Λουδοβίκος Ντομινίκ ΙΙΙ

Ο Λουδοβίκος Ντομινίκ δεν έλειψε φυσικά. Και μετά από λίγο, διακρίθηκε στα χαρτοπαιχτικά κέντρα, λόγω της πραγματικά αφύσικης σταθερότητας με την οποία κέρδιζε διαρκώς. Οτιδήποτε κι αν έπαιζε, είχε πάντοτε καλό χαρτί και πάντα κέρδιζε. Δεν είναι ανάγκη να λεχθεί καν ότι ο Λουδοβίκος Ντομινίκ είχε την ανυπέρβλητη δεξιοτεχνία να κανονίζει εκ των προτέρων τα χαρτιά και ότι δεν υπήρχε τέχνασμα άγνωστο σε αυτόν.

Όσο επιτήδειος κλέφτης όμως και να ήταν ο Ντομινίκ, δεν ήταν δυνατόν να μην αποτύχει μια μέρα και να μην αποκαλυφθεί. Ένας παίχτης, έξαλλος πλέον και βρισκόμενος σε απόγνωση γιατί έχανε διαρκώς, τον κατηγόρησε μια νύχτα ότι έκλεβε. Και ο Ντομινίκ είδε από τη νύχτα εκείνη να του κλείνουν τις πύλες όλων των χαρτοπαιχτικών κέντρων.

Το επεισόδιο αυτό μάλιστα αφηγείται και ο δημοσιογράφος Γκραναβάς, εντελώς συμπτωματικά, στη δισέλιδη έρευνα για τις χαρτοπαιχτικές λέσχες της Αθήνας.

Μη δυνάμενος λοιπόν πλέον ο Ντομινίκ να αναζητεί στο χαρτοπαίγνιο τα μέσα συντήρησής του, επανάρχισε την εξάσκηση του επαγγέλματός του ως λωποδύτης και διαρρήκτης. Ενώ λοιπόν καταγινόταν με τις καρποφόρους αυτές επιχειρήσεις, συνάντησε μια μέρα κάποιον Καλλιγιό, συνάδελφό του και ανταγωνιστή στο έντιμό του επάγγελμα. Ο Καλλιγιός θαύμασε την επιδεξιότητα του Ντομινίκ και θέλησε να δοκιμάσει το θάρρος του. Τον πλησίασε λοιπόν και, απειλώντας τον, τον διέταξε να του παραδώσει το πορτοφόλι το οποίο είχε κλέψει.

«Το πορτοφόλι μου», απάντησε ο Ντομινίκ στιλετέλκοντας, «έλα να το πάρεις, βρίσκεται στην αιχμή του στιλέτου μου».

«Μπράβο!» αναφώνησε τότε ο Καλλιγιός, ενθουσιασμένος από τη δοκιμασία. «Είσαι ακριβώς ο άνθρωπος που χρειάζομαι», και, πιάνοντάς τον από τους βραχίονες, τον οδήγησε να πιουν ένα ποτό.

Δεν κόπιασε να τον πείσει ότι είναι άδικο να εργάζεται μόνος του, ότι η ένωση παράγει τη δύναμη και ότι η πιστή σύμπραξη με έναν άνδρα άξιο σαν αυτόν θα μπορούσε να είναι από κάθε άποψη πολύ επωφελής και ασφαλέστατη. Σύντομα, τον παρέσυρε μέχρι το σπίτι του, όπου ο Ντομινίκ ήταν σε θέση να πεισθεί με ένα βλέμμα από την ποσότητα των κλοπιμαίων που βρίσκονταν εκεί ότι ο Καλλιγιός δεν είχε υπερβάλει στην εξύμνηση των ικανοτήτων του.

Η συνεργασία αποφασίστηκε λοιπόν αμέσως και μάλιστα μετά από λίγες μέρες επισφραγίστηκε άτυπα, γινόμενη σαφώς πληρέστερη, αφού ο Ντομινίκ σύναψε ερωτικό δεσμό με την αδελφή της γυναίκας του Καλλιγιού Μικαέλα. Χρησιμοποιώντας άλλες λέξεις, μπορούμε να πούμε ότι έγιναν μπατζανάκηδες. 

Η αλλόκοτη αυτή συνεργασία δεν κατέστη δυνατόν να διαρκέσει περισσότερο από μερικούς μήνες. Ο Καλλιγιός, άτυχος, έπεσε στα χέρια της αστυνομίας. Ήταν μολαταύτα ένας ληστής ευφυής, με πνεύμα εφευρετικό και ικανότατος.

Αυτός κατόρθωσε κάποτε μόνος, εντελώς μόνος, να ληστέψει μια χρηματαποστολή στο κέντρο της Αθήνας, που μετέφερε σημαντικό χρηματικό ποσό όχι σε θωρακισμένο βέβαια αλλά σε απλό ταχυδρομικό όχημα, με ένοπλη ωστόσο αστυνομική συνοδεία. Για να πετύχει στην επικίνδυνη και δυσχερέστατη αυτή απόπειρα, ο Καλλιγιός είχε καταφύγει σε ολόκληρη σκηνοθεσία. Είχε τοποθετήσει ακριβώς σε μια ευνοϊκή για την επιχείρησή του στροφή του δρόμου έξι ανδρείκελα που κατασκεύασε ο ίδιος, έχοντας ως βάση αντίστοιχου αριθμού κούκλες βιτρίνας. Διαφαίνονταν μόνο τα ψεύτικα μάτια πίσω από τις μπαλακλάβες και τα ομοιώματα από έξι κάννες όπλων στραμμένων προς τη χρηματαποστολή. Ο ίδιος ο Καλλιγιός είχε πηδήξει στο δρόμο κραδαίνοντας ένα αυτόματο, στάθηκε μπροστά στο όχημα και, τηρώντας απόσταση ασφαλείας από τον οδηγό, φώναξε προς τον επικεφαλής της αστυνομικής κουστωδίας, ο οποίος άρπαζε εκείνη την ώρα το όπλο του:

«Ναι! Μπορείτε να φονεύσετε εμένα, αλλά οι σύντροφοί μου δεν θα σας χαριστούν».

Τρομοκρατηθείς από τους απαστράπτοντες στον ήλιο σωλήνες έξι όπλων, ο επικεφαλής, ο οποίος δεν ήταν ατρόμητος όπως ο αστυνόμος Φρακάσσος, υποχώρησε και αναγκάστηκε να παραδώσει στον ληστή τα χρήματα, σφίγγοντας από λύσσα τα χείλη του.

**

Ως γνωστόν, σε μια παρόμοια περίπτωση, ο αστυνόμος Φρακάσσος είχε αντιληφθεί το τέχνασμα, το αποκάλυψε και, αφού ανέτρεψε ψυχραιμότατα τα ανδρείκελα, συνέλαβε χωρίς δυσκολία τον αξιοθρήνητο ληστή. Ο Καλλιγιός, ατυχέστερος σε άλλη περίπτωση, έπεσε τελικά κι αυτός στα χέρια της δικαιοσύνης και περιορίστηκε στις φυλακές Τρικάλων. Η σύζυγός του και η αδελφή της, η θελκτική Μικαέλα, φυλακίσθηκαν και αυτές. Στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού η πρώτη και στο Γενικό Κατάστημα Κράτησης Θήβας η δεύτερη. Ο Ντομινίκ μόνο διέφυγε και έκρινε φρόνιμο να μεταβάλλει τη ζωή του.

Και τον βρίσκουμε –τι απροσδόκητος μεταμόρφωση!– καταδότη στην υπηρεσία της αστυνομίας για τρεις κι εξήντα. Ταυτοχρόνως, είχε προσληφθεί και σε κάποια εταιρεία παροχής υπηρεσιών ασφαλείας υψηλών προσώπων. Στην πραγματικότητα, υπήρχε ένας στρατός επαγγελματιών, ελλήνων και ξένων, οι οποίοι διορίζονταν στις υπηρεσίες διαφόρων εφοπλιστών, βιομηχάνων, πολιτικών και άλλων τέτοιων του αυτού φυράματος. Είναι ανάγκη το δίχως άλλο να λεχθεί, κατ’ αρχήν, ότι η συλλογή εργαζομένων από τη συγκεκριμένη εταιρεία δεν γινόταν με ιδιαίτερη ευσυνειδησία σε σχέση με τον έλεγχο για το ποιόν τους.  

(Η συνέχεια το επόμενο Σάββατο…)