Το ισπανικό άλογο VΙΙ

«Δεν θα περάσω στην Ισπανία μέσω Cerbere», είπε ο Hernandez. «Θα περάσω από το Perthus».

«Μα αυτό είναι χαζό» απάντησε ο Chiquito. «Τα σύνορα περνούν εκεί από την κορυφή του βουνού. Από εδώ θα περάσεις πολύ πιο γρήγορα».

Δεν φυσούσε καθόλου και ο απογευματινός ήλιος φώτιζε την κάθε λεπτομέρεια του Col des Balitres που έμοιαζε σαν διόραμα με φόντο τον ουρανό. 

«Το πόσο γρήγορα θα περάσω δεν με απασχολεί» απάντησε ο Hernandez. «Έχω τις αμφιβολίες μου για το πως έχουν εδώ τα πράγματα, κυρίως μετά από αυτό που συνέβη με το D’Artagnan. Όλη η Φάλαγγα από την άλλη πλευρά θα βρίσκεται σε επιφυλακή.»

Ο Chiquito ένευσε καταφατικά. «Έτσι είναι. Όπως και να ’χει, κάνε αυτό που νομίζεις.»

«Δεν θα ήθελα να πεις τίποτα σε κανέναν για το που σκοπεύω να κάνω το πέρασμα στην Ισπανία. Ούτε καν στους συντρόφους. Θα πάω προς στο Argeles σαν να επιστρέφω στο Παρίσι. Θα κόψω από Saint Genis des Fontaines και θα βγω πέρα από το Boulou. Θα είμαι πλέον δίπλα στο Perthus.»

Σηκώθηκε και περπάτησε προς το παράθυρο. Το αμάξι ήταν στον πεζόδρομο. Μόλις το είχε αγοράσει από το Perpignan και είχε καταφέρει να βγάλει αμέσως την άδεια κυκλοφορίας κάνοντας τα γλυκά μάτια στην υπάλληλο της νομαρχίας. Πήρε το πιστόλι από τη βαλίτσα και το έβαλε στη θήκη που είχε στη μέση του. 

«Άντε, πάμε», είπε στο τέλος. 

Οι δύο άντρες κοιτάχτηκαν με βαριά διάθεση. «Αν δεν γυρίσω», είπε ο Hernandez, «πλήρωσε για το δωμάτιο και μοίρασε τα πράγματά μου στους συντρόφους. Θα τα αφήσω εδώ. Έτσι ή αλλιώς, θα μάθεις τι θα συμβεί.»

«Θα γυρίσεις πίσω» είπε ο Chiquito. «Αυτός που θα μας ‘αποχαιρετήσει’ θα είναι ο Escobar.»

Όταν ο Hernandez ξεκίνησε με το αμάξι, ο Chiquito στάθηκε ακίνητος στο λιθόστρωτο για μια στιγμή, κούνησε σκεφτικός το κεφάλι και ξεκίνησε να φύγει. Η χθεσινή αποτυχία δεν προοιώνιζε κάποια καλή εξέλιξη, κι εκείνος είχε δει πολλούς συντρόφους να αναχωρούν πηγαίνοντας στον χαμό τους.

Ο Hernandez έγειρε πίσω στο κάθισμα. Προς το παρόν ήταν ήρεμος. Η δράση θα ξεκινούσε αργότερα. Ο δρόμος πορευόταν σαν φίδι, με τον ένα βραχώδη κολπίσκο μετά τον άλλο. Ο απογευματινός ήλιος έβαφε με αποχρώσεις ώχρας τα βράχια που ξεπετάγονταν από μια υπερβολικά γαλάζια θάλασσα. Δεν προσπαθούσε καν να διεισδύσει στις ίδιες του τις σκέψεις. Απλώς αφέθηκε να γλιστρήσει προς το γλυκό καταλανικό σούρουπο. 

Στις πέντε κόλλησε στην ουρά αυτοκινήτων του συνοριακού περάσματος του Perthus. Αντάλλαξε μερικές πεσέτες, μπήκε στην Ισπανία και ακολούθησε την ευθεία διαδρομή ως τη Junquera όπου βρισκόταν το ισπανικό τελωνείο. Από εδώ θα ξεκινούσε η δράση. Δεν θα είχε πλέον την προστασία της Γαλλίας. 

Τον υποδέχτηκε ένας υπάλληλος με λευκή στολή. Ο τύπος, προφανώς βαριεστημένος, τσέκαρε αφηρημένα τη βίζα του και, με έναν αναστεναγμό κόπωσης, την επέστρεψε στον Hernandez. Αυτός με τη σειρά του πήγε στα αφορολόγητα να αγοράσει ένα μπουκάλι anisette. Ύστερα ξεκίνησε να ανεβαίνει και να κατεβαίνει τους ισπανικούς δρόμους, περιτριγυρισμένος από ένα τοπίο που απέπνεε φτώχεια, με κάποιους κακοντυμένους αγρότες να εργάζονται στα χωράφια.

Στο Figueras δυσκολεύτηκε να βγάλει άκρη στα στριφογυριστά στενά δρομάκια, που στέκονταν ως απόδειξη της φαντασίας των μεσαιωνικών πολεοδόμων. Αδυνατούσε να βρει τον δρόμο του μέχρι και που έφτασε στην αγορά η οποία ήταν έρημη αυτή την ώρα και παρουσίαζε μια καταθλιπτική εικόνα με τα πεταμένα απούλητα αγαθά. Ήδη ο ήλιος έδυε πίσω από το κάστρο και πάνω από την  κεντρική πλατεία. 

Ο Hernandez έκλεισε δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο που τα παράθυρά του έβλεπαν τα ψηλά πλατάνια της πλατείας. Ύστερα, με τα χέρια στις τσέπες ξεκίνησε να κάνει μια βόλτα στην περιοχή των σφαγείων. Στο τέρμα ενός πεζόδρομου βρέθηκε σε μια έρημη και δυσοίωνη πλατεία, περίκλειστη από κτίρια χτισμένα με κόκκινα τούβλα και πολύ παλιά οικοδομήματα με στενά παράθυρα και γκρίζους τοίχους. Τέτοια ώρα δεν υπήρχε κανείς εδώ, εκτός από κάποιον περαστικό ή έναν καχύποπτο σκύλο. 

Περπάτησε κατά μήκος του λιθόστρωτου που ήταν φτιαγμένο από μεγάλες κακοστρωμένες πλάκες. Το σπίτι του Escobar ήταν στο βάθος της πλατείας, ένα παλιό επιβλητικό κτίριο. Μια μαύρη μαρμάρινη πλάκα, τοποθετημένη δίπλα στην πόρτα, έγραφε με χρυσά γράμματα: Manuel Escobar. 

«Όταν τα τινάξει», σκέφτηκε ο Hernandez, «μπορεί να βάλει αυτή την πλάκα στον τάφο του, με την ημερομηνία του θανάτου του». Αποφάσισε να περιμένει ως την επόμενη μέρα. Ήταν απίθανο ένας επισκέπτης να κατάφερνε να μπει στο σπίτι τέτοια ώρα. Αποφάσισε λοιπόν να επιστρέψει στην πλατεία Mayor. Όπως συμβαίνει στην Ισπανία, ήταν η ώρα που ζωντάνευε η πόλη και οι βεράντες των καφέ ήταν γεμάτες.

O Hernandez επέστρεψε στο δωμάτιο, έβγαλε το πιστόλι που τον βάραινε στη μέση του και το έβαλε κάτω από το μαξιλάρι. Άναψε ένα τσιγάρο, έβαλε ένα anisette και τεντώθηκε στο κρεβάτι, με τα χέρια του πίσω από το κεφάλι. Από το ανοιχτό παράθυρο μπορούσε να ακούσει τη βαβούρα των καφέ. Προσπάθησε να συγκεντρώσει τις σκέψεις του, δεν μπορούσε όμως να πάψει να σκέφτεται τον Mulierez, τον Calatayud και τη λεπτή μορφή του νεαρού ψαρά που είχε δει στο Girelle. Τίποτα δεν μπορούσε να κάνει γι’ αυτούς. 

Στο τέλος αποκοιμήθηκε. Ξύπνησε με ένα τίναγμα λίγο πριν την αυγή. Η πόλη ήταν τώρα σιωπηλή. Ήταν λουσμένος στον ιδρώτα και νόμισε πως κάπου μέσα στη νύχτα άκουσε μια ριπή πυροβολισμών.   

(Ακολουθεί)

Το red n’ noir προτείνει βιβλία του Δαίμονα:

Το red n’ noir προτείνει βιβλία των εκδόσεων «D»