Το ισπανικό άλογο X

Με τη νύχτα να πλησιάζει, ο Hernandez οδήγησε το αμάξι του ως το πάρκινγκ και πήγε να κάτσει στη βεράντα ενός μπιστρό. Από τα κλαδιά των δέντρων έφτανε η χορωδία των πουλιών του δειλινού. Αγόρασε μια εφημερίδα και παρήγγειλε ένα anisette. Φυσικά, δεν γινόταν καμία αναφορά στα γεγονότα του D’Artagnan. Για μερικές μέρες θα το κρατούσαν κρυφό. Προς το παρόν, το πλήρωμα θα βρίσκονταν στο έλεος των δήμιων του Ισπανικού Αλόγου. Αργότερα, μετά από διαβήματα των γαλλικών αρχών, οι ναυτικοί θα συνοδεύονταν ως τα σύνορα και το σκάφος τους θα κατασχόταν. Δεν θα ήταν κάτι που θα αντίβαινε στους διεθνείς νόμους. Όμως ο Hernandez σκεφτόταν τους άλλους, τους ισπανούς.

Παρατήρησε έναν τύπο που για τρίτη φορά έκανε τον γύρο της πλατείας. Ήταν γύρω στα σαράντα και φαινόταν να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια ώστε η ματιά του να μην πέφτει στη βεράντα του μπιστρό. 

«Αδέξιος βλάκας» σκέφτηκε ο Hernandez. O τύπος συνέχισε να περπατάει, κάνοντας έναν ακόμα γύρο της πλατείας. Σίγουρα θα ήταν πολύ πιο εύκολο γι’ αυτόν να παρακολουθεί το μπιστρό από την άλλη άκρη της μικρής πλατείας. Ο Hernandez χαμογέλασε. Θα πρέπει να ήταν πολύ αφελής αν φανταζόταν ότι δεν τον είχε αντιληφθεί. Όμως η παρουσία του δεν τον ενοχλούσε. Ήξερε, φυσικά, πως ο Escobar είχε πάρει τις προφυλάξεις του και είχε βάλει να τον παρακολουθούν. Η κάθε του κίνηση καταγραφόταν και ο τύπος που έκανε γύρους στην πλατεία σαν κάποιο κατοικίδιο σε επιδείξεις, σίγουρα δεν ήταν μόνος. Μόνο που οι άλλοι θα ήταν πιο διακριτικοί. 

Ο Hernandez επέστρεψε στο ξενοδοχείο και είδε έναν τύπο να είναι χωμένος σε μια πολυθρόνα του φουαγιέ, διαβάζοντας εφημερίδα. Ένας άλλος, που καθόταν στο μπαρ, του έριξε μια ματιά αλλά αμέσως επέστρεψε στους στοχασμούς του που συνοδεύονταν από ένα Pernod. 

O Hernandez χαμογέλασε ξανά. Αντιλαμβανόταν τον ιστό αράχνης που είχε απωθεί γύρω του. «Αν ήθελα…» σκέφτηκε.

Αν ήθελε θα μπορούσε εύκολα να ξεγλιστρήσει από αυτόν τον ιστό. Ένιωθε άνετα αυτό το βράδυ. Οι μύες του ήταν χαλαροί και το μυαλό του καθαρό. Δεν ήθελε όμως να ξεγλιστρήσει. Η περιπέτεια του χαμογελούσε σαν φάντασμα, κι αυτός είχε αποφασίσει να την πάει ως το τέρμα.     

Πήγε στο δωμάτιό του και πέταξε το σακάκι του πάνω στο κρεβάτι. Ύστερα έβγαλε από την τσέπη του παντελονιού του το δεύτερο πιστόλι του και το έλεγξε. Θα τα έπαιζε όλα για όλα.

Απλώθηκε στο κρεβάτι και ξεκίνησε να διαβάζει την ισπανική εφημερίδα που είχε αγοράσει. Ο θάνατος του Remery έπιανε σχεδόν όλο το πρωτοσέλιδο. Ήταν ένα επιθετικό άρθρο, με μύδρους κατά των αναρχικών της FAI, αυτής της αισχρής μειοψηφίας αχρείων, που δεν είχαν κανένα δισταγμό να δολοφονήσουν έναν τίμιο γάλλο αστυνομικό και να τον θάψουν σαν σκυλί. Ο συντάκτης αυτού του αριστουργήματος έπαιρνε την πρωτοβουλία να ζητήσει από την ισπανική κυβέρνηση να συλλυπηθεί τη γαλλική κυβέρνηση και τη χήρα του Remery (υποθέτοντας ότι υπήρχε).

Δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Η ώρα είχε πάει δύο, είχε καπνίσει ένα πακέτο τσιγάρο και ήταν ακόμα ξαπλωμένος στο κρεβάτι, κοιτώντας το ταβάνι. Ωστόσο, η σιγαλιά είχε απλωθεί στην πόλη και ο αέρας είχε λίγο δροσίσει. Σηκώθηκε και βάδισε ως το παράθυρο. Αυτοί οι τύποι είχαν τρομερή επιμονή! Ο ατζαμής φαλαγγίτης έκανε ακόμα γύρους στην πλατεία, σαν λύκος στο κλουβί. Ο Hernandez γέλασε δυνατά. Τη νύχτα τα πράγματα έπαιρναν αλλιώτικες διαστάσεις. Οι υπόλοιποι θα είχαν πιάσει πόστα γύρω του˙ στο φουαγιέ, στις σκάλες, στον δρόμο. Μπορούσε να τους αισθανθεί καθώς έκαναν τους γύρους τους, σαν τσακάλια που καραδοκούσαν για να του επιτεθούν.   

Άναψε ακόμα ένα τσιγάρο και, με ένα anisette στο άλλο χέρι, άρχισε κι αυτός να κάνει κύκλους στο δωμάτιο, ενοχλημένος από έναν απροσδιόριστο φόβο. Όταν ξαφνικά χτύπησε το τηλέφωνο, τινάχτηκε κι έχυσε το μισό ποτό του. 

«Ο κύριος Hernandez;» ακούστηκε μια αρρωστημένα γλυκερή φωνή.

«Ο ίδιος.»

«Είμαι ο Escobar. Είδα τον φίλο μας. Κατάφερα, με μεγάλη δυσκολία, να τον πείσω». Η φωνή ήταν σιγανή. 

«Έκανε πολύ καλά που δέχτηκε», είπε ο Hernandez.

«Θα το κάνουμε αύριο το πρωί» συνέχισε ο συμβολαιογράφος. «Τι λες για τις έντεκα; Είναι η ώρα που βρίσκονται στον δρόμο οι περισσότεροι άνθρωποι». 

«Όπως νομίζεις.»

«Πέρνα πρώτα από εδώ για να πάρεις το πιστόλι σου. Για να είμαστε σίγουροι, του βάλαμε άσφαιρα.»

Ο Hernandez έβαλε τα γέλια. «Δεν εμπιστεύεσαι τις σκοπευτικές μου ικανότητες; Φοβάσαι μήπως όντως βρω τον στόχο;»

«Ατυχήματα συμβαίνουν. Τα λέμε αύριο.»

Ο Hernandez κατέβασε το τηλέφωνο. Πήγε ήσυχα προς την πόρτα και την άνοιξε με μια απότομη κίνηση. Έξω στον διάδρομο, ο τύπος που στεκόταν με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο τινάχτηκε.

«Πήγαινε φέρε μου ένα μπουκάλι anisette», είπε ο Hernandez. 

Ο φαλαγγίτης πήγε να κινηθεί αλλά το σκέφτηκε και σταμάτησε. «Μα… δεν είμαι υπηρέτης σου», αντέδρασε.

«Αλήθεια;» γέλασε ειρωνικά ο Hernandez. «Κι εγώ που νόμιζα…» Κι έκλεισε ξανά την πόρτα. 

*

Ο Hernandez στάθηκε απέναντι από το σπίτι του συμβολαιογράφου έχοντας το πιστόλι στο χέρι του. Ήταν λες κι ο κόσμος περιστρεφόταν γύρω του και είχε μια ελαφριά ζαλάδα. Πόνταρε τη ζωή του σε μια μπλόφα. Ο Escobar ξεπρόβαλε στο παράθυρο. Ο Hernandez σήκωσε το χέρι του και πυροβόλησε δύο φορές. Ο φαλαγγίτης πήδηξε προς τα πίσω και ανταπέδωσε τα πυρά. Η πρώτη σφαίρα πέρασε πάνω από το κεφάλι του Hernandez και διέλυσε τον καθρέφτη του αυτοκινήτου του. Η δεύτερη καρφώθηκε στο πορτ μπαγκάζ.

Σάλταρε στο αμάξι του και κοπάνησε την πόρτα. Είχε αφήσει τη μηχανή αναμμένη. Το αυτοκίνητο τινάχτηκε προς τα μπρος. Ακούστηκε ένας ακόμα πυροβολισμός και ο Hernandez ένιωσε τη σφαίρα να χτυπάει στη λαμαρίνα. «Οι ηλίθιοι» μουρμούρισε. «Νομίζουν ότι παίζουν σε κάποια ταινία».

Από νωρίς το πρωί είχε τσεκάρει τους δρόμους στους οποίους ενδεχομένως θα κινούταν, για να μην έχει να αντιμετωπίσει το χάος της πρώτης μέρας που έφτασε εδώ. Το αμάξι έβγαλε έναν στριγκό ήχο στρίβοντας γκαζωμένο στην οδό Σφαγείων. Μπορούσε να ακούσει πίσω του τις φωνές τις ανθρώπων. Ένας γέρος χωρικός που έσερνε ένα γαϊδούρι πιο γέρικο κι απ’ αυτόν, πήδηξε στο πλάι για να τον αποφύγει. O Hernandez πήρε ακόμα μια στροφή και χώθηκε σε έναν λαβύρινθο ελαφρώς πλατύτερων δρόμων. Παραλίγο να χτυπήσει έναν μπάτσο της Guardia Civil που άρχιζε να σφυρίζει με τη σφυρίχτρα του λες και προειδοποιούσε για κάποιον επικείμενο κατακλυσμό. Ο Hernandez πήρε ακόμα μια στροφή και επιτέλους ανοιγόταν μπροστά του ο φαρδύς και άδειος παραθαλάσσιος δρόμος.

Κατέβασε το σπασμένο παράθυρο. Η πινακίδα με τον αριθμό κυκλοφορίας ήταν καλυμμένη με λάσπη και δυσδιάκριτη. Μόνο όταν έφτασε στο Rosas κατέβασε ταχύτητα. Σταμάτησε για να καθαρίσει την πινακίδα και να πιει ένα Pernod στο Hotel de la Terrasse. Μετά πήρε τον δύσβατο δρόμο προς Colera, προσπερνόντας τους υπέροχους κολπίσκους προς το Port Bou, φτάνοντας επιτέλους στα σύνορα, στο Col des Balitres. 

Με την ψυχή στο στόμα έδειξε το διαβατήριό του στους ισπανικούς αστυνομικούς, που μόλις και του έριξαν μια ματιά. 

Ωστόσο, οι γάλλοι χωροφύλακες ήταν πιο καχύποπτοι από τους ισπανούς συναδέλφους τους. «Τι σου συνέβη;» ρώτησε ένας δείχνοντας την τρύπα από τη σφαίρα στο πορτ μπαγκάζ. 

Ο Hernandez έσκυψε λίγο και έβαλε τα γέλια. «Αυτό; Πιστέψτε το αν θέλετε, αλλά μου το έκανε ένα παλιόπαιδο στο Perpignan με μια πρόκα επειδή του πήρα την μπάλα».

«Παλιόπαιδα» είπε κουνώντας το κεφάλι του ο χωροφύλακας. Έκανε μια κίνηση με το χέρι και επέτρεψε στο όχημα να περάσει.

O Hernandez κατηφόρισε τον δρόμο από το Port Bou προς το Cerbere. Επιτέλους, στο βάθος του φαραγγιού όπου σχηματίζεται μια όαση δίπλα στη θάλασσα, με μιμόζες και πλατάνια, είδε το Cerbere κάτω από τον απογευματινό ήλιο, με τις κοκκινωπές στέγες του και τη μικρή του παραλία. Διέσχισε την πόλη και πήρε τον παράδρομο που τον οδήγησε ως το Girelle. Σταμάτησε για μια στιγμή στο σκιερό κατώφλι του μαγαζιού, που στο βάθος του ακουγόταν ο θόρυβος ενός ανεμιστήρα. Η έντονη μυρωδιά του pastis, του σκόρδου και της μπουγιαμπέσας έφταναν ως αυτόν. 

«Λοιπόν;» ακούστηκε η φωνή του Chiquito.

«Νομίζω πως η δουλειά μας έγινε», απάντησε ο Hernandez.

(Ακολουθεί)

Το red n’ noir προτείνει βιβλία του Δαίμονα:

Το red n’ noir προτείνει βιβλία των εκδόσεων «D»