Η παρουσίαση του βιβλίου της Erica Lagalisse: «Τα απόκρυφα στοιχεία του αναρχισμού» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις FireBrand έγινε το Σάββατο 7 Μαϊου 2022 στο βιβλιοκαφέ red n’ noir (Δροσοπούλου 52, Κυψέλη).

Αποσπάσματα, συνόψεις και περιλήψεις

Μιλήσανε ο Χρίστος Ηλιόπουλος, ο Κωστής Α. Πέτρου (μεταφραστής του βιβλίου) και η Erica Lagalisse (συγγραφέας του βιβλίου).

Περίληψη της παρέμβασης του μεταφραστή Κωστή Α. Πέτρου

Ως μεταφραστής είχα τον ρόλο ενός διάμεσου, δηλαδή την όσο δυνατόν ορθότερη απόδοση από τη μία γλώσσα στην άλλη του πολυσχιδούς έργου της Erica… Εκτός από τις πλούσιες παραπομπές της συγγραφέα, υπάρχουν επιπλέον παραπομπές και βιβλιογραφικές αναφορές στην ελληνική έκδοση για να παρέχουν στις αναγνώστριες και στους αναγνώστες είτε επιπλέον απαραίτητες πληροφορίες είτε επιπλέον πηγές για περαιτέρω διευκρινήσεις και εξηγήσεις ώστε να γίνει το κείμενο προσβάσιμο σε όλο και μεγαλύτερο αριθμό αναγνωστών και αναγνωστριών […]

Στα παράρτημα, λοιπόν, της ελληνικής έκδοσης υπάρχει κείμενο στο οποίο γίνεται ιστορική αναδρομή και διασαφηνίσεις των λέξεων «σύντροφος» και «συναγωνιστής» με αφορμή τη λέξη «comrade», όπως και ένα επιπλέον άρθρο της Erica σε μορφή (αυτο)συνέντευξης και στο οποίο καταπιάνεται και για το ζήτημα του κορονοϊού, με τον χαρακτηριστικό τίτλο: «Συνωμοσία των Βασιλέων, Ταξική Πάλη και Κορονοϊός» […]

Θα ήθελα σε αυτό το σημείο να μοιραστώ την άποψη της Donna Kossy που είχε εντρυφήσει στο ζήτημα των συνωμοσιολόγων, και όπου στο έργο της  Kooks: A Guide to the Outer Limits of Human Belief, όπου μεταξύ των άλλων αναφέρει: «Οι θεωρίες συνωμοσίας είναι σαν τις μαύρες τρύπες -απορροφούν όλα όσα έρχονται στο διάβα τους, ανεξαρτήτως περιεχομένου ή προέλευσης… Όλα όσα έχεις ποτέ γνωρίσει ή βιώσει, ανεξάρτητα από το πόσο ‘ανούσια’ είναι, μόλις έρθουν σε επαφή με το σύμπαν των συνωμοσιών, περιβάλλεται και καλύπτεται από μία μοχθηρή σημασία. Αμέσως μόλις βρεθούν μέσα σ’ αυτό, η δίνη μεγαλώνει σε μέγεθος και ισχύ, απορροφώντας όλα όσα αγγίζεις»… Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να μην προβληματίζει όσες και όσους παρατηρούν ότι συνάνθρωποί μας έχουν μία ροπή και έλξη προς τέτοιου είδους θεωρίες […]

Ας δούμε τι συμβαίνει και στην περίπτωση του φαινομένου των «fake news», δηλαδή των «ψευδών ειδήσεων».  Ποιο είναι το βαθύτερο πρόβλημα; Η διασπορά ψευδών ειδήσεων και η παραπληροφόρηση -που όντως υφίσταται στις μέρες μας- περιορίζεται σε μία ομάδα ημιμαθών και ερασιτεχνών στο διαδίκτυο ή στα κοινωνικά δίκτυα, ή έχει πλέον προκύψει ζήτημα ελέγχου και διάδοσης της πληροφορίας; […]

Αλλά δεν υπάρχουν λεγόμενα έγκριτα μέσα που κατά περιόδους αναπαράγουν ή προβάλουν ειδήσεις που σκοπίμως δημιουργούν σύγχυση, διασπείρουν φήμες ή ενισχύουν φόβους και προκαταλήψεις που εξυπηρετούν τα συμφέροντα πολιτικών ή και οικονομικών παραγόντων; Αν, λοιπόν, δεν υπάρξει μία προσεκτικότερη προσέγγιση, υπάρχει ο κίνδυνος να ταυτιστούν οι όποιες δικαιολογημένες αμφισβητήσεις και αντιρρήσεις σε διάφορες πολιτικές και οικονομικές μεθοδεύσεις με αβάσιμες συνωμοσιολογίες ώστε να στιγματιστούν και να περιθωριοποιηθούν ως τέτοιες.

Κωστής Α. Πέτρου

Σύνοψη της εισαγωγικής τοποθέτησης του Χρίστου Ηλιόπουλου

Καλησπέρα σε όλους και όλες. Βρίσκομαι με πολλή μεγάλη χαρά και τιμή εδώ σήμερα, για να προλογίσω ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και σημαντικό βιβλίο, το οποίο, ταυτόχρονα, αποτελεί και το πρώτο εκδοτικό εγχείρημα του πολύ καλού φίλου και συντρόφου Γιώργου Κουτσοδιάκου, υπό τις εκδόσεις Firebrand.

Η εν λόγω δουλειά της Έρικα ανοίγει και στην Ελλάδα μια συζήτηση που στο εξωτερικό αποτελεί ήδη μια πολύχρονη πραγματικότητα. Ανάγνωση των ριζοσπαστικών κινημάτων και, ειδικότερα, της Αναρχίας, με όρους πνευματικούς, θεολογικούς, μυστικιστικούς. Η πολυτιμότητα της συνεισφοράς της εντοπίζεται σε τρία επίπεδα.

Πρώτον, προσεγγίζει τη συζήτηση αυτή πολιτικοφιλοσοφικά: ο Αναρχισμός, φύσει και θέσει, δεν πρέπει και δεν μπορεί να έχει ιδεολογικά στεγανά. Ο a priori εξοβελισμός οποιασδήποτε πνευματικότητας υποδηλώνει έναν δογματισμό που δεν προσιδιάζει στην αναρχική σκέψη.

Δεύτερον, εμβαθύνει στη συζήτηση αυτή ιστορικά: πέρα από την πνευματική πολιτικοριζοσπαστική δράση των χιλιαστικών κινημάτων του Μεσαίωνα, οι Ελευθεροτέκτονες και οι Μυστικές Εταιρείες του 16ου και 17ου αιώνα – αυτοί οι φορείς τού Διαφωτισμού και της εναντίωσης στα εξουσιαστικά μοντέλα διακυβέρνησης – αναπτύχθηκαν μέσα σε, και έκαναν χρήση ενός, καθαρά μυστικιστικού/ θεολογικού/ πνευματικού πλαισίου.

Τρίτον, συνδέει τα δύο παραπάνω στοιχεία με σημείο τομής τους μια αντιαποικιοκρατική/ αντιπατριαρχική καταγγελία. Οι ανθρωπολογικές της ακαδημαϊκές καταβολές και η κινηματική της δράση σε συλλογικότητες για την υποστήριξη του Ζαπατίστικου αγώνα, συμπυκνώνονται στην περίπτωση της Μαγδαλένα, μιας αυτόχθονος Ζαπατίστριας η οποία με το που αρθρώνει έναν πιο πνευματικό λόγο αντιμετωπίζεται καχύποπτα και υποτιμητικά από τους δυτικοευρωπαίους και «ορθολογιστές» συντρόφους τής συλλογικότητας. Εδώ, η Έρικα επισημαίνει την αντίφαση του να αποδεχόμαστε την αναφορά σε μυστικιστικά / πνευματικά στοιχεία όταν αυτή προέρχεται από αυθεντίες τύπου «ακαδημαϊκός» και «άντρας» αλλά να την απαξιώνουμε όταν προέρχεται από μία αυτόχθονα γυναίκα μέσου ή χαμηλού μορφωτικού επιπέδου.

Διάβασα το βιβλίο με πολλή προσοχή και με μεγάλο ενδιαφέρον. Θεωρώ πως αποτελεί έναν από τους καλλίτερους εναρκτήριους γύρους μιας συζήτησης που, ιδανικά, θα μας απασχολήσει για πολύ καιρό.

Κλείνω αυτό το σύντομο προλόγισμα παραπέμποντας σε κάτι που η ίδια η Έρικα σημειώνει στην σελίδα 143 – και για να χαριτολογήσω, άραγε είναι τυχαία η «μυστικιστική» σύνδεση των αριθμών 1, 4, και 3 μέσω των δύο βασικών αριθμητικών πράξεων;  – της ελληνικής έκδοσης: «[η] διατήρηση ενός καθαρού διαχωρισμού μεταξύ της ‘πνευματικότητας’ και της ‘ριζοσπαστικής πολιτικής’ […] οριοθετεί το ριζοσπαστικό φαντασιακό γενικότερα».

Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας.

Χρίστος Ηλιόπουλος

Αποσπάσματα από την παρουσίαση της συγγραφέως  Erica Lagalisse (ανθρωπολόγου από Καναδά)

Όταν έγραφα το «Απόκρυφα Στοιχεία του Αναρχισμού» κατά την περίοδο 2006 -2016, ανησυχούσα ήδη μήπως αντιμετωπίζουν οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του τόπου μου τους «θεωρητικούς συνωμοσιών» ως κάτι το παθολογικό, εκείνους [δηλαδή] που ανησυχούσαν για την «11η Σεπτεμβρίου [2001] ως δουλειά εκ των έσω», κάτι που ήταν την εποχή εκείνη του συρμού. Οι φίλες και οι φίλοι μου τόνισαν το πώς οι «θεωρητικοί συνωμοσίας» αστόχησαν (οι αναλύσεις τους δεν ήταν επαρκώς δομημένες [structural], και αντί αυτού επικεντρώθηκαν στα άτομα), και από πολλές απόψεις είχαν δίκιο. Αλλά φαινόταν επίσης ότι υπήρχε μία ταξική πολιτική της υπόληψης στο παιχνίδι. Φαινόταν να είναι πιο σημαντικό για ορισμένους από τους αναρχικούς μου φίλους να ξεχωρίζουν από τους αμόρφωτους θεωρητικούς συνωμοσιών παρά να προσπαθούν να τους ριζοσπαστικοποιήσουν, κάτι που φοβόμουν ότι στην πραγματικότητα θα έδινε στον νεοφασισμό τη δυνατότητα να αναπτυχθεί.

Όταν κυκλοφόρησε η αγγλική έκδοση του βιβλίου το 2019, το πλαίσιο είχε ήδη αλλάξει και στη θέση του ήταν η διακυβέρνηση της Αμερικής από τον Ντόναλντ Τραμπ, πλάθοντας ο ίδιος «θεωρίες συνωμοσίας», και με τις δημοφιλείς «θεωρίες συνωμοσίας» να ξεφεύγουν όλο και δεξιότερα, το οποίο ήταν ήδη μία πολύ δυσάρεστη κατάσταση.

Τώρα, παντού οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν [ως τώρα] την πανδημία ως προκάλυμμα για την επέκταση του αυταρχισμού και της επιτήρησης, και από τα λίγα που γνωρίζω γύρω από την πανδημία στην Ελλάδα, η κατάσταση που επικρατεί εδώ είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα. Και γίνεται όλο και δυσκολότερο σε πολλά μέρη να εκφραστεί μία κριτική για αυτόν τον αυταρχισμό, ο οποίος παρουσιάζεται ως «δημόσια υγεία», για πολλούς λόγους, ένας από τους οποίους είναι η χρήση της κατηγορίας «θεωρίας συνωμοσίας» με σκοπό τον συσχετισμό της εύλογης κριτικής με τον παράλογο τρόπο σκέψης. Εάν η δεξιά έχει καταλάβει αρκετό χώρο στη διάρκεια της πανδημίας, δεν είναι μόνο επειδή ανόητοι άνθρωποι έχουν αρχίσει να πιστεύουν να πιστεύουν σε ανόητες θεωρίες συνωμοσίας, πράγμα που είναι αλήθεια, αλλά είναι επίσης επειδή τώρα ακόμα και λογικά άτομα με υγιή σκεπτικισμό για το θέμα των «Μεγάλων Φαρμακευτικών» [«Big Pharma»] κατατάσσονται με ευκολία και μεγαλοστομία στην ίδια κατηγορία με όσους ανθρώπους πιστεύουν ότι ο κόσμος διοικείται από εβραίους εξωγήινους σαυράνθρωπους […]

Το βιβλίο αρχίζει την εποχή της πρώιμης νεωτερικής Ευρώπης, όπου τα κινήματα αμφισβητούσαν την εξουσία μιλώντας μία χριστιανική γλώσσα. Κάποια στιγμή, η μορφή τους αλλάζει από μιλλεναριστικό κίνημα, που υποκινούταν από ένα χαρισματικό άτομο, σε αιρετικά κινήματα με οργανωτικές δομές και προγράμματα για αλλαγή. Τι συνέβη άραγε; Εν μέρει αυτό έχει να κάνει με μη-χριστιανικές μυστικιστικές δοξασίες που άρχισαν να κυκλοφορούν στην Ευρώπη στη διάρκεια των Σταυροφοριών. Η πλατωνική φιλοσοφία, η πυθαγόρεια γεωμετρία, τα ισλαμικά μαθηματικά, τα εβραϊκά μυστικιστικά κείμενα και οι ερμητικές πραγματείες «επανακαλύφθηκαν» όλα κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης, η οποία οδήγησε στον «Διαφωτισμό», αλλά αυτή η σύνθεση οδήγησε επίσης σε νέα ισοπεδωτικά – εξισωτικά εγχειρήματα από τα κάτω.

Αρχίζουμε, λοιπόν, να αντιλαμβανόμαστε, καθ’ όλη τη διάρκεια της παρουσίασης μου, πώς το «παραμύθι της απομάγευσης» του Διαφωτισμού είναι απλά ένα παραμύθι. Η δίωξη της «μαγείας» και των «μαγισσών» χρησίμευε για την επιβολή της ιδιωτικής περιουσίας και τη μετατροπή των γυναικών σε (ανα)παραγωγούς της εργασίας, στο πλαίσιο που όρισε η Silvia Federici. Το θέμα [που τονίζεται εδώ] είναι ότι την ίδια στιγμή που έχεις αυτά τα άτομα να καίνε μάγισσες, αυτοί είχαν αυλικούς μάγους – δεν ήταν τόσο ότι η μαγεία αποτελούσε πρόβλημα, όσο από το ποιος/ποια την ασκούσε […]

Όταν φτάνουμε στο ζήτημα των «συνωμοτικών» μυστικών εταιρειών, το οποίο έχει γίνει αντικείμενο σκανδαλώδους εκμετάλλευσης, χρειάζεται να έχουμε υπόψη τα εξής:

Πρώτον) ναι, ορισμένοι τέκτονες ήταν επαναστάτες. Δεύτερον) άλλοι επαναστάτες δεν ήταν τέκτονες, αλλά έκαναν χρήση της δομής των στοών και των κοινωνικών τους δικτύων για την προώθηση του σκοπού τους. Τρίτον) ωστόσο, άλλοι απλώς υιοθέτησαν την τεκτονική εικονογραφία και το τεκτονικό οργανωτικό στυλ όταν ανέπτυσσαν τις δικές τους [επαναστατικές] οργανώσεις επειδή αυτά είχαν αποκτήσει συμβολική ισχύ και νομιμότητα. Δεν είναι δυνατόν, εκ των υστέρων, να γίνει διάκριση μεταξύ των φαινομένων ή κατά την άποψη μου δεν είναι κάτι σημαντικό. Το σημαντικό σημείο είναι ότι στις αρχές του 19ου αιώνα οι επαναστατικές αδελφότητες αντλούσαν μεγάλο μέρος της δύναμής τους από τη σχέση τους με τα προαιώνια μυστικά και τη μαγική δύναμη, καθώς επίσης ότι ο συναφής τρόπος κοινωνικής οργάνωσης ήταν καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη αυτού που γνωρίζουμε ως σύγχρονος επαναστατισμός [revolutionism].

Δεν πρόκειται να αναπαράγω ολόκληρο τον διάλογο εδώ (επαναλαμβάνω: πρέπει να αγοράσετε το βιβλίο), αλλά βασικά όλα ξεκίνησαν από έναν καθηγητή πανεπιστημίου στη Βαυαρία το 1776, ο οποίος ήθελε την πλήρη διάλυση του κράτους και της Εκκλησίας, καθώς επίσης του θεσμού της ατομικής ιδιοκτησίας – της κληρονομιάς. Αυτό ήταν κάτι ιδιαίτερα ριζοσπαστικό για την εποχή εκείνη, και όλα αυτά [τα παραπάνω] σχετίζονταν με μία μείξη [επιρροών], από τον Ρουσσώ, τα Ελευσίνια μυστήρια και τη μυστική οργάνωση των πυθαγορείων. Ο αριθμός αυτών των καθηγητών και φοιτητών αυξήθηκε και έγιναν μέλη τεκτονικών στοών για να ριζοσπαστικοποιήσουν στο κίνημά τους όσους στην εποχή μας θα αποκαλούσαμε προοδευτικούς. […]

Πέραν του Μπακούνιν, ήταν αναρίθμητοι οι αριστεροί της εποχής που ήταν κοινωνοί της πνευματικότητας της «Νέας Εποχής». Ασχολούμαι με τους οουενιστές, την πρώιμη φεμινίστρια Άννα Μπεζάντ, τον Τολστόι, το πώς κίνησε το ενδιαφέρον αναρχικών του 19ου αιώνα η θεοσοφία της Μπλαβάτσκυ. Αφιερώνω μία ολόκληρη ενότητα στον Δαρβίνο, και στην επιρροή της [θεωρίας της] εξέλιξης στην επανάσταση, και μιλάω για τον Σαρλ Φουριέ, που βάσισε το πολιτικό του σχέδιο σε αυτό που ο ίδιος αποκάλεσε «Νόμος της Παθιασμένης Έλξης» – μία σειρά αντιστοιχιών στη φύση που διατηρούν την αρμονία στο σύμπαν και θα μπορούσαν να εφαρμόζονται στην ανθρώπινη κοινωνία.

[Ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης ήταν] ο πρώτος ευρωπαίος αναρχικός στο Μεξικό [και] μοίραζε μπροσούρες σχετικά με τον πανθεϊσμό. Ο [Αυγκούστο Σέζαρ] Σαντίνο, που μετέπειτα έγινε σύμβολο της επανάστασης των «Σαντινίστας», τον συνεπήρε η θεοσοφία και τον έδιωξαν από την Τρίτη Διεθνή. Διατρέχω εδώ τα παραδείγματα εν τάχει, χωρίς να δίνω εξέταση στις αποικιακές συναντήσεις. Στο βιβλίο εξερευνούμε με μεγαλύτερη λεπτομέρεια την κοσμολογική σύνθεση – συγχώνευση [fusion], που διέπει τον σύγχρονο επαναστατισμό και εξακολουθεί αυτό να γίνεται. Καθώς επίσης, υπάρχει η πιθανότητα αυτή η σύνθεση – συγχώνευση να βρίσκει την τελευταία της έκφραση στον σημερινό επιλεκτικό ενθουσιασμό των αναρχικών για τις ιθαγενικές κουλτούρες και κοσμολογίες […]

Λοιπόν, μία σημαντική σύνθεση εδώ είναι ότι ο σοσιαλισμός και ο αποκρυφισμός εδώ αναπτύχθηκαν με έναν αλληλοσυμπληρωματικό τρόπο στη διάρκεια του 19ου αιώνα, και όπως ακριβώς η αλχημεία του Νεύτωνα σε μεγάλο βαθμό παραβλέπεται, έτσι και ο νόμος του Φουριέ για την παθιασμένη έλξη ξαναγράφεται στις σελίδες των συμβατικών ιστοριών της αριστεράς ως ένα όραμα «μίας αρμονικής κοινωνίας βασισμένης στο ελεύθερο παιχνίδι των παθών». Καθώς ο μαρξιστικός «επιστημονικός σοσιαλισμός» έγινε ηγεμονικός στη διάρκεια του 20ου αιώνα, για όλους τους σύνθετους λόγους που αυτό έγινε, η πνευματική πτυχή του σύγχρονου επαναστατισμού γίνεται (απο)κρυφή, δηλαδή αποκρύβεται. Η απόκρυφη φιλοσοφία χαρακτηρίζεται τώρα ως «παρηγοριά» σε αγχογόνες περιόδους κοινωνικής αλλαγής. Για τον Αντόρνο, ο αποκρυφισμός είναι εξίσου ένα «πρωτόγονο» κατάλοιπο και ένα αποτέλεσμα του «φετιχιστικού χαρακτήρα του εμπορεύματος», κάνοντας χρήση ενός τυπικού κυκλικού (και αποικιοκρατικού) συλλογισμού, σύμφωνα με τον οποίον η κοσμοαντίληψη του αποκρυφισμού είναι λάθος επειδή είναι ανιμιστική και αντιστρόφως – «μία μεταστροφή στη μαγική σκέψη». Ξανά και ξανά βλέπουμε ότι το ενδιαφέρον για τον αποκρυφισμό παρουσιάζεται είτε ως πρόξενος απάθειας στις μάζες είτε ως [προνομιακός] χώρος των αντιδραστικών ελίτ. Η χρήση της θεοσοφίας της Μπλαβάτσκυ από τους φασίστες και τους ευγονιστές επισημαίνεται συχνά, και είναι αλήθεια ότι αυτές οι συνδέσεις υπάρχουν […]

Όταν λαμβάνεται υπόψη η σχέση μεταξύ της «μαγείας» με τα αντισυστημικά κινήματα, ενδεχομένως η οποιαδήποτε ντετερμινιστική φόρμουλα να είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Όταν προσεγγιστεί από προνομιούχους με μία δίψα για την εξουσία, η «μαγεία» μπορεί να χρησιμεύσει για να δικαιολογήσει και να προωθήσει τις φιλοδοξίες των ελίτ. Ωστόσο, χωρίς τη μαζική εμφάνιση τόσο πολύ υλικού που χαρακτηρίστηκε ως «αρχαία σοφία», η οποία βοήθησε να εντοπιστεί με τριγωνισμό η λαϊκή θρησκεία, ο σύγχρονος υλισμός και η κοινωνική δυσαρέσκεια με πολλούς τρόπους, μπορεί να μην βλέπαμε ποτέ την άνοδο του σύγχρονου «σοσιαλισμού» και «αναρχισμού» όπως τα ξέρουμε τώρα.

Μέρος της πρόκλησης για την αντιμετώπιση των «θεωριών συνωμοσίας» είναι ότι ο τρόπος που συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε τη φράση αυτή καθαυτή προδίδει το πώς τα συστήματα εξουσίας στρεβλώνουν τις ιδέες μας. Αν τα κριτήρια που συνήθως χρησιμοποιούμε για να ορίσουμε μία «θεωρία συνωμοσίας» εφαρμόζονταν με συνέπεια, τότε ο ισχυρισμός του Τζορτζ Μπους του νεότερου για την κατοχή όπλων μαζικής καταστροφής από τον Σαντάμ Χουσεΐν θα μπορούσε να θεωρηθεί μία θεωρία συνωμοσίας, αλλά δεν είναι: συνήθως ο όρος «θεωρία συνωμοσίας» αφορά το ποιος μιλάει, το ποιος επιτρέπεται να διατυπώνει θεωρίες. Αλήθεια, αν υπάρχει ένα μόνο πράγμα που είναι μια αλήθεια που παραμένει σταθερή όσον αφορά τη «θεωρία συνωμοσίας» είναι ότι η φράση αυτή χρησιμοποιείται για τον αποκλεισμό ερασιτεχνικών θεωριών εξουσίας από την έγκριτη εξέτασή τους.

Και μάλλον θα σταματήσω εδώ για τώρα. Έχω κάποια άλλα πράγματα που θα μπορούσα να πω γύρω από τη «μυστική εταιρεία», τη δύναμη του «απόκρυφου», και εδώ εννοώ όχι τη μαγεία, αλλά οργάνωση στα κρυφά*, κρυμμένες και κρυμμένοι, σε αντίθεση με το διαδίκτυο [*λογοπαίγνιο, διότι το απόκρυφο έχει δύο έννοιες στα αγγλικά, εκτός τη γνωστή, αυτό που είναι κρυμμένο]. Και θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας επιπλέον κάποιες άλλες σκέψεις για την πρακτική πρόκληση των θεωριών συνωμοσίας σήμερα. Αλλά γνωρίζω εκ πείρας ότι αν καταπιαστώ με αυτές, κάποια άλλα ζητήματα σχετικά με τον αναρχισμό, και την ιστορία, και τη διαθεματικότητα, ορισμένες φορές χάνονται [σε όλο αυτό]. Έτσι, μας προσκαλώ να ξεκινήσουμε μία κουβέντα, και καθώς αυτή εξελίσσεται μη διστάσετε να με ρωτήσετε γύρω από τις θεωρίες συνωμοσίας.

Erica  Lagalisse

Αγοράστε το βιβλίο από το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο του red n’ noir

Βιβλία που μπορεί να σας ενδιαφέρουν: