Δημήτρης Γκιούλος: Η κλεμμένη Ζάμια της Δροσοπούλου 52!

Ο Δημήτρης Γκιούλος γράφει την εκδοχή του για την ιστορία πίσω από την κλεμμένη Ζάμια της Δροσοπούλου 52.

Περνούσε από κει δυο φορές την εβδομάδα, σταθερά, εδώ και δύο μήνες. Πάντα λίγο μετά τις 5 και λίγο πριν τις 6 το πρωί. Αφού δηλαδή είχε ξυπνήσει, είχε κάνει την καθημερινή τελετουργία της, η οποία τελείωνε με ένα φλιτζανάκι τούρκικο, γλυκύ βραστό.

Ύστερα πάντα περπατούσε, άναβε και ένα κεράκι στην εκκλησία και κοντά, για ποιον δεν ήξερε, γιατί αμαρτίες βαριές δεν είχε και κανέναν άλλον δεν είχε πια. Άλλαζε συχνά δρόμο για να μη βαριέται, αλλά και γιατί ποτέ δεν ξέρεις ποιος μπορεί να σε παρακολουθεί. Ύστερα γύριζε σπίτι και ξανά έβγαινε μόνο όταν είχε λαϊκή ή έπρεπε να πάει στο σούπερ ή στο μίνι μάρκετ.

Ανθρώπους δεν είχε, μόνο φυτά, μία ζούγκλα αστική ήταν το κυψελιώτικό δυαράκι της. Μιλούσες στα φυτά, τα χάιδευε, τους έβαζε μουσική και αυτά ανταμοιβή της έδιναν, ανθίζοντας.

Της είχε γυαλίσει η ζάμια στη γλάστρα του βιβλιοπωλείου. Έτσι όταν σιγουρεύτηκε πως είχε περάσει ένα ασφαλές χρονικό διάστημα που περιτριγύριζε τη λεία της, όταν σιγουρεύτηκε πώς κάνεις δεν την παρακολουθεί, εξοπλίστηκε με μία μαύρη σακούλα σκουπιδιών και με κινήσεις που θύμιζαν επαγγελματία, απήγαγε το φυτό και το οδήγησε σπίτι της, όπου θα ήταν και δικό τους σπίτι πια.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έκλεβε φυτό, το έκανε κατά συρροή, δεν το θεωρούσε κακό άλλωστε. Ίσα-ίσα. Για αυτό και δεν άναβε κερί για τον εαυτό της, για αυτό και ιστορία μεγάλη να μην κάνουμε για τούτο το φυτό. Κι ας ήταν δώρο. 180 λέξεις το πολύ…

Δημήτρης Γκιούλος

Παρακολουθήστε όλες τις ιστορίες του διαγωνισμού εδώ.

Τσεκάρετε το covid19 sudden fiction contest στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο: