Μιλήσεις ή σωπάσεις, είναι δική σου επιλογή. Πάντα μου έκανε εντύπωση πότε επιλέγει να το βουλώσει ο άνθρωπος. Είμαι σχεδόν 26 πια, κι έχω ήδη αμέτρητες ιστορίες να διηγηθώ. Ιστορίες καταπάτησης δικαιωμάτων, ιστορίες βίας, φόνου παιδιών. Απ’ τα όργανα εξουσίας. Τρέμω για αυτά που θα ‘χω να διηγηθώ στα 36. Κι αυτό είναι θλιβερό. Δεν επιθυμώ να πω ονόματα ή να αναλύσω κάποιο συμβάν. Κι αυτό γιατί θέλω να σου δώσω τα δεδομένα ως έχουν. Δίχως συναισθηματισμούς. Ούτε θα σου πω να σωπάσεις ή να μιλήσεις. Όμως σκέψου. Για να έχουμε τόσες ιστορίες να διηγηθούμε, σκέψου, πόσες φορές σωπάσαμε. Υπάρχουν ζώα που σκοτώνουν για να επιβιώσουν ή που μάχονται για να κυριαρχήσουν. Είναι ο νόμος της φύσης. Κανένα όμως ζώο δε δείχνει τα δόντια του, μόνο για να διασκεδάσει. Κι έτσι, τα όργανα εξουσίας, δε ξέρω σε ποια κατηγορία να τα κατατάξω. Δε θα σου πω να μιλήσεις ή να σωπάσεις. Θα πω μόνο, πως όταν αυτοί μιλούν, εσύ μίλα δυνατότερα. Είμαι σχεδόν 26 πια κι ως τώρα δεν έχω δει τίποτα πιο δειλό, πιο άνανδρο, πιο απεχθές, πιο βρώμικο, απ’ τα όργανα εξουσίας. Όταν αυτοί μιλούν λοιπόν, εσύ μίλα δυνατότερα. Μιλούν. Άκου. Είναι σειρά σου τώρα.
