Η συγκλονιστική αγόρευση της δίδας Ασπασίας Καλούδη υπέρ της Φούλας Αθανασοπούλου!

Η επίθεση της υπεράσπισης κατά των ενόρκων εξακολουθεί. Οι συνήγοροι των κατηγορουμένων για το «Έγκλημα στου Χαροκόπου» μεταχειρίζονται όλα τα μέσα επίθεσης για να επιτύχουν την κατάκτηση της συνείδησης του Συμβουλίου των δέκα.

Επίθετα, λυρικές εξάρσεις, υπερείδια λογοσχήματα, μετοχές και απαρέμφατα ανώμαλων συζυγιών, όλα σε δράση κατά μήκος του μετώπου του δικανικού βήματος.    

Στις 9:30 πμ επαναλαμβάνεται η συνεδρίαση. Ο λόγος δίνεται στον συνήγορο κύριο Μπατουνά και ακολούθως στον συνήγορο της Γιαννούλας Μπέλλου, κύριο Οικονόμου.

Ο λόγος δίνεται στην Ασπασία Καλούδη

Μετά από πέντε λεπτά διακοπής ο λόγος δίνεται στη νεαρά συνήγορο της Φούλας Αθανασοπούλου, δίδα Ασπασία Καλούδη η οποία λέει τα εξής:

«Όταν κύριοι ένορκοι ακολούθησα τις επιθυμίες και τις κλίσεις μου, ολοκληρώνοντας τις σπουδές μου οι οποίες μου επέτρεψαν να τύχω σήμερα της τιμής να σας εκθέσω τις ασθενείς μου γνώμες, οιστρηλατούμουν βέβαια από την επίγνωση της ιερότητας του λειτουργήματος του δικηγόρου αλλά και πάλι, εφόσον δεν το δοκίμασα, αδυνατούσα να συλλάβω το μεγαλείο της ιεράς αυτής αποστολής.

Εμφανιζόμενη κατά πρώτον και μάλιστα σε αυτήν την δίκη, αντιλαμβάνομαι εκ του σύνεγγυς, εκείνο το οποίο δεν αντιλαμβάνονται οι πολλοί. Πόσο δηλαδή πρέπει να είμαστε περήφανοι για το επάγγελμα μας, το οποίο αν δεν παρέχει άλλου είδους απολαύεις μας αποκομίζει τουλάχιστον την υπερηφάνεια και την ικανοποίηση της παρηγοριάς και της συνδρομής.

Όσο κι αν (στσ: Η Φούλα Αθανασοπούλου και η Άρτεμις Κάστρου) στο έγκλημα βυθίστηκαν, ουδεμία ευθεία συνείδηση θα αμφισβητήσει ότι ανήκουν στην τάξη των εγκαταλελειμμένων και των δυστυχών. Εκ παραλλήλου όχι μόνο η απολογία της Φούλας, η οποία όσες κι αν υπέστη επιθέσεις και όσες και αν καταβλήθηκαν προσπάθειες για να την κλονίσουν, ουδείς δύναται να αμφισβητήσει ότι αποτέλεσε μια ειλικρινή και ανυπόκριτη αφήγηση της δραματικής ζωής της, αλλά και η αποδεικτική διαδικασία δεν άφησε υποθέτω καμιά αμφιβολία στην ψυχή κανενός, περί των συνθηκών των οποίων έζησε η γυναίκα αυτή από την μέρα που ένιωσε τον εαυτό της.

Όλοι ξέρουμε ποια είναι η ψυχολογία της κοπέλας και μάλιστα όταν βρίσκεται σε αυτήν την ηλικία. Όλα τις τα όνειρα, όλες οι ελπίδες, όλα της τα ιδανικά, περιστρέφονται στην απόκτηση της ευτυχίας κοντά σε εκείνον, τον άγνωστο μέχρι τινός, με τον οποίο θα μοιραστεί την ζωή της. Γιατί να αρνηθείτε ότι και η γυναίκα αυτή που αν η μοίρα δεν την έριχνε κοντά σε εκείνον για τον οποίον κατηγορείται σήμερα ότι σκότωσε, δεν είχε και αυτή το δικαίωμα να έχει τα όνειρα της, τις ελπίδες για το μέλλον της;

Ποια υπήρξε η τύχη της, την μάθατε, την είδατε, την νοιώσατε! Ζητώντας την επιείκεια για μια γυναίκα που τόσο βαριά έχει εναντίον της την κατακραυγή της κοινής γνώμης, δεν είμαι εγώ εκείνη που θα ασεβήσω προς την μνήμη ενός νεκρού. Δεν έχω το δικαίωμα να είμαι αυστηρή απέναντι εκείνου ο οποίος εν πάση περιπτώσει δεδικαίωται. Αλλά ακούγοντας την απολογία της που εγώ σαν γυναίκα την ένιωσα βαθύτερα και ζωντανότερα, ένιωσα πως η λέξη μαρτύριο δεν είναι ικανή να απεικονίσει την ζωή που πέρασε κοντά του. Το μαρτύριο αυτό με τον διαρκώς εντεινόμενο ερεθισμό της βασανιζόμενης αυτής γυναίκας, κάτι θα έγινε για να φέρει μια στιγμή απόγνωσης. Και το κάτι αυτό ήταν σοβαρό. Ήταν η σταγόνα στο ξεχειλισμένο ποτήρι!

Ποιοι είναι οι δράστες του αδικήματος, ανεπτύχθη και θα αναπτυχθεί. Ας μην λησμονούμε όμως ότι δεν αποκλείεται μεταξύ των κατηγορουμένων αυτών να βρίσκονται και αθώοι. Αλλά πάντως είτε ο πόνος μιας δυστυχισμένης μητέρας που έβλεπε καθ’ ον τρόπο γνωρίζετε και παρακολούθησε επί χρόνια ολόκληρα το μαρτύριο του παιδιού της, είτε η στιγμιαία έξαψη μιας αλλόφρονος συζύγου, δεν είναι βέβαια εκείνα που θα σας κάνουν να μιλήσετε περί ψύχραιμης και λελογισμένης ενέργειας.

Υπάρχουν ευτυχώς, μεταξύ υμών, διακεκριμένοι νομομαθείς οι οποίοι θα σας αναπτύξουν τα αληθώς εν πολλοίς δυσδιάκριτα όρια τα οποία χάραξε η επιστήμη του ποινικού δικαίου μεταξύ προμελετημένου και απρομελέτητου δόλου. Εγώ θα περιοριστώ να σας αναγνώσω περικοπές εκ των έργων διακεκριμένων συγγραφέων οι οποίες δεν αποτελούν απλώς επιστημονικές αντιλήψεις ενός ή δυο επιστημόνων αλλά δύναται να χαρακτηριστούν ως επιστημονικά αξιώματα περί των οποίων παρ’ ουδενός διαπιστώθηκε αντίθετη γνώμη. 

Το ενδεχόμενο συνέργειας                            

Συνομολογώ ότι υπάρχουν πιθανότητες ότι στην διαπραχθείσα αναίρεση, διότι μόνο περί τούτου πρόκειται, είναι ενδεχόμενο, απλώς ενδεχόμενο, να συνέργησε η πελάτης μου, αλλά με ενδεχόμενα δεν εκδίδονται καταδικάστηκες αποφάσεις, ούτε με πιθανότητες στέλνονται οι δυστυχείς στις είρκτες.

Κι όμως για αυτήν την υπόθεση ζήτησαν θάνατο. Υπερασπιζόμενη γυναίκες, φρίττω και στην σκέψη ακόμα. Τούτη η ποινή στην Ελλάδα δεν επιβλήθηκε ποτέ. Είδα σήμερα πως μετά από κοινωνική εξέλιξη εκατό ετών ελεύθερου βίου πρόκειται στην ελληνική πρωτεύουσα να εξαγνίσουμε τα ήθη δια αυτού του θεάματος…

Η έχουσα την τιμή να ομιλεί προς υμάς, υπερηφανεύεται τουλάχιστον να φρονεί ότι ανήκει στην εκλεκτή εκείνη μειοψηφία, η οποία πιστεύει ότι αυτή η πράξη αντιτίθεται και προσκρούει στον στοιχειώδη πολιτισμό.             

Δεν έχω να προσθέσω τίποτα άλλο. Θα θεωρούταν μόνο παράλειψη εκ μέρους μου προτού τελειώσω να μην κατευθύνω ευλαβή την σκέψη μου προς την θλίψη της ατυχούς μητρός του εκλιπόντος.

Εσείς όμως οι οποίοι δικάζετε σήμερα δυο άλλες γυναίκες μητέρες επίσης, μη ποτέ υποπέσετε στην πλάνη να πιστέψετε ότι ο πόνος ποικίλει κατά τα πρόσωπα. Είναι συναίσθημα ανθρώπινο, το οποίο όταν υπάρχει τους πάντες εξίσου πλήττει. Υπάρχουν εδώ τρεις μητέρες. Η μητέρα του θύματος. Η μητέρα της κόρης. Η μητέρα των παιδιών.

Όταν θα φτάσει η ώρα, κατά την οποία τα τρία κουρασμένα αυτά πρόσωπα θα απολαύσουν την αιώνια ανάπαυση, ο διαβάτης του κοιμητηρίου θα δυσκολευτεί να μαντέψει ποιος σταυρός στεγάζει μεγαλύτερο πόνο.

Γενναιότητα προς την δυστυχία, κύριοι ένορκοι, είναι η μόνη ευχή η οποία από το βάθος της ψυχής αναβλύζει.»  

Μ. Γοργός

22 Μαρτίου 1932

Παρακολουθήστε τα ρεπορτάζ του Μ. Γοργού μέσα από το ηλεκτρονικό περιοδικό του red n’ noir! 

Βρείτε στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο το βιβλίο «Καημένε Αθανασόπουλε; Ανταποκρίσεις του Μ. Γοργού από την δίκη του εγκλήματος στου Χαροκόπου»