Τα απομνημονεύματα του διάσημου αστυνομικού φον Κολοκοτρώνη V

Μια διάσημη λωποδύτικη φυσιογνωμία | Ο μυρωδάτος Ντοντόρος και τα κατορθώματά του | Πώς τόλμησε να γίνει θαλαμηπόλος στα ανάκτορα του βασιλιά Γεώργιου | Ένα συνταρακτικό επεισόδιο

Σήμερα, ο φον Κολοκοτρώνης σημείωσε μια από τις καλύτερες επιτυχίες του αστυνομικού του σταδίου. Βεβαίως, δεν μπορεί να πει ότι είναι μεγάλη η επιτυχία του, διότι ούτε κανένα κατόρθωμα ούτε κανένα ανδραγάθημα έκανε κατά τη διάρκειά της. Εντούτοις, του δόθηκε η ευκαιρία να δεχτεί τα συγχαρητήρια του βασιλιά Γεωργίου Α’, να του σφίξει το χέρι και να του ψάλλει επαίνους, για τους οποίους και μόνο μπορεί να καυχιέται.

Την αφορμή για τούτο έδωσε ο διάσημος λωποδύτης Ντοτόρος, ο λεπτός και μυρωδάτος και αιώνιος αυτός τζέντλεμαν λωποδύτης, ο οποίος είχε συνταράξει από τριετίας την αθηναϊκή κοινωνία με τα ασύγκριτα και αξιοθαύμαστα κατορθώματά του.

Πριν ένα μόλις μήνα, ο ίδιος ο φον Κολοκοτρώνης τον είχε στείλει στις φυλακές και δεν γνώριζε καν ότι είχε δραπετεύσει, όταν ξαφνικά να σου ο καλός μας να βρίσκεται, πού φαντάζεστε; Μέσα στα ανάκτορα του βασιλιά της Ελλάδας, προετοιμαζόμενος κι αυτός να λάβει μέρος στις γιορτές της στέψης του διαδόχου Κωνσταντίνου, με στολή θαλαμηπόλου των ανακτόρων, λιβρέα, κιλότα, γυαλισμένες μπότες…

Μα τι θαυματουργός άνθρωπος είναι λοιπόν ο Ντοτόρος! Ντοτόρος! Τι θα πει Ντοτόρος; Δεν είναι βέβαια αυτό το όνομά του. Όχι βέβαια! Ονομάζεται Παπαδόπουλος, Παπανικολάου, Παπαδάκης, Παπαδάτος, Χασιωτάκης, Χαρκουτσάκης ή Ντοτόρος. Το τελευταίο είναι το επικρατέστερο όλων. Αλλά τα αστυνομικά δελτία τον φέρουν καταγεγραμμένο ανά διάφορες εποχές με όλα αυτά τα ονόματα, τα οποία αποτελούν και το φωτοστέφανο της οντότητάς του. Το επώνυμο όμως του Ντοτόρου, το οποίο του έδωσαν οι νέοι της αριστοκρατικής μας τάξης στα σαλόνια των οποίων σύχναζε, του κόλλησε σαν βεντούζα.

Και ομολογουμένως, με το μέτριο ανάστημά του, το σιτωχρό χρώμα του μάλλον ευγενικού προσώπου του, το περιποιημένο μουστάκι του, τα γαλανά του μάτια και την, από κάθε άποψη, ευγενική του φυσιογνωμία, δίνει την εντύπωση ανθρώπου που πλάστηκε όχι για τις φυλακές ούτε για ταπεινές κλοπές και ευτελείς λωποδυσίες, αλλά για να ζει στα σαλόνια της αριστοκρατίας και τις χαρτοπαιχτικές λέσχες και για να κάνει μεγάλα κόλπα ή γερές μπάζες, αναλόγως των περιστάσεων του τόπου και του χρόνου.

Υπήρξε με τη σειρά: υπηρέτης, υπάλληλος ωρολογοποιείου, άνθρωπος του κόσμου, περιζήτητος σύντροφος, χαρτοπαίχτης, υπηρέτης εκ νέου, πάλι υπάλληλος ζαχαροπλαστείου στα Χαυτεία, αυλικός θεράπων, κατακτητής καρδιών, κατάδικος φυλακών, αγαθός γλεντζές, τζέντλεμαν και, υπεράνω όλων αυτών, μοναδική λωποδυτική προσωπικότητα.

Και τι προσωπικότητα! Κάτοχος της γερμανικής και της γαλλικής, ομιλεί απταίστως τη μητρική του γλώσσα και κανείς ποτέ δεν κατόρθωσε να εξακριβώσει τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε ο περίεργος αυτός τύπος.  Φοράει πάντοτε γάντια και είναι παρφουμαρισμένος με τόσα μυρωδικά καλά και δυνατά, ώστε από απόσταση είκοσι με τριάντα βημάτων, η παρουσία του προδίδεται από μόνη της και ο καθένας μπορεί να βεβαιώσει θετικότατα: Ντοτόρος! Έρχεται ο Ντοτόρος!

Το πρώτο του κόλπο το διέπραξε στο σπίτι του υποστράτηγου Καραϊσκάκη, στο οποίο δυο χρόνια πριν ήταν υπηρέτης. Είχε κλέψει ένα ποσό 1.700 δραχμών και εξαφανίστηκε. Αλλά μετά από πολλές και επίμονες έρευνες, ανακαλύφθηκε το καταφύγιό του και συνελήφθη για να αποσταλεί στις κεντρικές φυλακές. Εκεί όμως, φαίνεται ότι συνάντησε καλούς καθηγητές και ο Ντοτόρος έμαθε πώς να εργάζεται με το καλύτερο σύστημα, χωρίς να γίνεται αντιληπτός, και να μένει, ως επί το πλείστον, ασύλληπτος από τα όργανα της καταδίωξης.

Μία από τις σημαντικότερες επιτυχίες του ήταν η κλοπή του γερο-Κάρταλη, πατέρα του βουλευτή Αντώνιου Κάρταλη. Αυτός είχε καταλύσει στο παρά την οδό Σταδίου ξενοδοχείο της «Γαλλίας» και ο Ντοτόρος, που είχε τη δύναμη να μυρίζει εξ αποστάσεως τα σπουδαία θηράματά του, παρακολούθησε τον πλούσιο εισοδηματία και δεν δίστασε να ζητήσει ένα δωμάτιο εντός του ίδιου ξενοδοχείου. Εκεί, έμεινε δυο μέρες και μετά εξαφανίστηκε, αποκομίζοντας 8.000 χρυσές δραχμές, τις οποίες αφαίρεσε από τη βαλίτσα του Καρτάλη, την οποία, παραδόξως, φεύγοντας άφησε καλά κλειδωμένη!

Παρά τα προφυλακτικά μέτρα που έλαβε, ακόμα και τότε, δεκαεφτά μήνες πριν, οι ‘καρδερίνες’ της αστυνομίας τον συνέλαβαν και τον έριξαν στις φυλακές. Αλλά το μεγαλύτερο του κόλπο, ομολογουμένως, ήταν το σημερινό στα ανάκτορα του βασιλιά Γεωργίου. Κανείς ποτέ δεν είναι δυνατόν να πιστέψει την τόση θρασύτητα ενός λωποδύτη, γνωστότατου άλλωστε σε όλα τα όργανα της ασφάλειας, και ο οποίος, μόλις πριν ένα μήνα, είχε σταλεί στις φυλακές.

Πρέπει να σημειωθούν και οι εξής ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες: Λόγω των επικείμενων γάμων του Κωνσταντίνου, της άφιξης πολλών επισήμων, αντιπροσώπων κυβερνήσεων, πριγκίπων και της αναμενόμενης άφιξης του αυτοκράτορα της Γερμανίας και διαφόρων άλλων υψηλοτήτων, ο βασιλιάς Γεώργιος σκέφτηκε ότι έπρεπε να στρατολογήσει και νέο προσωπικό στα ανάκτορά του, με την πρόθεση να παράγει καλή εντύπωση στους υψηλούς ξένους. Ταυτοχρόνως, προσλήφθηκαν στην υπηρεσία των ανακτόρων περίπου είκοσι πέντε άτομα, άνθρωποι ευπρόσωποι και κατά γενικό κανόνα γλωσσομαθείς. Μεταξύ αυτών, έκρινε καλό ότι πρέπει να είναι και ο Ντοτόρος.

Διάβολε! Γιατί να χάσει την ευκαιρία, αφού εκεί μέσα υπήρχαν τόσα μαλαματικά, ασημικά και πολύτιμα πράγματα! Αλλά για κακή του τύχη, ζητήθηκε από τον Σωτήρχο ενίσχυση της αστυνομικής φρουράς των ανακτόρων και μεταξύ των πρώτων υπεδείχθη ο φον Κολοκοτρώνης, για να προλάβει, το κατά δύναμιν, οτιδήποτε απευκταίο.

Ο βασιλιάς Γεώργιος, ενδιαφερόμενος να γίνουν τα πάντα κατά τον τελειότατο τρόπο, εννοούσε να επιβλέπει αυτοπροσώπως και αυτή ακόμα την παράταξη των νέων θαλαμηπόλων του.  Οι δεκαπέντε νέοι άνδρες παρατάχθηκαν κατά σειρά και η επιθεώρηση άρχισε. Ο βασιλιάς ήταν κρυμμένος πίσω από τα παραπετάσματα και ένα μειδίαμα ευχαρίστησης είχε ανθίσει στα χείλη του από την παράταξη των νέων θαλαμηπόλων.

Αίφνης, ο φον Κολοκοτρώνης αντίκρισε τον Ντοτόρο. Στο μέσον περίπου την παράταξης, ευθυτενή, αμέριμνο, θρασύτατο. 

«Βρε, Μερτίκα!» είπε στον ακόλουθό του. «Εκείνος εκεί κάτω δεν είναι ο Ντοτόρος;»

«Όλος κι όλος», απάντησε εκείνος κατόπιν μικρής εξέτασης.     

«Ας ρωτήσουμε τον Σωτήρχο πώς και με τι όνομα ήρθε εδώ!»

Ο φον Κολοκοτρώνης πλησίασε τον Σωτήρχο και του ανακοίνωσε την ανακάλυψή του. Εκείνος ανέφερε τα καθέκαστα στον Ράυνεκ, αλλά την ίδια στιγμή ο βασιλιάς Γεώργιος, παρακολουθώντας με ενδιαφέρον τις κινήσεις τους, ρώτησε τον Ράυνεκ:

«Τι λέτε λοιπόν;»

«Μεγαλειότατε!» είπε ο Ράυνεκ. «Ο φον Κολοκοτρώνης διατείνεται ότι ένας από τους νέους θεράποντες είναι λωποδύτης!»

«Ποιος;»

«Εκείνος εκεί!» 

Την επόμενη Τετάρτη στο red n noir:

Η στιχομυθία με τον βασιλιά Γεώργιο και ο διάλογος με τον Ντοτόρο | Από τα ανάκτορα στις φυλακές | Ο κακός του δαίμονας | Εντούτοις η κλοπή των ανακτόρων έγινε με τον πλέον άσπλαχνο τρόπο