«Ο υπνωτισμός θα σώσει την ανθρωπότητα από τους εγκληματίες»: Ψιλή κουβέντα με τον Άρθουρ Κόναν Ντόιλ

Λονδίνο, Νοέμβριος του 1929, και όχι κάποια περιπέτεια του θρυλικού Σέρλοκ Χολμς αλλά μια νέα θεωρία του Κόναν Ντόιλ αναστατώνει την Αγγλία.

«Εάν θέλουμε να εξοντώσουμε τους κακοποιούς, ας χρησιμοποιήσουμε τον υπνωτισμό. Είναι το μόνο μέσο που θα σώσει την ανθρωπότητα από τους εγκληματίες.»

Δράττομαι της ευκαιρίας και τον επισκέπτομαι. Τον βρίσκω στο γραφείο του, βυθισμένο στις σημειώσεις του. Με δέχεται ευχαρίστως και μου αποκαλύπτει τις πρωτότυπες, σχεδόν εκκεντρικές, απόψεις του για το ζήτημα. Του ζητάω να μου επιβεβαιώσει ότι πιστεύει στα όσα διακηρύσσει και να μου αποκαλύψει πού, τέλος πάντων, στηρίζει τις παρατηρήσεις του.

«Σε σχέση με τη χρησιμοποίηση των ψυχικών δυνάμεων για την ανακάλυψη των εγκλημάτων, είμαι πεπεισμένος ότι υπάρχει στο πεδίο αυτό μεγάλη δράση, της οποίας δεν έγινε μέχρι τώρα κατάλληλη εκμετάλλευση και η οποία ουδέποτε θα μπορέσει να χρησιμοποιηθεί με πλήρη αποτελέσματα, εφόσον ισχύουν οι σημερινοί νόμοι περί μέντιουμ. Η αστυνομία δεν μπορεί να καταδιώκει τα μέντιουμ και ταυτοχρόνως να τα χρησιμοποιεί. Όταν όμως ανατείλει φωτεινότερη εποχή, τότε οι δυνάμεις εκείνες, τις οποίες μερικοί άνθρωποι αναμφιβόλως έχουν, θα καταστούν νέος και ισχυρός παράγοντας στο πλευρό του νόμου και της τάξης.»

«Και πιστεύετε ότι ο υπνωτισμός θα βοηθήσει πολύ στην ανακάλυψη των κακοποιών;» τον ρωτάω.

«Ασφαλώς ναι. Επιτρέψτε μου να αναπαραστήσω την εξιχνίαση ενός σοβαρού εγκλήματος, όπως τη βλέπω στο μέλλον. Ας υποθέσουμε ότι μια γυναίκα βρίσκεται νεκρή στην άκρη του δρόμου. Έχει στραγγαλιστεί. Κοντά της ανακαλύπτεται ο σκούφος ενός άντρα. Δεν υπάρχει άλλο πειστήριο. Αμέσως ειδοποιείται η αστυνομία, και ένας ντετέκτιβ, ένας γιατρός και άλλοι αποστέλλονται στον τόπο του εγκλήματος. Μεταξύ των άλλων, υπάρχει και αξιωματικός ο οποίος διευθύνει το φυσικό τμήμα και φέρει μαζί του μερικά κιβώτια και μια λαβίδα. Ο τελευταίος μόλις φτάσει παίρνει τη σκούφια με τη λαβίδα, τη θέτει εντός του κιβωτίου και το σφραγίζει. Έπειτα παίρνει διάφορα αντικείμενα της γυναίκας, τα γάντια της, την τσάντα της και μετά το φόρεμά της, προσέχοντας να τα θίξει όσο το δυνατόν λιγότερο με τα δάκτυλά του. Και τα πράγματα αυτά τίθενται σε δεύτερο κιβώτιο και το σύνολο μεταφέρεται στην αστυνομία.

Εκεί, στο ήρεμο δωμάτιο, κάθεται το μέντιουμ, στο οποίο παραδίδεται εν πρώτοις ο σκούφος του άντρα και έπειτα τα πράγματα της γυναίκας. Στενογράφος καταγράφει όλα τα σχόλια τα οποία το μέντιουμ θα κάνει. Τα σχόλια αυτά προσλαμβάνουν δύο μορφές, ανάλογα με το χαρακτήρα των ψυχικών δυνάμεων. Μία από τις δυνάμεις αυτές είναι η ψυχομετρία, με την οποία ένα αντικείμενο μπορεί να προκαλέσει κάποια εντύπωση στο πνεύμα ενός ανθρώπου. Φαίνεται ότι πρόκειται για ανθρωπινή δύναμη, η οποία εξαρτάται από το πνεύμα το οποίο είναι κλεισμένο εντός του ανθρώπινου σώματος.

Το πνεύμα αυτό έχει κάποιες ευρείες δυνάμεις, που εμείς περιορίζουμε δια της υλικής φύσης της ζωής μας. Σε μερικούς ανθρώπους το πνεύμα τους διατηρείται ακόμα και είναι οι άνθρωποι αυτοί που ανταποκρίνονται, κατά ιδιάζοντα τρόπο, στις γενόμενες δοκιμασίες.

Νομίζει κανείς ότι κάθε αντικείμενο σχετίζεται δια αθέατων δονήσεων με τις σκηνές στις οποίες έπαιξε κάποιο μέρος και εκείνος ο οποίος θα μπορέσει να θιχτεί από τις δονήσεις αυτές μπορεί να λάβει γνώση της σκηνής. Χρησιμοποιώ όρους τηλεασυρμάτου, γιατί πιστεύω ότι μεταξύ τους υπάρχει μεγάλη αναλογία.

Το μέντιουμ λοιπόν πρέπει αμέσως να απαντήσει: Από το σκούφο αυτόν συνάγω την εντύπωση μιας άγριας πάλης. Αισθάνομαι φρίκη. Διαβλέπω ανθρώπους πενήντα χρονών με αραιό γένι. Το ένδυμά τους είναι σκούρο. Αισθάνομαι ναυτία. Πιθανόν να ήταν ναύτης. Έχει κόκκινο λαιμοδέτη. Τώρα κρύβεται στο τάδε μέρος. Πηγαίνετε και θα τον συλλάβετε.»

«Και είστε βέβαιος περί τούτου;» τολμώ να ψελλίσω.

«Υπερβέβαιος. Τα πειράματα που έγιναν μέχρι τώρα με πείθουν απολύτως. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις κατά τις οποίες άνθρωποι που έβλεπαν όνειρο κατόρθωσαν να λύσουν τέτοια προβλήματα. Ένας φίλος μου, του οποίου ο γιος πνίγηκε –επρόκειτο περί ατυχήματος και όχι περί εγκλήματος–, είδε στον ύπνο του όλη την τραγική σκηνή.

Αν λοιπόν με τις σημερινές αδέξιες μεθόδους δυνάμεθα να έχουμε αποτελέσματα, δεν θα ήταν καλό να το επιτύχουμε αυτό επιστημονικώς;» καταλήγει.

Το πνεύμα ενός θαύματος 

«Αλλά υπάρχει και άλλη περίπτωση», συνέχισε ο Κόναν Ντόιλ, «την οποία εγώ πιστεύω. Και η περίπτωση αυτή είναι η επικοινωνία του μέντιουμ με το πνεύμα του θύματος. Στο φόνο της Ειρήνης Μούνρο, νεαρής δακτυλογράφου, έγινε συνεδρίαση από τον γνωστό ερευνητή Χάρολντ Σπίαρ στον τόπο του εγκλήματος. Το μέντιουμ επικοινώνησε αμέσως από το πνεύμα, το οποίο έδωσε πολλές λεπτομέρειες, οι οποίες είχαν τούτο το εξαιρετικό: ότι περιλάμβαναν το γεγονός ότι ο δολοφόνος μετέβη στο ξενοδοχείο Άλπερμαρ, πράγμα που απεδείχθη αληθέστατο.

Σε έναν άλλο φόνο, διαπραχθέντα στο Μπουρνεμέουν πριν μερικά χρόνια, η ανακάλυψη του φόνου επιτεύχθηκε χάρη στον υπνωτισμό. Το μέντιουμ της κυρίας Στάλκεϊ έδωσε τις πληροφορίες που βοήθησαν την αστυνομία να συλλάβει τους δράστες. Ο διευθυντής της αστυνομίας συνέταξε επίσημη έκθεση περί του γεγονότος αυτού.

Αλλά γεννάται τώρα το εξής πρόβλημα. Ένα δικαστήριο θα μπορούσε να καταδικάσει έναν άνθρωπο επί τη βάση της μαρτυρίας ενός μέντιουμ; Βεβαίως, θα ήταν δύσκολο έστω και να σύρει κανείς στο εδώλιο του κατηγορούμενου κάποιον άνθρωπο, στηριζόμενος σε τέτοιου είδους μόνο μαρτυρίες. Μέχρις ότου η ακρίβεια της μαρτυρίας αυτής διαπιστωθεί και με άλλους τρόπους, καταδίκη δεν μπορεί να γίνει. Αλλά δεν υπάρχει λόγος να μην χρησιμοποιείται η μέθοδος αυτή προς ανεύρεση των ιχνών ενός εγκληματία.

Η περίπτωση της κυρίας Γκούντερς στη Γερμανία, η οποία αρκετά επιβοήθησε το έργο της αστυνομίας, πείθει τους πάντες ότι αμέσως πρέπει να τεθεί σε χρήση ο υπνωτισμός. Πολλάκις η γυναίκα αυτή ανακάλυψε επιτυχώς φόνους και άλλα μικρότερα εγκλήματα. Κατέδωσε μάλιστα κι ένα διεθνή απατεώνα που είχε διαπράξει μια κλοπή και ο οποίος συνελήφθη καθώς έβγαινε από το σπίτι του να πάει γα χορό. Έκανε φυσικά και σφάλματα και σε μια τελευταία περίπτωση κατήγγειλε έναν  αθώο. Τα αποτελέσματα όμως τα οποία πέτυχε ήταν συνολικά τόσο ευνοϊκά, ώστε όταν καταγγέλθηκε δεν καταδιώχθηκε τελικά με βάση τον νομό περί μέντιουμ, αλλά απαλλάχθηκε λόγω της συνολικής αξίας των πληροφοριών της.

Πολλάκις παρατήρησα ότι αν δοθεί στα μέντιουμ από πριν μία πληροφορία, έστω και ψευδής, επιστρέφει αναμεμιγμένη με πολλή αλήθεια. Ο μόνος ασφαλής τρόπος να συμβουλευτεί κανείς μέντιουμ είναι να μην του δίνει καμιά πληροφορία. Τότε το μέντιουμ εργάζεται πολύ καλύτερα».

Ο Κόναν Ντόιλ μου μίλησε με τόση πεποίθηση για τη θεωρία του, ώστε δεν τόλμησα να τον αμφισβητήσω ανοιχτά. Έχει δίκιο ή πλανάται; Αυτό θα το αποδείξει το μέλλον…