Το ισπανικό άλογο XIX

«Στάση», φώναξε ο καπετάνιος στο σύστημα ενδοεπικοινωνίας.

«Στάση», επανέλαβε μια ανέκφραστη φωνή.

Για είκοσι μέτρα το σκάφος συνέχισε να πλέει με την ώθηση που είχε, πριν τελικά φτάσει απλώς να ανεβοκατεβαίνει από το κύμα.

«Φτάσαμε στον προορισμό σου», είπε ο καπετάνιος στον Hernandez.

Ήταν μια ήρεμη νύχτα, σκοτεινή και ζεστή. Το μόνο πράγμα που ήταν ορατό ήταν τα φώτα του σκάφους.

«Σε μισή ώρα θα βρίσκεσαι στη στεριά. Ετοιμάστε τη λέμβο.»

«Μάλιστα καπετάνιε.»

Ο υποπλοίαρχος απελευθέρωσε τον μηχανισμό που κρατούσε τη λέμβο, αφήνοντάς την να κυλήσει στο πλάι του σκάφους, στη σκοτεινή θάλασσα. Κάποιος ναύτης έριξε μια ανεμόσκαλα από την κουπαστή. 

Ο καπετάνιος έδωσε το χέρι του στον Hernandez. «Καλή τύχη» είπε. «Μακάρι να μπορούσα να έκανα περισσότερα για σένα. Ήδη, όμως, έχουμε βγει αρκετά εκτός πορείας. Και πλησιάζοντας περισσότερο στην ακτή θα κινδύνευα να πέσω πάνω σε κάποιον από αυτούς τους υφάλους».

«Σε ευχαριστώ» απάντησε ο Hernandez. «Μια χαρά είναι κι εδώ».

Ήταν η ώρα να κατέβει. Χαιρέτησε τον υποπλοίαρχο, γραπώθηκε από την ανεμόσκαλα και άρχισε να κατεβαίνει στη λέμβο. Ήδη βρίσκονταν εκεί πέντε ναύτες που ετοίμαζαν τα κουπιά.

«Ξεκινήστε» φώναξε ο υποπλοίαρχος.

Τέσσερα ζεύγη κουπιών βυθίστηκαν ταυτόχρονα στα σκοτεινά νερά, με το κάθε χτύπημα να παράγει τον ίδιο ρυθμικό ήχο. 

Ο Hernandez καθόταν στην πρύμνη. Σε λίγο, το μονότονο βουητό των μηχανών του σκάφους είχε χαθεί μες στη νύχτα και ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν αυτός των κουπιών και του κύματος. Η στεριά, μακριά μέσα στο σκοτάδι, ξεχώριζε απλώς ως μια ακόμα πιο σκοτεινή απόχρωση. Που και που ξεχώριζαν τα αχνά φώτα κάποιου ορεινού χωριού.

Ωστόσο, σιγά σιγά, η στεριά άρχισε να φαίνεται μεγαλύτερη. Μπορούσαν πια να ακούνε, καθώς πλησίαζαν στην ακτή, τον ήχο τον κυμάτων που έσπαγαν πάνω στα βράχια. Ο πηδαλιούχος, γερμένος στη δεξιά πλευρά, ακολουθούσε την ακτογραμμή μέχρι έναν μικρό κόλπο, τόσο ρηχό και τόσο στενό όσο το νύχι ενός δακτύλου του χεριού.

«Μαζέψτε τα κουπιά», έδωσε πρόσταγμα.

Εν μέρει από την ώθηση που είχε και εν μέρει από το κύμα, η πλώρη της λέμβου ήρθε κι ακούμπησε στην αμμουδιά.

«Φτάσαμε» είπε ο πηδαλιούχος. «Είμαστε στον κολπίσκο Peyrefitte. Θα πρέπει να βιαστούμε να γυρίσουμε στο πλοίο για να μη μας εντοπίσει το λιμενικό.»

Ο Hernandez έδωσε το χέρι σε όλους τους ναύτες, πήδηξε στη στεριά και στάθηκε ακίνητος για μια στιγμή ανάμεσα στα βράχια. Η λέμβος επέστρεψε στη θάλασσα και χάθηκε μέσα στη νύχτα. 

Ο Hernandez ένιωσε ένα σφίξιμο στην καρδιά του. Τώρα ήταν πίσω στη Γαλλία, ήταν όμως μόνος του και η περιπέτειά του όδευε προς το τέλος της. Όσο πιο ήσυχα μπορούσε, γλίστρησε ανάμεσα στους βράχους και τους ασπάλαθους. Είχε πάει έντεκα και, αν όλα πήγαιναν καλά, θα έφτανε στο Cosprons την καθορισμένη ώρα. 

*

Όταν το Ισπανικό Άλογο μπήκε στο δωμάτιο ακολουθούμενος από τέσσερις φαλαγγίτες, η Eliane ενστικτωδώς μαζεύτηκε. Κατάφερε όμως να συγκρατηθεί και χαμογέλασε.

«Ωραία!» είπε. «Έχεις παράξενο τρόπο να φέρεσαι σε ανθρώπους που ήρθαν για να σου κάνουν χάρη».

Το πρόσωπο του Ισπανικού Αλόγου παρέμεινε ανέκφραστο. «Λυπάμαι», της απάντησε, «αλλά έπρεπε πρώτα να ελέγξω κάποια πράγματα. Το γράμμα του Escobar ήταν αυθεντικό. Έτσι κι αλλιώς, γνωρίζω τον γραφικό του χαρακτήρα. Και τη φωνή του, εννοείται. Έστειλα κάποιον στο σπίτι του. Όντως, δέχτηκε κάποια τηλεφωνήματα το βράδυ πριν φύγει, και επικαλέστηκε κάποια πρόφαση στην υπηρέτριά του για την εσπευσμένη του αναχώρηση».

«Και γιατί λοιπόν όλη αυτή η φασαρία;»

«Επειδή πάντα παίρνω προφυλάξεις. Και επιπλέον, επειδή ένας φαλαγγίτης που ήταν αποσπασμένος στη φρούρησή εκείνο το βράδυ βρέθηκε νεκρός στη μέση του δρόμου.»

«Νεκρός;»

«Δολοφονημένος. Δολοφονήθηκε κατά τη διαδρομή προς το σπίτι του. Δεν μου είπες, ωστόσο, πώς και εσύ θέλησες να μας προσφέρεις αυτές τις πληροφορίες; Μάλλον ασυνήθιστο για μια γαλλίδα.»

Η Eliane είχε πιστέψει πως όταν έδινε το μήνυμα θα την άφηναν να φύγει. Όμως αυτός ο τύπος ήταν πολύ πιο προσεκτικός απ’ ότι νόμιζε. Και δεν του άρεσε καθόλου που κάποιος άγνωστος είχε δει τα χαρακτηριστικά του. Την είχε κλειδώσει λοιπόν σε ένα δωμάτιο και την είχε θέσει υπό φρούρηση. 

«Το κάνω επειδή στη Γαλλία οι αναρχικοί δολοφόνησαν τον εραστή μου» είπε με μια έκφραση πικρίας.

«Εκείνος σου είχε δώσει την πληροφορία;»

«Όχι», απάντησε εκείνη.

«Ο Hernandez;»

«Ούτε αυτός. Σας έχω πει όλα όσα ξέρω και θα ήθελα τώρα να φύγω.»

«Όχι ακόμα», απάντησε το Ισπανικό Άλογο. «Θα έρθεις μαζί μας. Το ξέρω πως αυτή η αποστολή την οποία θα αναλάβουμε δεν ταιριάζει σε μια νεαρή σαν εσένα. Καθώς όμως μισείς τόσο πολύ τους αναρχικούς, θα ήθελα να σου προσφέρω την ικανοποίηση να τους δεις να ρίχνονται στα πόδια μας. Σκοπεύουμε να τους φέρουμε πίσω στην Ισπανία και να τους εξοντώσουμε. Έτσι θα έχεις πάρεις διπλή εκδίκηση.»

«Το θέμα είναι…» ξεκίνησε να λέει η Eliane.

«Δεν έχει σημασία. Θα έχουμε επιστρέψει αύριο το ξημέρωμα και θα σε πάμε ως τη Βαρκελώνη». Η παγωμένη του ματιά καρφώθηκε πάνω της. «Υπό τον όρο, φυσικά, ότι όλα θα έχουν πάει καλά.»

Η Eliane ένιωσε ένα ρίγος. Ο τύπος ήταν επιφυλακτικός αλλά ήθελε να πάει αυτή την ιστορία ως το τέρμα. Ήταν ένα επικίνδυνο παιχνίδι όπου όλες οι πλευρές έπαιζαν και τα ρέστα τους, και κανείς δεν ήξερε πως θα εξελισσόταν.

Ο μαυροντυμένος τύπος τράβηξε το πιστόλι του από τη θήκη και το όπλισε τραβώντας το κλείστρο. «Αν όμως δεν πάνε όλα καλά…»

Ύστερα στράφηκε στους φαλαγγίτες. «Ελέγξατε στον χάρτη την περιοχή που θα πάμε;»

«Μάλιστα, κύριε. Έχουμε βγάλει τη διαδρομή. Τίποτα δεν μπορεί να μας σταματήσει.»

«Πάμε, λοιπόν», είπε το Ισπανικό Άλογο. «Η δεσποινίς θα έρθει στο δικό μου αυτοκίνητο.»

Παρέμενε ανέκφραστος καθώς αναχωρούσε για μια αποστολή, διατηρώντας σε μέγιστο βαθμό την αυτοκυριαρχία του. Ωστόσο, πριν μπει στο αυτοκίνητο, έκανε τον σταυρό του.

(Ακολουθεί)

Το red n’ noir προτείνει βιβλία του Δαίμονα:

Το red n’ noir προτείνει βιβλία του D: