Τα φιλιά της Αθήνας

Τα φιλιά της Αθήνας, γίνονται σε υπόγεια σπίτια και κρύα κρεβάτια.

Σε χώρους που στάζουν υγρασία, πάνω σε πολυσύχναστη οδό.

Είναι φιλιά βιαστικά, που ‘χουν το πάθος της στιγμής

και δεν υπακούν στους δείκτες του ρολογιού.

Φιλιά τσακισμένα, περίπλοκα φιλιά.

Τα φιλιά της Αθήνας διακόπτονται από μονόλεπτες κραυγές πραγματικότητας.

Βίαια χαστούκια ρεαλισμού, με δρόμους γεμάτους αστυνομία, βρωμιά, δυσωδία.

Απαγορεύσεις και αναγκαίους εξευτελισμούς.

Τα φιλιά της Αθήνας, έχουν τη γλύκα αυτής της απαγόρευσης, την απαγόρευση, ω απαγόρευση.

Μπερδεμένα συντακτικά και ορθογραφικά λάθη που κανέναν δεν αφορούν.

Είναι φιλιά που διακόπτονται για να χωρέσει ο έρωτας,

που φτάνει πάντα όταν ο ένας απ’ τους δυο μας,  λείπει.

Διακόπτονται απ’ το μουρμούρισμα της κοινωνίας που αγωνιά.

Μια κοινωνία που απαγορεύει τα φιλιά παντός τύπου και παντός φύλου.

Όμως εμείς επιμένουμε και φιλάμε παντός καιρού.

Τα φιλιά της Αθήνας, κρύβουν ένα «γιατί είμαι εδώ;»

Υπόκωφα.

Σιγανά κι ύστερα απότομα ουρλιαχτά που λένε «άφησέ με.»

Οι ίδιες μας οι σκέψεις διακόπτουν τα φιλιά της Αθήνας,

για έναν καλύτερο κόσμο, για μια υποφερτή ζωή.

Για πράγματα που θα ‘πρεπε να ‘χαμε ως τώρα λύσει.

Για φιλιά, που θα ‘πρεπε να ‘χαμε ως τώρα δώσει.

Τα φιλιά της Αθήνας είναι κρύα/ βιαστικά/ τσακισμένα/ βρώμικα/ ερωτικά.

Μα είναι άνοστα τα φιλιά στην Αθήνα.

Γιατί δεν έχουν εκείνο, της άνοιξης το χάδι, κάτω από μια βουκαμβίλια.

Γιατί ο κόσμος παραμένει άσχημος, κι η ζωή ανυπόφορη.

Νοικιασμένα φθηνά, υπόγεια σπίτια με υγρασία και κρύα κρεβάτια.

Τα φιλιά στην Αθήνα διακόπτονται, γιατί ανάμεσά τους κυλάει η ζωή.

Ζωή περίπλοκη.

Φιλιά περίπλοκα.

Εγώ περίπλοκη, ακόμη πιο πολύ.

Πονοκέφαλοι διαρκείας, χέρια δαγκωμένα.

Φιλιά σακατεμένα.

Τίμια.

Να τελειώσει αυτό το ποίημα αξιοπρεπώς.

Να τελειώσει αυτό το ποίημα με μια ανάσα.

Μ’ ένα μόνο «πάει, τελειώσαμε».

Η Γωγώ Λιανού στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο: