Οι γυναίκες είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ομάδα στο σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ

Μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1970 αντιστοιχούσαν 110 κρατούμενοι ανά 100.000 κατοίκους, δηλαδή ένα ποσοστό της τάξης του 0,1% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ. Από τότε το ποσοστό αυτό ξεκίνησε να ανεβαίνει για να διπλασιαστεί τη δεκαετία του 1980 και να ξαναδιπλασιαστεί τη δεκαετία του 1990. Το 1998 η αναλογία ήταν 445 ανά 100.000 κάτοικους (ποσοστό 0,45%), ενώ για τους ενήλικες άντρες έφτανε τους 1100 ανά 100.000 (1,1%).

Παρατηρήθηκε επίσης και μια ποιοτική αλλαγή της σύνθεσης εγκάθειρκτου πληθυσμού, καθώς οι κρατούμενοι που το 1998 σχετίζονταν με ναρκωτικά έγιναν υπερδιπλάσιοι από το συνολικό αριθμό κρατουμένων το 1978. Από το 1980 μέχρι το 1997 οι κρατούμενοι από 500.000 εκτινάχθηκαν στο 1,8 εκατομμύρια. Μετά την εικοσαετία 1970-1990 χτίστηκαν περίπου 1000 φυλακές, ενώ 150 χτίστηκαν μόνο το 1995.

Σήμερα περίπου 2.300.000 άτομα, κάτι λιγότερο του 1% του συνολικού πληθυσμού των ΗΠΑ, βρίσκονται στη φυλακή.

Βασικοί σταθμοί της αυστηροποίησης της ποινικής καταστολής στις ΗΠΑ

Η αυστηροποίηση της ποινικής καταστολής στις ΗΠΑ, συνδέεται με την οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1970, τη μεταφορά κεφαλαίου σε χώρες του τρίτου κόσμου, τις αλλαγές στις σχέσεις μισθωτής εργασίας- κεφαλαίου σε διεθνή κλίμακα και την ανάπτυξη της διεθνούς οικονομίας των ναρκωτικών. Είναι κατ’ επέκταση συνδεδεμένη με τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» που διεξάγουν οι ΗΠΑ σε διεθνές και εσωτερικό επίπεδο. Ένας πόλεμος που στηρίχτηκε από το δόγμα Νόμος και Τάξη.

Ως αρχή μπορεί να θεωρηθεί ο Γενάρης του 1973, όταν άρχισε η αυστηροποίηση της νομοθεσίας περί ναρκωτικών. Πλέον όσοι σχετίζονταν με αδικήματα σχετικά με ναρκωτικά αντιμετώπιζαν ποινές από 25ετή κάθειρξη ως και ισόβια χωρίς αναστολή.

Λίγα χρόνια αργότερα ο πρόεδρος Ρέιγκαν κήρυξε τον «πόλεμο κατά των ναρκωτικών» ανοίγοντας ένα διεθνές μέτωπο. Ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» ήταν από τη μία ένας κυνικός τρόπος για την κυβέρνηση των ΗΠΑ να συγκαλύψει την εμπλοκή της στο διεθνές εμπόριο ναρκωτικών και να αιτιολογήσει την στρατιωτική της εμπλοκή για τον έλεγχο του Τρίτου Κόσμου. Από την άλλη εκτός από την διάσταση της εξωτερικής πολιτικής, εξυπηρετούσε και την πολιτική της ατζέντα στο εσωτερικό. Την επιβολή κατάστασης ηθικού πανικού και την προπαγάνδιση του δόγματος Νόμος και Τάξη.

Το δόγμα Νόμος και Τάξη

Το δόγμα Νόμος και Τάξη δεν είναι αφηρημένη έννοια. Είναι μια στοχευμένη και μακροχρόνια σχεδιασμένη πολιτική καμπάνια. Ένας πολιτικός σχεδιασμός διαχείρισης και καταστολής των αποκλεισμένων. Το εισηγήθηκε ο Ρέιγκαν το 1960 ως κυβερνήτης της Καλιφόρνια και ο Νίξον το 1968 ως υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ. Χρησιμοποιήθηκε για να συντηρητικοποιήσει τη λευκή μεσοαστική κοινωνία και να την ενώσει γύρω από τον φόβο των συμμοριών και των ναρκωτικών ώστε να χτυπήσει εκλογικά και πολιτικά το Δημοκρατικό Κόμμα, κατηγορώντας το ότι είναι επιεικές απέναντι στο έγκλημα και τις ταραχές.

Η πρακτική εφαρμογή του ξεκινάει με την εκλογική νίκη του Ρέιγκαν το 1981 παράλληλα με την κήρυξη του «πολέμου κατά των ναρκωτικών», που άρχισαν να διορίζονται συντηρητικοί αυστηροί δικαστές μετατρέποντας την ποινική δικαιοσύνη σε ένα υπερόπλο κατά των αποκλεισμένων. Η καμπάνια Νόμος και Τάξη είναι η πρώτη συντεταγμένη προσπάθεια να τοποθετηθούν τόσο οι αποκλεισμένοι όσο και τα διάφορα πολιτικά κινήματα που ανθούσαν τις δεκαετίες  60’ και 70’ αγκαλιάζοντας εργάτες, νεολαίας και λούμπεν, κάτω από τον κοινό παρανομαστή της εγκληματικότητας και να γίνουν έτσι πιο εύκολα διαχειρίσιμοι.

Έτσι με αιχμή το Δόγμα Νόμος και Τάξη, ο «πόλεμος κατά των ναρκωτικών» σε εσωτερικό- εθνικό επίπεδο έγινε πόλεμος κατά των αποκλεισμένων, κατά βάση φτωχών Αφροαμερικάνων των αστικών κέντρων, αφού οι αστυνομικές επιχειρήσεις στόχευαν στους μικροδιακινητές και τους χρήστες των κοινοτήτων των Μαύρων. Εκτινάσσοντας τον πληθυσμό των φυλακών.

Οι γυναίκες είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ομάδα στο σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ

Ενώ οι μαύροι άνδρες σήκωσαν το κύριο βάρος αυτών των πολιτικών τιμωρίας στις δεκαετίες του 1980 και του ’90 (και συνεχίζουν να εκτίουν δυσανάλογες ποινές), οι γυναίκες είναι η ταχύτερα αναπτυσσόμενη ομάδα στο σωφρονιστικό σύστημα των ΗΠΑ. Μεταξύ 1980 και 2017, ο αριθμός των γυναικών που φυλακίστηκαν αυξήθηκε κατά 700%, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων για μη βίαια εγκλήματα που σχετίζονται με ναρκωτικά. Το 80% των κρατουμένων είναι μητέρες με ανήλικα παιδιά και πολλές από αυτές μονογονεϊκές οικογένειες.

Η φεμινίστρια εγκληματολόγος Σούζαν Σαρπ

«Οι γυναίκες είναι εύκολοι στόχοι», λέει η Σούζαν Σαρπ, φεμινίστρια εγκληματολόγος και ομότιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα.

Η φεμινιστική εγκληματολογία αναπτύχθηκε στη δεκαετία του ’70, όταν οι γυναίκες επιστήμονες συνειδητοποίησαν ότι όλες οι μελέτες που πραγματοποιήθηκαν για το έγκλημα επικεντρώνονταν στους άνδρες. Η Σαρπ είναι η συγγραφέας του «Mean Lives, Mean Laws,» ενός βιβλίου που διερευνά γιατί η Οκλαχόμα έχει το υψηλότερο κατά κεφαλήν ποσοστό έγκλειστων γυναικών στη χώρα.

Οι γυναίκες κρατούμενες από τις οποίες πήρε συνέντευξη η Σαρπ περιέγραψαν μια συνεχή κατάσταση άγχους για την ασφάλεια των παιδιών τους. «Οι γυναίκες είναι συχνά οι μόνοι ενήλικες στο σπίτι, έτσι τα παιδιά καταλήγουν να ξεριζώνονται περιφερόμενα ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας».

Τα παιδιά των φυλακισμένων μητέρων συχνά μετακινούνται σε πολλά σπίτια, εγκαταλείπουν το σχολείο, βιώνουν συγκρούσεις με τους φροντιστές τους και χάνουν την επαφή με τις μητέρες τους.

Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών και ο πόλεμος κατά των «δικαιωμάτων αναπαραγωγής»

Οι μητέρες δεν είναι ο μόνος εύκολος στόχος σε αυτό το στρεβλό σύστημα. Τα αδικήματα που σχετίζονται με την άμβλωση, την ζωή του εμβρύου και τα αδικήματα διακινδύνευσης για το έμβρυο αυξήθηκαν παράλληλα με τις σκληρές τιμωρίες για τα ναρκωτικά.

Ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών και ο πόλεμος κατά των «δικαιωμάτων αναπαραγωγής» είναι και οι δύο μακροχρόνιες, πολιτειακές εκστρατείες που τροφοδοτούνται τουλάχιστον εν μέρει από το American Legislative Exchange Council ή ALEC, μια συντηρητική μη κερδοσκοπική οργάνωση που οδήγησε σε χιλιάδες σκληρά – νομοσχέδια για το έγκλημα, διαμορφώνοντας τη δημόσια πολιτική σε όλες τις πολιτείες των ΗΠΑ.

Η αναπληρώτρια καθηγήτρια Δρ Γκρέις Χάουαρντ

Η Δρ Γκρέις Χάουαρντ, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο κρατικό πανεπιστήμιο του Σαν Χοσέ, διεξήγαγε μια μελέτη σε τρεις πολιτείες—Νότια Καρολίνα, Αλαμπάμα και Τενεσί—που όλες έχουν ποινικοποιήσει επίσημα τη χρήση ναρκωτικών κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Αυτή και μια ομάδα ερευνητών συνέταξαν μια έκθεση εκ μέρους της Διεθνούς Αμνηστίας για να αξιολογήσουν τον αντίκτυπο αυτών των νόμων. Από το 2005 έως το 2017, ο Χάουαρντ βρήκε περίπου 800 γυναίκες που καταδικάστηκαν για εγκλήματα που σχετίζονται με την εγκυμοσύνη μόνο σε αυτές τις τρεις πολιτείες. Μερικές από τις κατηγορίες περιλαμβάνουν την κατανάλωση μιας μπύρας, το κάπνισμα μαριχουάνας ή τη λήψη νόμιμων συνταγογραφούμενων φαρμάκων κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Στη διατριβή της, η Χάουαρντ αφηγείται την ιστορία της Heather Capps, η οποία στα 25 της χρόνια που έμεινε έγκυος, ήταν εθισμένη στην οξυκωδόνη. Η πλησιέστερη μονάδα θεραπείας ήταν μιάμιση ώρα μακριά και με μικρά παιδιά να φροντίζει, προσπάθησε να μειώσει μόνη της. Όταν γέννησε, το βρέφος της βρέθηκε θετικό σε οξυκωδόνη. Δύο μέρες αργότερα, συνελήφθη, χωρίστηκε βίαια από το μωρό της και τα άλλα δύο παιδιά της και εξέτισε τρεις μήνες φυλάκιση.

Ένα συνηθισμένο σενάριο, σύμφωνα με την Χάουαρντ είναι μια γυναίκα να υποβάλλεται σε έλεγχο ναρκωτικών αμέσως μετά τον τοκετό, τα αποτελέσματα να αναφέρονται στις αρχές και να συλλαμβάνεται. Έπειτα της διορίζεται ένας δικηγόρος από το κράτος που μερικές φορές είναι ανοιχτά εχθρικός απέναντί ​​της και εκείνη παραδέχεται την ένοχη. «Πολλές από αυτές τις γυναίκες θα πάνε φυλακή», λέει.

«Οι μητέρες θεωρούνται στην κουλτούρα μας περισσότερο ως υπηρεσία παρά ως πρόσωπο», λέει η Χάουαρντ. «Παρόλο που η συνολική μορφή του προβλήματος των ναρκωτικών και οι τρόποι με τους οποίους τα ναρκωτικά φυλετικοποιούνται ποικίλουν, η γλώσσα που χρησιμοποιείται για να περιγράψει αυτά τα παιδιά (των χρηστριών) είναι τόσο ίδια κάθε φορά. Είναι αυτή η ιδέα της αναπαραγωγής μιας “χαμένης γενιάς”, ότι αυτοί οι άνθρωποι θα έχουν βαθιές αναπτυξιακές αναπηρίες, ότι θα είναι εγγενώς εγκληματίες και δυσλειτουργικοί, ότι θα κοστίσουν στο σύστημα πολλά χρήματα. Σκέφτομαι ορδές από ζόμπι με τον τρόπο που τους περιγράφουν… για όλα φταίει η μητέρα, είναι ποταπό, είναι η γλώσσα της ευγονικής».

Το red n’ noir προτείνει βιβλία: