Παραθαλάσσιο VΙΙ

Ο Ιάσονας πάρκαρε το αυτοκίνητο σε ένα ξέφωτο άνοιγμα, το μοναδικό ύστερα από αρκετές ελικοειδείς στροφές που εναλλάσσονταν καθώς ανέβαινε προς το βουνό. Η θέα ήταν μοναδική. Ο κόλπος που βρισκόταν μπροστά τους παρουσίαζε μια γαλήνια θάλασσα ενώ τα αστέρια του καλοκαιρινού ουρανού έστεκαν περήφανα και διασκορπισμένα στις προαιώνιες θέσεις τους. Όταν κατάφερε να αποκολλήσει το βλέμμα του από αυτές τις καθηλωτικές εικόνες παρατήρησε τον προαύλιο χώρο της εκκλησίας. Τραπέζια με λευκές πλαστικές καρέκλες βρίσκονταν διάσπαρτα περιμετρικά του ημικυκλίου της ορχήστρας. Αν και ακόμη ήταν νωρίς ήδη οι πρώτες νότες είχαν αρχίσει να τρυπούν την ησυχία της βραδιάς. Μερικά έντομα χόρευαν  χαοτικά γύρω από τις λευκές λάμπες που λειτουργούσαν σαν φάρος για την πίστα και τους επίδοξους χορευτές. Ίσως κάπου στον κόσμο εκείνη την στιγμή κάτι άσχημο να συνέβαινε. Αλλά το φαινόμενο της πεταλούδας και η περίφημη θεωρία του χάους εκείνη την στιγμή ένιωσε πως δεν τον αφορούσε. Τίποτα κακό δεν θα επέτρεπε να συμβεί πια. Οι ψευδαισθήσεις που συνοδεύουν την ζωή μας δεν είναι κακές. Όταν μετατρέπονται όμως σε βολικές αυθεντίες τότε ένα νέο πρόβλημα ξεκινά.

Η Αφροδίτη είχε προφτάσει κιόλας να πιάσει κουβέντα με τους μαθητές της που προσπαθούν να την πείσουν να χορέψει μαζί τους. Ο Ιάσονας συνέχισε να παρατηρεί τις παρέες που βρίσκονταν στα τραπέζια περιμετρικά της πίστας. Ο Γλάρος είχε πιάσει από νωρίς θέση. Συνδαιτυμόνες του ήταν ο «Φρέσκος», απέκτησε το προσωνύμιο ύστερα από την προσωρινή  παραμονή του στη φυλακή για μικρεμπόρια ναρκωτικών και ο «Τσάος» που απέκτησε το δικό του προσωνύμιο από την ιταλική λέξη καθώς κάθε βράδυ που έκλεινε το κωλόμπαρο που διέθετε αποχαιρετούσε τις κοπέλες με την συγκεκριμένη λέξη. Το συνολικό iq της παρέας δεν ξεπερνούσε τον αριθμό των μπυρών που είχαν καταναλωθεί στο τραπέζι. Ακόμη κι αν εκείνος ήταν ήδη τριψήφιος. Ο Ιάσονας προβληματίστηκε στιγμιαία με την παρουσία τους εκεί. Ο προβληματισμός του μεγάλωσε όταν συνειδητοποίησε την ποσότητα αλκοόλ που είχαν προλάβει να καταναλώσουν.

Τις σκέψεις του διέκοψε η Αφροδίτη που σωριάστηκε στην καρέκλα ιδρωμένη ύστερα από μερικούς κύκλους στην πίστα. Ο Ιάσονας συνειδητοποίησε πως δεν είχε ακόμη ολοκληρωμένη άποψη για τα πανηγύρια. Ο Τσίχλας του είχε πει την προηγούμενη ημέρα πως «τα πανηγύρια είναι η πιο τίμια μορφή διασκέδασης καθώς σέβονται τους μεθυσμένους. Αφενός τους προσφέρουν φτηνό αλκοόλ και αφετέρου κανείς δεν τους παρεξηγεί όταν ξεφεύγουν λίγο από τα όρια». Εκείνος ωστόσο θυμήθηκε τα φοιτητικά του χρόνια. Τότε που τα καλοκαίρια τον έβρισκαν να τριγυρίζει τα νησιά του Αιγαίου και να ξημερώνεται στα κατά τόπους παραδοσιακά γλέντια. Ήταν λοιπόν εξωστρεφής κοινωνικοποίηση όλο αυτό ή απλά ένα ξεπερασμένο κατάλοιπο χιπισμού;

Ήταν μάταιο να προσπαθεί να βρει μια απάντηση την δεδομένη χρονική στιγμή. Εκείνη έσκυψε και τον φίλησε. Ο Γλάρος δεν έπαιρνε τα μάτια του από επάνω τους. Άπλωσε το χέρι του νευρικά για να ανοίξει ακόμη ένα κουτάκι μπύρας. Την δέκατη πέμπτη στη σειρά. Οι άλλοι δυο τον κοίταξαν περιμένοντας απλά την εντολή του.

«Όχι ακόμη», τους είπε.

Oι τελειόφοιτοι μαθητές του σχολείου της περιοχής έτρεξαν να κάτσουν με το νεαρό ζεύγος. Δεν ήταν μόνο η ηλικία που τους έκανε επιθυμητούς στους μαθητές αλλά και εκείνη η ιδιαίτερη σχέση που είχαν αναπτύξει μαζί τους σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Διέφεραν από τους υπόλοιπους καθηγητές σε ένα βασικό ζήτημα. Ενδιαφέρονταν να ακούσουν τι πραγματικά σκέφτονταν τα παιδιά. Τι όνειρα και προσδοκίες είχαν εκείνα όχι ο κοινωνικός τους περίγυρος. Συζητούσαν για τις ανησυχίες τους και όχι για το ζήτημα της αξιολόγησης. Εκείνοι οι δυο καθηγητές ενδιαφέρονταν για τις προσωπικότητες των παιδιών και όχι για τις ειδικότητες που εκείνα θα επωμίζονταν όταν θα τελείωναν μια σχολή.

«Θα είστε εδώ και του χρόνου;», ρώτησαν τον Ιάσονα.

Εκείνος για μια στιγμή κόμπιασε. «Ναι», Είπε κάπως αμήχανα. «Αλλά δεν γνωρίζω με ποια ακριβώς ιδιότητα.»

Εκείνη χαμογέλασε. Οι πρώην μαθητές του απόρησαν.

«Δεν μπορώ να σας πω ακόμη περισσότερα», συνέχισε ο Ιάσονας. «Ίσως στο τέλος της βραδιάς να μπορέσω να σας ανακοινώσω κάτι πιο συγκεκριμένο.»

«Φτάνουν οι κουβέντες» είπε μια νεαρή κοπέλα και τράβηξε την Αφροδίτη για να ξαναπάνε στην πίστα.

Η ορχήστρα είχε αρχίσει να ιδρώνει. Οι οργανοπαίχτες όλοι ντυμένοι με λευκά πουκάμισα κατέβαλαν κάθε δυνατή προσπάθεια ώστε το κέφι να απογειωθεί. Οι παγωμένες μπύρες έβγαιναν από τα βαρέλια και εξαφανίζονταν με φρενήρεις ρυθμούς. Τότε η Αφροδίτη του έκλεισε το μάτι από την πίστα.

«Έλα κάντο για μένα», του είπε. «Μόνο μια φορά. Πρέπει να το δοκιμάσεις.»

Ο Ιάσονας μισούσε τον χορό. Προσπάθησαν να τον παρακινήσουν όλοι. Μάταια. Έμεινε βιδωμένος στην καρέκλα να παρατηρεί την Αφροδίτη να κινείται αέρινα σχεδόν άυλα στους κύκλους που εναλλάσσονταν. Το σώμα του παρέμεινε ακίνητο αλλά οι σκέψεις του όρμησαν ορχηστρικά επάνω στην άμαξα του ρυθμού ίσως επειδή ήταν ανίκανες απλά να περπατήσουν.

Όσο ο Ιάσονας έπαιζε κρυφτό με τις επιθυμίες του ο «Φρέσκος» με τον «Τσάο», ύστερα από εντολή του γλάρου, άρχισαν να περιφέρονται γύρω από την Αφροδίτη απομακρύνοντας από κοντά της τους μαθητές της. Οι κινήσεις τους γίνονταν όλο και πιο παρεμβατικές. Τα άκρα τους αποπειράθηκαν να ακουμπήσουν το κορμί της. Χασκογελούσαν όσο εκείνη δυσθυμούσε. Καταλαβαίνοντας πως όλο αυτό ήταν ένα ακόμη κακόγουστο σχέδιο του Γλάρου για να την προκαλέσει προσπάθησε να επιστρέψει στον τραπέζι της. Ο «Φρέσκος» την γράπωσε από τον λεπτό της πήχη εξαπολύοντας μια ερώτηση που έζεχνε σεξισμό. Βλέποντας την σκηνή αυτή ο Ιάσονας προσπάθησε διακριτικά να μπει ανάμεσα τους και να την βγάλει από τη δύσκολη θέση. Ήταν η αφορμή που περίμενε ο Γλάρος. Βλέποντας τον καθηγητή να κινείται τινάχτηκε από την θέση του. Οι δυο υποτακτικοί του συνειδητοποίησαν  πως είχε έρθει η ώρα να παίξουν το θλιβερό τους μονόπρακτο. Με παιδαριώδεις κινήσεις έσπρωξαν τον Ιάσονα, στολίζοντας τον παράλληλα με εκφράσεις που οπωσδήποτε παρέπεμπαν στην ταπεινότητα των ενστίκτων τους. Εκείνος προσπάθησε να αμυνθεί. Μερικά αδέξια σπρωξίματα αρκούσαν για να μπορέσει ο «Φρέσκος» να του φυτέψει έναν σουγιά στην αριστερή τσέπη της βερμούδας του. Οι παρευρισκόμενοι αντιλήφθηκαν πως ξεκινούσε καυγάς, οι νεαροί μαθητές αποδοκίμασαν λεκτικά την αδικαιολόγητη στα μάτια τους επίθεση απέναντι στους καθηγητές τους. Η Αφροδίτη προσπάθησε να προστατέψει τον Ιάσονα. Τότε ο Γλάρος μπήκε στην μέση αρπάζοντας από τον λαιμό τους δυο φίλους του προσπαθώντας δήθεν να τους νουθετήσει. Τα μάτια άλλωστε όλων των παρευρισκομένων ήταν στραμμένα επάνω του. Η έξωθεν καλή μαρτυρία που χρειάζονταν ως άλλοθι του είχε προσφερθεί απλόχερα.

Όσο ο Γλάρος καθησύχαζε τους θαμώνες, η Αφροδίτη έπειθε τον Ιάσονα πως ήταν καλύτερα να απομακρυνθούν από αυτή την συνάθροιση και να επιστρέψουν σπίτι. Καθώς μάζευαν τα πράγματα τους αποχαιρετώντας παράλληλά τα παιδιά ο Γλάρος ξεκίνησε να τους ακολουθεί παριστάνοντας πως θα τους ζητήσει συγνώμη για τους αγενείς φίλους του. Κρατώντας μια απόσταση ασφαλείας τους ακολούθησει για περίπου εκατό μέτρα ανάμεσα σε στροφές και σκοτάδι που όλο πύκνωνε. Όταν βεβαιώθηκε πως είχαν απομακρυνθεί πια αρκετά από τα βλέμματα των ντόπιων αλλά και από τις τελευταίες λάμπες που υπήρχαν στον χώρο φώναξε.

«Που πας ρε κότα; Εσείς οι διανοούμενοι δεν ξέρετε να προστατεύετε τις γυναίκες σας;»

Η συνέχεια των ρητορικά ηλίθιων ερωτήσεων του αυτή την φορά απευθύνονταν στην Αφροδίτη.

«Τι θα κάνεις με μια αδερφή σαν αυτόν στην ζωή σου;»

Ο Ιάσονας έκοψε το βήμα του απότομα. Η ανάσα του είχε αρχίσει να γίνεται γρήγορη και έντονη. Η αδρεναλίνη έσφιγγε τα άκρα του. Έστρεψε τον κορμό του σώματος του προς τα πίσω. Η Αφροδίτη του έσφιξε το χέρι ενώ του ψιθύρισε παράλληλα στο αυτί:

«Μην ασχοληθείς με αυτόν τον ηλίθιο, αρκετά του επιτρέψαμε να μας χαλάσει την βραδιά».

Μα ο Ιάσονας γύρισε προς το μέρος του. Ο Γλάρος μεθυσμένος από τον καταστροφικό συνδυασμό της ζήλιας, της μεγαλομανίας και της αλκοόλης κρατούσε στο δεξί του χέρι ένα Glock εννιά χιλιοστών. Η Αφροδίτη πάγωσε. Ο Ιάσονας αποφάσισε πως εκτός από τις σκέψεις του είχε έρθει η ώρα και το σώμα του να χορέψει. Προχώρησε αποφασιστικά προς το μέρος του. Δυο δευτερόλεπτα αργότερα ένιωσε δυο φώτα να τον τυφλώνουν. Παράλληλα ακούστηκε ένας υπόκωφος θόρυβος. Μια λάμψη ήρθε να συμπληρώσει την απώλεια της όρασης του και ένα κάψιμο στο στέρνο να ολοκληρώσει την πορεία της πτώσης του. Κράτησε για μερικές στιγμές ακόμη τα μάτια του ανοιχτά. Είδε τα αστέρια να απλώνονται σαν βεντάλια στον ουρανό. Τα μάτια της Αφροδίτης να τον κοιτούν και να συναγωνίζονται σε λάμψη τα αστέρια του ουρανού. Εικόνες από το view master της ζωής του πέρασαν μπροστά του με ιλιγγιώδη ταχύτητα. Καθώς η ανάσα του λιγόστεψε και το σώμα του δεν ένιωθε πια το άγγιγμα της παρατήρησε το σώμα του Γλάρου να βρίσκεται διαμελισμένο ανάμεσα στην άσφαλτο και τα παρακείμενα χωράφια. Και μετά σκοτάδι. Οι νότες πια παύουν να ηχούν.

Η Αφροδίτη στέκεται πίσω από την μπάρα. Στα χέρια της κρατάει έναν φάκελο με την ένδειξη «Αγροτικές Φυλακές Ναυπλίου». Τον περιεργάζεται νευρικά. Πίνει δυο γουλιές από το κρασί της. Παίρνει την απόφαση να το ανοίξει.

«Μερικές φορές η αλλαγή που επιθυμούμε να συμβεί στις ζωές μας δυστυχώς δεν έρχεται ποτέ. Τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που το ονειρευτήκαμε. Καλή μου Αφροδίτη λένε πως η ζωή μας μοιάζει με νουάρ μυθιστόρημα, ενώ γνωρίζουμε από την αρχή τι θα μας συμβεί υπάρχει μια σελίδα που μπορεί να μας εκπλήξει. Εκείνο το βράδυ, όταν είδα το Γλάρο να σημαδεύει τον Ιάσονα δεν το σκέφτηκα δευτερόλεπτο, κόλλησα το πόδι μου στο γκάζι. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να αποτρέψω το μοιραίο. Κάθε νύχτα αναλογίζομαι το μερίδιο της ευθύνης που μου αναλογεί. Ίσως έπρεπε να έχω προειδοποιήσει τον Ιάσονα. Μα είμαι σίγουρος πως και πάλι δεν θα το έβαζε στα πόδια. Τα νουάρ ολοκληρώνονται όταν κάποιος δολοφονηθεί αλλά στην δική σας περίπτωση εκτός από τον Ιάσονα πέθανε και η προοπτική δυο νέων ανθρώπων να ζήσουν με τον τρόπο που δεν είχαν τολμήσει να ονειρευτούν. Μετά τα τριάντα οι άνθρωποι φοβούνται να ερωτευτούν. Δεν αντέχουν πια τις ταχυκαρδίες και το ξεβόλεμα από την καθημερινότητα τους. Αλλά εγώ στα μάτια σας είδα την ζωή να ορμά μπροστά. Είδα το απωθημένο των ανθρώπων να αποκτήσουν φτερά. Όχι τόσο για να πετάξουν όσο για να ξεφύγουν από την μετριότητα της καθημερινής ζωής. Δεν μετάνιωσα ούτε στιγμή όλους αυτούς τους μήνες για την πράξη μου. Κι ακόμη δεν μπορώ να το διανοηθώ πως αφορμή για όλο αυτό ήταν ένας γλάρος…».

Τα δάκρια έχουν από ώρα αρχίσει την καθοδική τους πορεία στο πρόσωπο της Αφροδίτης. Την δραματουργία των στιγμών διακόπτει μια αντρική φωνή. «Συγνώμη για την ενόχληση, διορίστηκα στο Λύκειο της περιοχής για την προσεχή σχολική χρονιά και θα ήθελα κάποιες πληροφορίες γι’ αυτό το παραθαλάσσιο θέρετρο».

Τέλος