Απ’ τον 4ο

Πάντα ήθελα ένα σπίτι, στον 4^ο όροφο.

Όσο ψηλά, κι όσο χαμηλά μου αρμόζει.

Τόσο διεκδίκησα, τόσο πρέπει να πάρω.

Δε με πειράζει.

Με κούρασαν και τα υπόγεια.

Κι ίσως στον 4^ο, να ‘ρχεσαι να με βλέπεις.

Ακόμη κι αν ο πραγματικός λόγος είναι η θέα.

Προσποιήσου, πως ήρθες εμένα για να δεις.

Τόσο πολύ η μοναξιά μ’ έχει χτυπήσει.

Που όταν τα βράδια περνά το αεράκι,

 κατά μήκος του κορμιού μου, του μιλάω.

Κάνω κι έρωτα μαζί του καμιά φορά.

Να έτσι.

Να ξεγελιέμαι πως έχω παρέα.

Αν ποτέ όμως δεν έρθεις, ίσως και να μην κλάψω.

Θα ‘χω πάντα το σπίτι στον 4^ο.

Και δε θα βάλω κουρτίνες.

Να μπαίνει ορμητικό το αεράκι.

Να κατεβαίνει, πάνω μου και μέσα μου, άνεμος κανονικός.

Και να στάζω ηδονή, τέρμα το κλάμα.

Μου αξίζει ένα σπίτι στον 4^ο.

Κι έτσι ένα βράδυ,

άμα γουστάρω,

φόρα να πάρω και να πέσω.

Διαβάστε από την Γωγώ Λιανού: