Ζωή σε κομμάτια.
Ζωή συναρμολογούμενη, να χωράει στην τσέπη.
Από φόβο μη μας διώξουν ξαφνικά
ή
φύγουμε από μόνοι μας.
Γιατί, τί ξέρουν μωρέ κι αυτοί από αγάπη;
Κοιμάσαι το βράδυ;
Αναπνέεις κανονικά;
Ο γιατρός μου, μου είπε:
‘’ως εκεί που αντέχεις Γωγώ’’.
Εγώ λέω, μέχρι εκεί, που δεν αντέχεις άλλο.
Γιατί, τί ξέρει μωρέ κι αυτός από πόλεμο;
Μέχρι εκεί, που δεν αντέχεις άλλο.
Καθώς το γόνατο του κτήνους, κόβει την ανάσα του άνδρα.
Ω, μέγα κτήνος, εσύ!
Έλα γυμνός μπροστά μου, και κάνε το ίδιο.
Κι έτσι, άσε τις μόνιμες κατοικίες στη ζωή.
Εδώ, χωρίζουν τους ανθρώπους σε χρώματα.
Εδώ΄, ονομάζουν τις φυλακές, σωφρονιστικά ιδρύματα.
Εδώ, επειδή μας πήδηξαν, χάσαμε την παρθενιά μας.
Εδώ, το αρσενικό, πιστεύουν, πάει μόνο με το θηλυκό.
Ενώ υπάρχουν κι άλλοι συνδυασμοί.
Αυτοκτόνησε ένα παιδί.
Πάει τώρα, πέθανε.
Αύριο ένα ακόμη.
Τροφή για τα σκουλήκια.
Γι’ αυτό σου λέω.
Ζωή συναρμολογούμενη.
Να φεύγεις εύκολα.
Μόνος σου να φεύγεις.
Μη περιμένεις και μην επιτρέψεις,
κανέναν να σε διώξει.
