«Κάτσε» είπε ο Chiquito.
Η αίθουσα ήταν μικρή και παρά το ότι ο ήλιος έξω έλαμπε, εκεί επικρατούσε ένα ημίφως καθώς υπήρχε μονάχα ένα παράθυρο. Το Girelle ήταν ένα μικρό, ισόγειο καφέ-εστιατόριο, που στεκόταν πάνω σε ένα γυμνό βράχο. Ως εκεί οδηγούσε ένας κακοσυντηρημένος δρόμος και ήταν έξω από μια διαδρομή που θα ακολουθούσαν οι υποψήφιοι πελάτες. Ήταν σαφές πως θα χρειαζόταν μεγάλο κεφάλαιο καλής θέλησης για να θεωρηθεί πως τα αφεντικά του βιοπορίζονταν από αυτό.
Τέσσερις αμίλητοι άντρες είχαν κάτσει απέναντί του και ο Hernandez είχε την εντύπωση ότι περνούσε από δίκη. Οι άνδρες τον κοιτούσαν δίχως να βγάζουν λέξη. Έκαναν τις αργές κινήσεις των ανθρώπων που μια και για πάντα έβαλαν τη ζωή τους στην κόψη ενός ξυραφιού.
«Αυτός είναι ο Mulerez, o Garcia, o Calatayud και ο El Perro» είπε ο Chiquito. «O El Perro είναι ο ιδιοκτήτης αυτού εδώ του μαγαζιού».
Στον El Perro (Ο Σκύλος) ταίριαζε το όνομά του καθώς είχε στρογγυλή φάτσα, μεγάλα αυτιά και πεταχτή μύτη.
«Χαίρομαι που σας γνωρίζω» είπε ο Hernandez.
«Consuelo», φώναξε ο El Perro, «φέρε ένα μπουκάλι manzanilla».
Στο βάθος του μαγαζιού τραβήχτηκε μια κουρτίνα και εμφανίστηκε ένα νεαρό κορίτσι. Είχε το παράξενο χρώμα των κοριτσιών του νότου, κέρινο και εβένινο, κάτω από μακριά μαύρα μαλλιά. Ακούμπησε στο τραπέζι το μπουκάλι και τα ποτήρια και κοίταξε επίμονα τον Hernandez. Ύστερα έφυγε έτσι όπως είχε έρθει, δίχως να πει λέξη.
Ο Chiquito έγειρε λίγο προς τα μπρος. «Ζητήσαμε από τους συντρόφους στο Παρίσι να μας στείλουν κάποιον για μια πολύ συγκεκριμένη δουλειά. Όχι ότι έχουμε χάσει το τσαγανό μας. Το έχουμε αποδείξει ξανά και ξανά και είμαστε έτοιμοι να το αποδείξουμε όποτε χρειαστεί. Αλλά μόνο ο ταύρος ορμάει τυφλά στον στόχο του, και πάντα ο ταύρος χάνει.»
«Ας μην το κουράζουμε. Καλύτερα ας πάμε κατευθείαν στο θέμα μας. Ο Etchegoyen με ενημέρωσε στο Παρίσι. Είμαι εδώ για να καθαρίσω κάποιον, έτσι; Καλύτερα λοιπόν να μιλήσουμε γι’ αυτόν. Αν έχω καταλάβει καλά, είναι κάποιος που σας προκαλεί μεγάλα προβλήματα.»
Του Hernandez δεν του άρεσε ότι σαν κρατάγανε κρυμμένα χαρτιά. Από την άλλη, αυτοί οι άνθρωποι ήταν κυνηγημένοι όλη του τη ζωή, κι ήταν δύσκολο να τους ζητάς αυθορμητισμό και χαλαρότητα στα όσα έλεγαν.
O Chiquito ακούμπησε τα δυνατά χέρια του πάνω στο τραπέζι και τον κοίταξε κατευθείαν στα μάτια. «Είναι πολύ περισσότερο από το να μας προκαλεί προβλήματα. Ας το πάρουμε όμως από την αρχή. Γι’ αυτό ζήτησα από τον Etchegoyen να μας στείλει κάποιον. Είναι μια δουλειά που δεν μπορούμε να την κάνουμε μόνοι μας. Ζούμε εδώ πολλά χρόνια και οι πράκτορες της Φάλαγγας μάς ξέρουν καλά. Και οι μπάτσοι της Guardia Civil που όλο τους βλέπεις εδώ να πίνουν το ποτό τους, μας ξέρουν απ’ έξω κι ανακατωτά. Γι΄ αυτό λοιπόν η δουλειά πρέπει να ανατεθεί σε κάποιον που είναι άγνωστος και δεν θα συλληφθεί με το που θα μπει στην Ισπανία.»
«Και υπάρχει πραγματική ανάγκη να καθαρίσουμε αυτόν τον τύπο;» επέμεινε ο Hernandez.
Ο Calatayud σήκωσε το κεφάλι του. «Έχεις τον λόγο μου πως αυτό δεν είναι μια πράξη προσωπικού μίσους. Κι αν αυτός ο μπάσταρδος αρκούταν να πηγαίνει στις συγκεντρώσεις της γαμημένης Φάλαγγας, δεν θα ασχολιόμασταν. Ξέρουμε πως να γεμίζουμε τον χρόνο μας.»
Ξανά αυτή η φάση με τη σιωπηλή αναμονή.
«Έχεις ποτέ ακούσει για το Ισπανικό Άλογο;» ρώτησε ξαφνικά ο Garcia.
«Φυσικά», απάντησε ο Hernandez. «Σας είπα πως μου έχει μιλήσει ο Etchegoyen. Αλλά υπάρχουν κενά στα όσα γνωρίζω και δεν θέλω να χωθώ σε μια περιπέτεια σαν τον ταύρο που ανέφερε νωρίτερα ο Chiquito».
«Το Ισπανικό Άλογο», ξεκίνησε ο El Perro, «είναι το αφεντικό ενός δικτύου για το οποίο δεν είμαστε καν βέβαιοι ότι έχει την έγκριση της Φάλαγγας.»
«Τον γνωρίζετε;» ρώτησε ο Hernandez.
Ο άνθρωπος κούνησε το κεφάλι του. «Κανείς μας δεν τον γνωρίζει. Είναι ένας πωρωμένος φανατικός που έχει θέσει ως στόχο του να μας εξοντώσει, έναν προς έναν». Σηκώθηκε όρθιος, άναψε τσιγάρο και άρχισε να βηματίζει πάνω κάτω στο δωμάτιο. «Πολλοί σύντροφοι δεν αντέχουν τη ζωή στην εξορία. Έχουμε χάσει τα πάντα˙ τη δουλειά μας, τη γη μας, την οικογένειά μας. Κάποιοι αποφασίζουν να πάνε να συναντήσουν τους γονείς τους, να ανακαλύψουν ξανά τις μυρωδιές του χωριού τους. Κανείς τους δεν έζησε για να αφηγηθεί τι συνέβη» είπε οργισμένα. «Το Άλογο ήταν εκεί. Και δεν είναι μόνο αυτό. Οι πράκτορές του περνάνε στη Γαλλία για να μας εξοντώσουν.»
«Τα ξέρω όλα αυτά» είπε ο Hernandez. «Το Ισπανικό Άλογο χτυπάει ακόμα και στο Παρίσι. Με πληρωμένους φονιάδες, φυσικά.»
«Καμιά φορά περνάμε όπλα σ’ αυτούς που βρίσκονται μέσα στην Ισπανία. Είναι μια δύσκολη δουλειά και δεν μας περισσεύουν και τα χρήματα. Με το να περάσουμε είκοσι πιστόλια και μια κούτα χειροβομβίδες, εξαντλούνται τα αποθέματά μας.»
Βάδισε προς την πόρτα. Καθώς στάθηκε εκεί, φαινόταν μόνο το περίγραμμά του, κόντρα σε έναν μεγάλο ήλιο που κρεμόταν πάνω από τα κύματα.
«Μπορεί να μην ξέρουμε το Άλογο, γνωρίζουμε όμως άλλους, και κυρίως αυτόν τον μπάσταρδο τον Escobar.»
«Ποιος είναι αυτός;»
O El Perro στράφηκε, με τα χέρια χωμένα στις τσέπες του παντελονιού του.
«Είναι ένας συμβολαιογράφος» ξεφύσησε. «Ένας συμβολαιογράφος! Απ’ αυτούς που κανείς θα περίμενε να είναι άκακοι, και σίγουρα όχι τυχοδιώκτες. Όμως αυτός ο κρετίνος είναι χωμένος ως τον λαιμό. Είναι αυτός που χτύπησε το δίκτυό μας. Αυτός γνωρίζει περισσότερο τους συντρόφους που βρίσκονται στην περιοχή απ’ ότι το Ισπανικό Άλογο και όλη η συμμορία καθαρμάτων του. Κι είναι αυτός που μαζί με τα τσιράκια του στέλνει τους φίλους μας στις κάνες των όπλων. Είναι ο καλύτερος πράκτορας του Ισπανικού Αλόγου. Έτσι, αν δεν μπορούμε να ξεπαστρέψουμε το ίδιο το Άλογο…»
Ο Hernandez κούνησε το κεφάλι του. «Και νομίζετε πως έτσι θα πετύχουμε κάτι; Ο τύπος είναι αναλώσιμος. Το Άλογο θα βρει έναν αντικαταστάτη και όλα θα μείνουν ως έχουν».
«Όχι» απάντησε ο Garcia. «Ο Escobar είναι αναντικατάστατος. Κρατάει μυστικά -και δικά μας μυστικά, παρεμπιπτόντως- τα οποία δεν τα ξέρει ούτε το Ισπανικό Άλογο. Έτσι ο Escobar προστατεύει τον κώλο του. Στήνει το δικό του δίκτυο πληροφοριών ώστε να γίνεται όλο και πιο αναγκαίος.»
«Γνωρίζει τον κάθε ένα από εμάς» συμπλήρωσε ο Chiquito. «Δεν γνωρίζει όμως εσένα».
«Μπορεί οι άνθρωποί του να με έχουν τσεκάρει στο Παρίσι».
«Όμως τώρα δεν είμαστε στο Παρίσι» απάντησε ο El Perro.
«Είμαστε στην Ισπανία. Ή σχεδόν. Δεν πολέμησες στον εμφύλιο, ποτέ δεν ήσουν κυνηγημένος, δεν υπάρχεις σε κανένα φάκελο των φρανκιστών και δεν έχουν φωτογραφίες σου. Και σε ότι αφορά τα χαρτιά σου, σίγουρα ο Etchegoyen θα στα έχει μοντάρει.»
Ο Hernandez έβαλε τα γέλια. «Αν δεν το είχε κάνει, δεν θα βρισκόμουν εδώ με το όνομα Hernandez. Και που βρίσκεται αυτός ο συμβολαιογράφος;»
«Στο Figueras. Στην πλατεία Abattoir (Σφαγείων).»
«Πλατεία Abattoir!» κάγχασε ο Hernandez. «Επίτηδες διάλεξε αυτή τη διεύθυνση;»
Εκείνη τη στιγμή μπήκε ένας νεαρός μελαμψός άντρας. Φορούσε παντελόνι απροσδιόριστου χρώματος κι ένα ναυτικό σακάκι. Στάθηκε για μια στιγμή και ο El Perro σηκώθηκε.
«Θα συνεχίσουμε αργότερα» είπε ο Chiquito. «O Escobar είναι επικίνδυνος και φρουρείται. Υπάρχουν πάντα φαλαγγίτες δίπλα του. Τώρα όμως πρέπει να κανονίσουμε την αποψινή δουλειά.»
«Ποια δουλειά;»
«Έχουμε κάνει μια συμφωνία με κάποιους ψαράδες που έχουν ένα από τα σκάφη που θα είδες στο λιμάνι. Ο Calatayud και ο Mulierez θα πάνε μαζί τους και θα περάσουν στην Ισπανία όπλα και πυρομαχικά. Στις δύο τη νύχτα, όταν όλοι θα κοιμούνται, σχεδιάζουμε να βρισκόμαστε στο Cap Lladro στην Ισπανία. Κάποιοι φίλοι θα μας περιμένουν στο Colera».
Τίναξε δυο παράλληλους πίδακες καπνού από τα ρουθούνια του. «Ένα τέτοιο λαθραίο “εμπόρευμα” κοστίζει ακριβά».
Ο Hernandez κοίταξε τον Chiquito κι ύστερα τους υπόλοιπους που είχαν συγκεντρωθεί στο μπαρ, γύρω από τον νεαρό ψαρά. Ήταν προφανώς όλοι τους φτωχοί. Θυσίαζαν τις οικονομίες τους προς χάρη των ιδανικών τους, δίχως σκέψη προσωπικού κέρδους.
«Θα φύγουν απόψε» συνέχισε ο Chiquito. «Δεν θα έχει φεγγάρι. Είναι καλύτερα έτσι».
«Θέλεις να πάω μαζί τους;»
«Ούτε καν! Η δική σου δουλειά είναι πολύ πιο σημαντική. Προς το παρόν, καλύτερα να γυρίσεις στο ξενοδοχείο ή να πας μια βόλτα στην πόλη. Θα μιλήσουμε αργότερα.»
Ήταν φανερό πως ο Chiquito ήθελε να μιλήσει με τους συντρόφους του και τον ψαρά. Σίγουρα θα κανόνιζαν τις λεπτομέρειες της επιχείρησης. Ήταν ήρεμοι, όπως είναι οι άνθρωποι που έχουν φλερτάρει με τον θάνατο τόσο συχνά ώστε στο τέλος αρχίζουν να αμφιβάλουν αν πραγματικά υπάρχει.
Η Consuelo βγήκε από την κουζίνα και γέμισε κάποια ποτήρια με pastis. Τα μάτια καρφώθηκαν ξανά στον Hernandez καθώς έβγαινε έξω. Εκείνος, στάθηκε για μια στιγμή ζαλισμένος από τις ακτίνες του ήλιου που λαμπύριζαν πάνω στα κόκκινα βράχια. Άναψε τσιγάρο, έχωσε τα χέρια του στις τσέπες και κατευθύνθηκε για το λιμάνι. Ήταν λίγο πριν φτάσει στο σταυροδρόμι απ’ όπου είχε πάρει τον ξεχασμένο δρόμο για το Girelle, όταν αντίκρισε για δεύτερη φορά εκείνον τον άνθρωπο.
Το red n’ noir προτείνει βιβλία του Δαίμονα:
-
Προϊόν σε προσφορά
Ο Simenon έχει ένα προαίσθημαOriginal price was: €2,12.€1,48Η τρέχουσα τιμή είναι: €1,48. -
Προϊόν σε προσφορά
Ο άνθρωπος που σκότωσε τον NτουρούτιOriginal price was: €5,00.€3,50Η τρέχουσα τιμή είναι: €3,50. -
Προϊόν σε προσφορά
Η συνηθισμένη άτυχη περιπέτεια του Αρχιβάλδη ΡαποπόρOriginal price was: €6,36.€4,45Η τρέχουσα τιμή είναι: €4,45.
