Δυο νέες κυκλοφορίες νουάρ κόμικς

Η νουάρ αισθητική της λογοτεχνίας δεν μπορούσε σε καμία περίπτωση να αφήσει ασυγκίνητη την ένατη τέχνη. Τα κόμικς μπορούμε να πούμε, κάνοντας μια εκτός κανόνα νοητική ακροβασία, έχουν ιδιαίτερη σχέση με την ευρύτερη έννοια της αστυνομικής λογοτεχνίας. Το σκοτεινό σκίτσο σε συνδυασμό με τους διαλόγους που διατρέχουν την αφηγηματική τεχνική του κόμικς βοηθούν να δημιουργηθεί μια πλοκή γρήγορη και περιπετειώδης. Πριν λίγο καιρό είχαμε λοιπόν δυο νέες κυκλοφορίες κόμικς, από τις εκδόσεις Μικρός Ήρως, οι οποίες μπορούν να χαρακτηριστούν νουάρ. Και στις δυο αυτές κυκλοφορίες κυριαρχεί η αγωνία και οι ανατροπές χαρακτηριστικά γνωρίσματα του είδους. Πρόκειται για δυο πολυαγαπημένους χαρακτήρες στον κόσμο των κόμικς. Τον Κόρτο Μαλτέζε, τον ρομαντικό τυχοδιώκτη ναυτικό και τον Blacksad, τον τσαλακωμένο γάτο επιθεωρητή.

Κόρτο Μαλτέζε: Ο Μαύρος Ωκεανός

Η μάνα του ήτανε τσιγγάνα, απ’ τη Σεβίλλη Ανδαλουσιάνα, κι ο κύρης του από την άλλη, ναύτης από την Κορνουάλη.

Δεν είχε λέει γραμμή στο χέρι, χάραξε μια με το μαχαίρι, το ριζικό που δεν ορίζεις, του δίνεις μια και το γκρεμίζεις.

Συχνά χανόταν στα βιβλία, στου Τόμας Μορ την Ουτοπία.

Mε τους παραπάνω στίχους ξεκινά το τραγούδι Κόρτο των Social Waste προς τιμή φυσικά του χάρτικου ήρωα που δημιούργησε ο Ούγκο Πρατ. Ο δημιουργός του Κόρτο Μαλτέζε (πιθανότατα προέρχεται από το βενετικό Courtyard of the Maltese) είναι ένας λακωνικός καπετάνιος του οποίου οι περιπέτειες εκτυλίσσονται στις αρχές του 20ού αιώνα (1900-1920 περίπου). «Ένας παράνομος με χρυσή καρδιά», ανεκτικός και ευνοϊκός στους αδυνάτους. Γεννημένος στη Βαλέτα στις 10 Ιουλίου του 1887, γιος ενός Βρετανού ναυτικού από την Κορνουάλη και μιας τσιγγάνας ανδαλουσιανής πόρνης γνωστής και ως «Το κορίτσι του Γιβραλτάρ». Ως παιδί μεγαλώνοντας στην εβραϊκή συνοικία της Κόρδοβα, ο Κόρτο συνειδητοποίησε ότι δεν είχε «γραμμή της ζωής» στην παλάμη του και αποφάσισε να χαράξει τη δική του με ένα ξυράφι, αποφασίζοντας ότι η μοίρα του ήταν αυτή που όριζε αυτός, μόνος του. Συνήθως προσπαθεί να κρατάει στάση ουδετερότητας, αλλά ενστικτωδώς παίρνει το μέρος του καταπιεσμένων και των αδύναμων.

Ο Μαύρος Ωκεανός δημιουργήθηκε από δυο νεαρούς και ιδιαίτερα δημοφιλείς Γάλλους, ο Martin Quenehen και ο Bastian Vives, μας παρουσιάζουν μια νέα εκδοχή του Κόρτο Μαλτέζε του οποίου ήταν ανέκαθεν φανατικοί λάτρεις. Η γραφιστική αναπαράστασή τους, θυμίζει τρόπους αφήγησης, σιωπές και ατμόσφαιρες που παραπέμπουν στον Ούγκο Πρατ, σε μια ιστορία που σηματοδοτεί μια νέα πορεία για τον ναυτικό. Στο κόμικς αυτό ο Κόρτο βγάζει τη ναυτική στολή του και το καπέλο και έρχεται στο σήμερα. Συγκεκριμένα την εποχή του χτυπήματος στους Δίδυμους Πύργους της Αμερικής. Κατά την προσφιλή του συνήθεια μπλέκει σε μια ερωτική ιστορία που τον οδηγεί σε περιπέτειες καθώς βρίσκεται μπλεγμένος στα πόδια ενός καρτέλ κοκαΐνης με πολύ υψηλές διασυνδέσεις. Ο ιδεαλιστής ναυτικός θα προσπαθήσει να ξεδιαλύνει την υπόθεση όχι φυσικά για λογαριασμό των αρχών αλλά για να αποδώσει την δικαιοσύνη των περιπλανώμενων.

Blacksad: Τα Πάντα Καταρρέουν (Μέρος Α’)

Η πόλη αποτελεί την ύψιστη έκφραση συλλογικού θριάμβου.

Εκατομμύρια άνθρωποι οργανωμένοι, υπηρεσίες για όλο τον κόσμο…

Μια μηχανή καλοστημένη, στρωτή σαν τις γραμμές του πενταγράμμου…

Η οποία, όπως κάθε μηχάνημα, είναι επιρρεπής στις βλάβες.

To αγαπημένο δίδυμο Juan Diaz Canales, Juanjo Guarnido επανέρχεται με την έκτη κατά σειρά ιστορία του Blacksad. Πιστοί στο σχεδιαστικό και αφηγηματικό τους μοτίβο οι δημιουργοί του ντέντεκτιβ συνεχίζουν με το πρώτο μέρος μιας ιστορίας που εξελίσσεται στους εργατικούς υπονόμους της μεγαλούπολης. Φυσικά και σε αυτή την ιστορία όλοι οι χαρακτήρες είναι ανθρωπόμορφα ζώα, κι απουσιάζει εντελώς η καθαρά ανθρώπινη οντότητα.

Κι αυτή η περιπέτεια του Blacksad, είναι σε μεγάλο βαθμό, σαν κινηματογραφική ταινία, τυπωμένη στο χαρτί. Ο Dιaz Canales, δανείζεται στοιχεία, από τα σκοτεινά, αμερικάνικα, νουάρ θρίλερ για τα δομικά στοιχεία της ιστορίας: αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο, αποκαλυπτικές αναδρομές απ’ το παρελθόν και εφιαλτικές σκηνές με έντονες αντιθέσεις φωτός και σκιάς, οι οποίες κρύβουν, θανάσιμες φιγούρες που παραμονεύουν στο σκοτάδι. Στο Τα Πάντα Καταρρέουν γίνεται και μια περίτεχνη σύνδεση της θεατρικής κουλτούρας και γενικότερα του κόσμου του θεάματος με τις σκοτεινές πτυχές της παραοικονομίας της νύχτας ενώ υπάρχει κι μια έμμεση αναφορά στα εργατικά σωματεία των ΗΠΑ τα οποία είχαν διασυνδέσεις με την Μαφία.

Αν ισχύει το γνωμικό πως οι γάτες έχουν επτά ζωές ο John Blacksad τις έχει ξοδέψει προ πολλού και συνεχίζει να αποτελεί έναν συναρπαστικά ενδιαφέρον ντέντεκτιβ ο οποίος έχει όλα εκείνα τα στοιχεία του αντί-ήρωα. Δεν ξέρω λοιπόν αν η περιέργεια σκοτώνει τις γάτες. Αλλά αυτός εδώ ο τύπος είναι πραγματικό σκληρό καρύδι και προσφέρει εξαιρετικές στιγμές δραματουργικής δράσης.

Τα δυο νουάρ κόμικς μπορείτε να τα βρείτε στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο: