Τι νόημα θα ‘χει να ‘ρχεται η νύχτα;

Κι είχαν τα λουλούδια στη γλάστρα μαραθεί.

 Κι όσο μόνη κι αν ένιωθα,

δε ζήτησα απ’ τον χρόνο κανενός να μου δοθεί.

Γιατι, αν δε μπορώ να σ’αγκαλιάζω,

 τι νόημα θα ‘χει να ‘ρχεται η νύχτα;

Κι υπήρξε

-πολυ το φοβάμαι-

μια στιγμή που πέθανα

Από μυρωδιές που μ’ οδήγησαν σ’ εραστές,

που όταν ήρθε η σειρά τους, πένθησα.

Εραστές αλησμόνητοι.

Απ’ τον χρόνο ανέγγιχτοι, δίχως καμιά ρυτίδα.

Κάποτε, που πριν ακόμη τα λουλούδια μαραθούν,

ήμουν εγώ που ξεράθηκα.

Κι εντύπωση δεν έκανε σε κανέναν

ενώ κι οι ρίζες μου ακόμη, είχανε πια σαπίσει.

Κι είναι νυχτιές,

που ‘ρχονται δεκάδες,

 απ’ τα κύματα να με πάρουν,

στεριές που ένιωθα μικρή για να πατήσω.

Και τότε φοβόμουν πιο πολύ,

γιατί είχα τα πόδια μου απαρνηθεί.

«Μα τους θεούς όλης της γης,

τα πλάσματα τα μυθικά που ζουν και βασιλεύουν,

το υπόσχομαι,

ω μεγάλη Θεά Υπόσχεση εσύ,

δε θα ξαναπερπατήσω.»

 Γιατί ήθελα εκείνον να μη δω, ακόμη και τυχαία.

Κι έτσι τα πόδια μου έκοψα μια μέρα από εκείνες,

 κι είχα για πάντα πια, μόνο λουλούδια φίλους.

Μα έχουν τα λουλούδια στη γλάστρα μαραθεί.

Κι όσο μόνη κι αν νιώσω,

δε θα ζητήσω απ’ τον χρόνο κανενός να μου δοθεί.

 Γιατί, πριν ακόμη τα λουλούδια μαραθούν,

 ήμουν εγώ πρώτη που ξεράθηκα.

 Κι εντύπωση σε κανέναν δεν έκανε.

 Ένα λουλούδι, σαν όλα τ’ άλλα.

 Που πριν ακόμη γεννηθεί, έπρεπε με μιας να γκρεμιστεί.

 Για να μείνει για πάντα λουλούδι.