι μαγειρεύουν την απανθράκωση τους οι θαμώνες του νεαρόκοσμου.

Μου μιλάει κάποιος σπαστά λες και τον καταλαβαίνω στη στάση με τ κρεμασμένα βλέφαρα μου. Τι παραμύθι είναι τούτο. Τον αφήνω να ολοκληρώσει τη παραμύθα του και συνεχίζω τον δρόμο μου στους δρόμους που έχω ξεράσει και αλέσει με το αλέτρι της ψυχής μου.

Νάτος. Ένας άγνωστος να γνέφει. Τι τον έπιασε τούτη την ώρα; Μου σφίγγει το χέρι και με φιλάει στο μάγουλο. «Όλα καλά θα πάνε μικρέ ταξιδιώτη» μου λέει. «Γαμώ τη μάνα σου», αποκρίνομαι και τον φιλάω στο στόμα. Το αίμα μου με καίει όταν η ανάμνηση της ζωής που αφήνω μέρα με τη μέρα με αφήνει. Το σκοτάδι γύρω μου πηχτό και τα αστέρια δεν νίκησαν το σκοτάδι και απόψε.

Καθώς τραβάω το σουγιά που ‘χω φυλάξει στη κωλότσεπη και σχίζω το λεπτό και αγνό δέρμα, είναι η πρώτη φορά που απευθύνομαι στον εαυτό μου και πρέπει να φταίει η ζαλάδα από τα πορτοκαλί φώτα που κυκλώνουν την Κέρκυρας.

Ξημερώνει. Το μόνο λάβαρο που παίρνω από ‘σένα είναι κάτι πράσινο. Πράσινο και ζωντανό αμίλητο και ξένο στην υποκειμενικότητα μου. Σε βρίσκω να με κοιτάς ξεραμένη και απότιστη γλυκιά μου. Είσαι το βάσανο μου για απόψε. Πράσινη και αφιλόξενη θα φυτρώσεις μέσα μου και μακάρι να ανθίσεις και να σπείρεις καρπούς αισιοδοξίας και ελπίδας που δεν φύτρωσε ποτέ μέσα στις κίτρινες καρδιές της αφιλόξενης και απροσπέλαστης αγάπης μας.

Χώσε μας πιο βαθιά στις ρίζες σου και γίνε όλα όσα δεν γίναμε. Ένα δέντρο φιλόξενο στα ζώα και σκληρό στα στοιχεία της φύσης που ποτέ δεν δεχτήκαμε για μας.

Ορφέας Βάτος

Παρακολουθήστε όλες τις ιστορίες του διαγωνισμού εδώ.

Τσεκάρετε το covid19 sudden fiction contest στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο: