Μια νόθα κόρη του Μιχαήλ Τιμοφέγεβιτς

Αυτή είναι η Αθήνα. Φίφτιζ-Σέβεντης κτίρια με πορτοκαλί και πράσινες ξεφτισμένες τέντες. Σαγρέ τοίχοι που συσσωρεύουν στις κάποτε λευκές πτυχώσεις τους, την σκόνη και τα κατάλοιπα της πνιγμένης στο καυσαέριο ατμόσφαιρας των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών.

Ο Στελάν διαβαίνει την Αχαρνών με το Εξτί του όταν τον δρόμο του κόβει ένα αναποδογυρισμένο φορτηγάκι. Έφτασε πρώτος. Πριν από την Άμεση Δράση, πριν τα συνεργεία της ΔΕΕ, πριν την πυροσβεστική, πριν τα ‘σθενοφόρα. Το κλειστό βανάκι έχει κυλιστεί με την οροφή στο οδόστρωμα, όπως μαρτυράει το υπόλειμμα μπογιάς που έχει μείνει ως αποτύπωμα στην ταλαιπωρημένη άσφαλτο. Οι ρόδες του έχουν σταματήσει την περιστροφή τους κι απλά κοιτάζουν ακίνητες τον ουρανό. Δεν μοιάζει να έχει παραδοθεί ζητώντας χάδια. Μοιάζει περισσότερο σαν έντομο ανήμπορο να αυτοεξυπηρετηθεί.

Αλλαγή οπτικής γωνίας

Μια σειρά άσπρων στρώσεων που προκάλεσαν τα ξεραμένα ανόργανα άλατα συνδυασμένα με λιπαρά οξέα, απομεινάρια προγενέστερων εκκρίσεων εκείνου του άχρωμου υγρού με την αλμυρή γεύση και την χαρακτηριστική οσμή (που κάποτε γίνεται ανυπόφορη), είχαν αποτυπώσει τυχαίους σχηματισμούς πάνω στη μαύρη μπλούζα του Στελάν και μέχρι πριν λίγο θύμιζαν ακτογραμμές. Τώρα οι άσπρες στρώσεις, σε κάποια σημεία, απορροφούνται, από την υγρασία που προκαλεί μια νέα έκκριση των ιδρωτοποιών αδένων ενώ σε κάποια άλλα σημεία απλώς διασταυρώνονται. Το αποτέλεσμα είναι η μπλούζα του Στελάν από μακριά να μοιάζει σαν ασπρόμαυρη στρατιωτική παραλλαγή. Αυτό το ζήτημα καθόλου δεν επηρεάζει σε τίποτα παρά μόνο αισθητικά.  

Ο Στελάν ξεπεζεύει το Εξτί και τσεκάρει τι παίζει στην τουμπαρισμένη καμπίνα του βαν. Γέρνει το σώμα του κάπου 40 μοίρες και το κεφάλι του άλλες 35. Τώρα τα βλέπει όλα ανάποδα. Η αλλαγή της οπτικής γωνίας σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να είναι ικανή και αναγκαία συνθήκη για να μετατοπιστεί κάποιος σε σχέση με κάποια άποψη. Ωστόσο ακόμα και αν είναι αναγκαία σίγουρα δεν είναι ικανή ώστε να εντοπίσει κάποιον άνθρωπο, επιζώντα ή νεκρό, στην καμπίνα του συγκεκριμένου βαν. 

Που να είναι ο οδηγός; Μήπως έχει παγιδευτεί; Ποιος τον γαμεί από την μια αλλά από την άλλη δουλειά του είναι. Προσπαθεί να καταλάβει τι έχει γίνει. Η ενημέρωση του έλεγε ότι ένα μεγαλύτερο σε όγκο φορτηγό προσέκρουσε κάθετα στην δεξιά πόρτα χωρίς να ελαττώσει ταχύτητα, αρχικά το παρέσυρε και μετά από λίγα μέτρα το ανέτρεψε. Έπειτα ακολούθησαν πυροβολισμοί.

Ένα κύμα εφορίας

Συνεχίζει να αναζητάει τυχών εγκλωβισμένους. Καμπίνα, άδεια, τσεκ. Κάτω από το εμπόρευμα, κανένας, τσεκ. Ο Στελάν συνοφρυώνεται. Τσεκάρει το φορτίο. Ανοίγει την πρώτη κούτα. Ρούχα. Ανοίγει τη δεύτερη. Σακούλες με μια άσπρη σκόνη. Σκίζει μία με το νύχι του και χώνει το δάκτυλο μέσα. Βάζει το περιεχόμενο που συνέλλεξε στα ούλα του. Ένα κύμα εφορίας τον κατακλύζει. Αυτό είναι. Κρυσταλλικό b-zombie. 

Ξαφνικά ο Στελάν στέκεται ακίνητος. Στέκεται ακίνητος γιατί αυτό παθαίνουν οι άνθρωποι όταν τους σημαδεύουν με ένα ΑΚ-47 οπλισμένο και χωρίς ασφάλεια. Η σκέψη είναι πως αν μια νόθα κόρη του Μιχαήλ Τιμοφέγεβιτς ξεγλιστρήσει από αυτήν την κάνη δεν θα προλάβει να δει ούτε την ένδειξη game over στην οθόνη του.

Κάνει για λίγο την κορόιδα. Παρατηρεί το εργαλείο. Η κάνη έχει ξεβάψει από την χρήση, η μαύρη μπογιά έχει φύγει σε ορισμένα σημεία και το ξύλινο κοντάκι θέλει σίγουρα μια στρώση βερνίκι.

Βερνίκι σε καμιά περίπτωση δεν χρειάζονται τα νύχια από αυτό το τόσο νεανικό και περιποιημένο γυναικείο χέρι που το κραδαίνει. Πολύ περισσότερο ο δείκτης, που χαϊδεύει την σκανδάλη. Όσο του αρέσουν αυτά τα χέρια άλλο τόσο δεν του αρέσει η κατάσταση. Όσο του αρέσουν τα περιποιημένα δάχτυλα που κρατάνε αυτή τη συσκευή ξεβιδώματος ψυχών, τόσο δεν του αρέσει ο πειστικός τρόπος που το κρατάει η μαντάμ.

Πράσινα άλογα

Κάνει για λίγο την κότα. Δεν έχει επιλογές, έτσι κι αλλιώς. Σηκώνει το βλέμμα του αποφασιστικά. Τώρα δεν βλέπει την κόγχη της κάνης αλλά τα μάτια της. Τον τρόπο που το βλέμμα εκτοξεύεται από τα μάτια της καθώς εκβιάζεται από την πίεση της αδρεναλίνης. Και τον τρόπο που όταν ένα πρόσωπο κρύβεται πίσω από ένα φουλφέις πολλαπλασιάζει την γοητεία του.

«Μαντάμ, ει δυνατόν να κατεβάζεται το ματζαφλάρι παρακαλώ;»

«Εσύ δεν είσαι ο Στελάν; Ξέχνα το φορτίο. Δεν πρόκειται να το πάρεις.»

Ο Στελάν σάστισε για λίγη ώρα. Αποφάσισε να αφήσει λίγο χρόνο μέχρι να παραδεχτεί την ταυτότητα του.

«Αρχικά ποιος είναι αυτός ο Στελάν και δεύτερον τι φορτία και πράσην άλογα μου τσαμπουνάς, για να έχουμε το καλό ερώτημα;»

«Εσύ δεν παρακολουθείς για λογαριασμό των μπάτσων την διαδρομή μας για να πάρεις το φορτίο μας;»

Ένα έργο μεταμοντέρνας τέχνης

Από την πληροφορία αυτή, ο Στελάν, ακόμα κι αν αυτή βασιζόταν σε ένα αυταπόδεικτό λάθος, αυτό της δικιάς του συμμετοχής σε όλα αυτά, άρχισε να πιάνει μια ακρούλα κάποιου νήματος ενός κουβαριού, που μόλις άρχιζε να σχηματίζεται. 

«Ποιος τα λέει αυτά, μαντάμ;»

«Ο Αλέξανδρος Λανφής λέει ότι το κουμάντο των μπάτσων το έχει πάρει ο Μαν και ο Στελάν από όταν σκότωσαν τον διοικητή τους».

Να κάτι ύποπτο. Ένας άντρας που δεν είχε δει ποτέ του διασπείρει αυτές τις φήμες.

«Ούτε που τα ξέρω τα ονόματα που μου αραδιάζεις. Εγώ για να βοηθήσω κατέβηκα». Καθώς της μιλάει, ο Στελάν κάνει μια αιφνιδιαστική κίνηση αρπάζοντας το θρυλικό μοντέλο του 1947 από την κάνη και ένα βήμα μπροστά ώστε να βγει από το πεδίο βολής του. Η τύπισσα δεν αστειεύεται. Μπουμπουνάει αλλά οι σφαίρες της βρίσκουν ουρανό. Ο Στελάν το αφήνει να συμβεί. Η γεμιστήρα της αδειάζει. Έχει μόλις συνθέσει ένα έργο μεταμοντέρνας τέχνης τρυπώντας τον συννεφιασμένο ουρανό και δίνοντας διέξοδο στις ακτίνες του ήλιου να εισβάλουν στην σκηνή με αυτήν την αφηρημένη και ακανόνιστη διάταξη. Βγάζει το Λούγκερ του από την ζώνη του και το κολλάει στο κούτελο της.

«Λυπάμαι για ότι συνέβη κύριε. Είναι προφανές ότι η ψυχραιμία μου με εγκατέλειψε. Δεσμεύομαι ότι δεν θα ξανασυμβεί».

«Πες μου αμέσως και ακριβώς τι έγινε», γρυλίζει ο Στελάν καθώς της περνάει το τάιρ-απ στους καρπούς.

«Ένα φορτηγό βγήκε κάθετα από τον δρόμο. Μας βρήκε στα πλάγια και μας ανέτρεψε. Εγώ καθόμουν στην θέση του συνοδηγού. Μόλις πλησίασε ένας άντρας κρατώντας ένα πιστόλι, έβγαλα τούτη δω την Τελική Λύση», λέει δείχνοντας το Καλάσνικοφ «και τον πυροβόλησα. Δεν τον πέτυχα αλλά καθώς αιφνιδιάστηκε, έγινε μπουχός. Ο οδηγός μας τραυματίστηκε. Τον πήραμε με το αμάξι που είχαμε για προπομπό και τον πήγαμε για τις πρώτες βοήθειες».

Ο Στελάν προσπαθεί να σκεφτεί γρήγορα, και ιδίως πριν φτάσουν τα περιπολικά, τι έχει συμβεί. Πρέπει να βγάλουν μόνοι τους, αυτός και ο Μαν, την άκρη. Σκέφτεται να τηλεφωνήσει στον Μαν. Δεν έχει χρόνο. Οι σκέψεις του διακόπτονται απότομα μαζί με τις αισθήσεις του.

Ούτε πρόλαβε να δει ούτε να ακούσει ούτε καν να διαισθανθεί την γυναικά με το μπαστούνι του μπέιζμπολ με το οποίο τον εξουδετέρωσε χτυπώντας τον στο ινιακό οστό…                     

Αγοράστε τις «Περιπέτειες των Μαν και Στελάν» από το ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο: