Η απαίσια μηχανή του Γκιγιοτέν

Κατά το πρώτο έτος της βασιλείας του Όθωνα, και συγκεκριμένα στις 18 Δεκεμβρίου του 1833, δημοσιεύεται ο πρώτος Ποινικός Νόμος, ο οποίος, μεταξύ άλλων, καθιερώνει τη λαιμητόμο ως όργανο εκτέλεσης της εσχάτης των ποινών.

Άρθρον 5: Ο καταδικασθείς εις θάνατον αποκεφαλίζεται δια του λαιμητόμου εις τόπον δημόσιον, ωρισμένον δια της ποινικής αποφάσεως (Άρθρ. 18). Η περιουσία του, άμα κοινοποιηθείσης της τελεσιδίκου αποφάσεως, ανήκει εις τους κληρονόμους του. Ο ίδιος από της στιγμής ταύτης καθίσταται ανίκανος να διαθέσει και πάσα πράξις αφορώσα συμβόλαιον τι μεταξύ αυτού και των ζώντων είναι άκυρος. Το σώμα του ενταφιάζεται ησύχως και άνευ πομπής, ημπορεί δε, κατ’ έγκρισιν της ίδιας αρχής, και να παραδοθή ζητηθέν εις χείρας των συγγενών του δια να ενταφιαστεί παρ’ αυτών εν άκρα σιγή.

Η λαιμητόμος φτάνει ευθύς αμέσως από τη Μασσαλία στο Ναύπλιο, κατόπιν παραγγελίας από γαλλικό εργοστάσιο. Η απαίσια μηχανή του Γκιγιοτέν συνοδεύεται από τον Γάλλο χειριστή της και αρχίζουν μαζί το απαίσιο έργο τους, προς εκτέλεση των αποφάσεων τριών δικαστηρίων.

Η πρώτη θανατική εκτέλεση γίνεται στην Πρόνοια, προάστιο του Ναυπλίου, με τη σύμπραξη δυο βοηθών του Γάλλου δήμιου, ενός Βούλγαρου και ενός Ιταλού. Θύμα τους ο ληστοπειρατής Γεώργιος Μητρομαργαρίτης Αιγαιοπελαγίτης. Επόμενη στάση το Μεσολόγγι. Εκεί, αποκεφαλίζονται εννέα ληστές, οι οποίοι, μέχρι να αντικρίσουν το σώμα τους από αυτήν την εντελώς καινούρια οπτική γωνία, αντιστέκονται σθεναρά. Ο δήμιος τους κακοποιεί προκειμένου να κάνει σωστά τη δουλειά του, όμως, μετά από αυτό το περιστατικό και αποθαρρυμένος από την ασυνήθιστη αποδοκιμασία του λαού και τις βιαιοπραγίες των καρατομηθέντων, οδηγείται σε παραίτηση.

Αντικαταστάτης του ορίζεται ο, αλβανικής καταγωγής και καταδικασμένος σε θάνατο για ληστείες, Χασάν Αρναούτ, ο οποίος προπονείται εντατικά από τον προκάτοχοό του. Έπειτα, οδηγείται υπό άκρα μυστικότητα και υπό αυστηρή στρατιωτική φρούρηση στο υπουργείο Δικαιοσύνης. Παρουσία του υπουργού και του επιτρόπου της επικρατείας, δίνει τον προβλεπόμενο από το σχετικό πρωτόκολλο όρκο:

Σήμερον, την εικοστήν Οκτωβρίου, 1833ου έτους, παρουσιασθείς ο κατά την Ελλάδα δήμιος Χασάν Αρνουάτ έδωκε τον εξής όρκον, ενώπιον του επί της Δικαιοσύνης Γραμματέως της Επικράτειας κ. Κ. Σχινά:

«Ορκίζομαι να φυλάξω πίστιν εις τον Βασιλέα, υπακοήν εις τους Νόμους του Βασιλείου και να εκπληρώ ακριβώς το εμπιστευθέν εις εμέ χρέος».

Ο Χασάν Αρνούτ, μη ηξέυρων γράμματα, έκαμε το σημείον του Σταυρού +.

(Υπογ.) Κωνσταντίνος Δ. Σχινάς

Εδουάρδος Μάσσων

Ο Χασάν Αρναούτ, αφού είχε επαρκώς ασκηθεί από τον Γάλλο προκάτοχό του στο χειρισμό αυτού του τόσο πολύπλοκου εργαλείου της ομολογουμένως απαιτητικής δουλειάς του, προβαίνει μετά από λίγες ημέρες στο Άργος, στην καρατόμηση τριών ληστών. Το απαίσιο δράμα παρακολουθεί πλήθος κόσμου, με κραυγές ζωηρής συγκίνησης και φρίκης. Όμως, αφού αποδοκιμάζονται και λιθοβολούνται μαζί με τον Αλγερινό βοηθό του από τον κόσμο, οδηγούνται τελικά με στρατιωτική συνοδεία στο Ναύπλιο και κλείνονται σε επιθαλάσσιο φρούριο, που από τότε καθορίζεται ως τόπος παραμονής τους. Πλέον, δεν τους επιτρέπεται η έξοδος, παρά μόνο για τις εκτελέσεις.

Ο Χασάν Αρναούτ και ο Αλγερινός βοηθός του, μετά την οκταετή θητεία τους, λαμβάνουν βασιλική χάρη και αφήνονται ελεύθεροι, έχοντας αποκομίσει και κάποιο κομπόδεμα από την έντιμη εργασία της απλής εφαρμογής του νόμου. Το πρωί της εξόδου τους στην πρώην  πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, βρίσκονται νεκροί, φονευμένοι από μαχαίρι έξω από το παραλιακό Καφενείο «Ποσειδών». Η Αστυνομία δεν θα  μπορέσει να αποκαλύψει τους αυτουργούς. Κανείς, επίσης, δεν τόλμησε να αγγίξει τα φέροντα την τιμή του αίματος βαλάντια των δήμιων, τα οποία ρίχτηκαν στη θάλασσα μαζί με τα πτώματά τους.

Στις 28 Ιουνίου του 1846, η κυβέρνηση ψηφίζει το συμπληρωματικό νόμο, σύμφωνα με τον οποίο η θανατική ποινή εκτελείται δια της λαιμητόμου αλλά πλέον και δια τουφεκισμού.  Τώρα μάλιστα!

Προτάσεις βιβλίων από το red n’ noir