Ξέρω καλά τι κάνω

Όχι, με κανέναν δε μοιράζομαι το κρεβάτι μου.

Άφησέ με και ξέρω καλά τι κάνω.

Τα κρύβω τα δάκρυα πια.

Κι έτσι μετράω και πόσες αγκαλιές δίνω τον μήνα.

Πόσα χέρια κρατώ, πόσα λόγια ξεστομίζω.

Και επιλέγω ποια στιγμή απ’ όλες θα πεθάνω.

Όπου μυρίζει νυχτολούλουδο, τρέχω μακριά.

Αυτό προμηνύει την άφιξη ενός έρωτα.

Ξέρω σου λέω τι κάνω.

Κι εντάξει, αν νιώσω πολύ μόνη, μουρμουρίζω.

Αφήνω και την τηλεόραση ανοιχτή.

Να, έτσι για τη φασαρία.

Και στο διαμέρισμά μου, η ησυχία καμιά φορά σε σκοτώνει.

Γι’ αυτό δεν έχω αφήσει χώρο κενό.

Σε κάθε γωνιά, κάτι θα δεις.

Τίποτα δεν περισσεύει.

Τίποτα δε θέλω να περισσεύει.

Και στο κρεβάτι μου, μόνο εγώ χωράω.

Αν τύχει και ξεμείνει κανείς, δε μπορεί να βολευτεί, κι έτσι φεύγει.

Κι αφού πλυθώ καλά,

κι αφού τρίψω από πάνω μου αυτό που κατάντησα,

κλαίω.

Τόσο -Θεέ μου- δυνατά!

Και μαζί μου,

μέσα απ’ την ντουλάπα,

ακούω που κλαίνε τα λόγια που δεν είπα, οι αγκαλιές που δεν έδωσα, κι όλα όσα θα μπορούσα να κάνω.

Όλα όσα θα μπορούσα να μοιραστώ.

Και το καλύτερο κομμάτι του εαυτού μου,

που θα στο χάριζα.

Αλλά εσύ, δεν παίρνεις από δώρα.

Άφησέ με, ξέρω καλά τι κάνω.

Από ‘δω και πέρα πια, μόνο εγώ χωράω.