Και μισώ την ελπίδα γιατί μ’ έκανε να πιστέψω πως θα ερχόσουν.
Και για καιρό δεν ήμουν καλά, μα δεν αναρωτήθηκε κανείς γιατί.
Κι όλοι είχαν
-δήθεν-
έναν καλό λόγο να πουν, μια καλή κουβέντα να με χαϊδέψουν.
Και φοβάμαι όταν γίνονται όλα σκούρα, γιατί ξέρω πως μπορεί ν’ αντιδράσω άγαρμπα.
Να σκοτωθώ στις ράγες του τραίνου.
Ή, λιγότερο φαντασμαγορικά, να πνιγώ στη μπανιέρα.
Θα έπρεπε να ήταν πιο εύκολα τα πράγματα.
Εσύ να με κρατούσες, να μ΄ αγαπούσες.
Εγώ να είμαι δυνατή, χαρούμενη πάντα και αξιοπρεπής.
Ως κι οι φίλοι όμως κουράστηκαν.
Και το είδωλό μου ακόμη.
Δε θέλει να με βλέπει.
Τον εαυτό μου χάνω ξανά.
Όχι εσένα.
Έχω μάθει στη δική σου απώλεια.
Δε θέλω την ελπίδα στη ζωή μου.
Ή εγώ ή αυτή χωράμε.
Όλα τ’ άλλα περισσεύουν.
Πιο πολύ απ’ όλα όμως, με πλήγωσε που κανείς δεν είπε:
«είσαι καλά;»
Που κανείς δεν είπε, μπες στο χορό και χόρεψε.
Που κανείς δεν είπε, μη χάνεσαι.
Που κανείς δεν είπε, κρατήσου.
Αυτό το «είσαι καλά;» που δεν ακούστηκε ποτέ, στα δύο μ’ έκοψε.
Η Γωγώ Λιανού στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο:
