Τα όνειρα μας

Ο δρόμος για το σπίτι, γεμάτος με γραφεία τελετών.

Και η ταχύτητα στο τέρμα.

Χάνουμε τα όνειρά μας.

Κελιά φυλακών.

Τα όνειρά μας, όνειρα εραστών που παραιτήθηκαν.

Και δεν είναι όνειρα τα όνειρά μας, αλλά γροθιά στο στομάχι.

Εθνικότητες/ σύνορα/ λαοί/ πόλεμος

Απ’ όλες τις λέξεις, αυτές τις ακυρώνω.

Στα πόδια των ονείρων μας, γονατίζω και κλαίω.

Σπαραγμός και μαστίγωμα στην πλάτη.

Βάζω πλάτη πρώτη απ’ όλους εγώ.

Κοιτάζοντας πίσω, αναρωτιέμαι.

Υπήρξαμε ποτέ ευτυχισμένοι;

Και μεγαλώνω μια καταστροφή μέσα μου.

Στεκόμαστε στην άκρη του δρόμου και περιμένουμε το μπαμ.

Να τινάξουμε τα γραφεία τελετών στον αέρα.

Με την ταχύτητα στο τέρμα.

Με την αδρεναλίνη στο κόκκινο.

Με το αίμα να κυλάει στις φλέβες μου καυτό.

Και στις δικές σου, ακόμη πιο πολύ.

Γροθιά τα όνειρά μας.

Προσάναμμα τα όνειρά μας.

Φτύσιμο τα όνειρά μας.

Κραυγή τα όνειρά μας.

Ουρλιάζω.

Άκουσέ με

Απόψε, θα κάψω την πόλη.

Κι εσύ, θα ‘σαι αυτός, που δε θα προλάβει.

Δε φεύγεις από ‘δω.

Η μοίρα σου το ‘χει, να καείς.