Σε δέκα λεπτά

Αβάσταχτη η μοναξιά των ανθρώπων.

Η απρόσκλητη μοναξιά.

Αυτή που έρχεται πάντα την πιο λάθος στιγμή.

Τη στιγμή της ευτυχίας που ένιωθα όταν με κοίταξες.

Για τελευταία φορά.

Αβάσταχτη, είναι η ύπαρξη των ανθρώπων γύρω μου.

Που πάντα περιμένουν κάτι καλύτερο από ‘μένα.

Κι εγώ τους σερβίρω τη θλιβερή μου όψη,

τους απαίσιους τρόπους μου, τις ιστορίες για ‘σένα

–που ο κόσμος είναι άσχημος όταν δε σ’ έχω- ,

τον ανεξέλεγκτο αριθμό ανδρών,

που τους θυμάμαι μόνο έτσι και ποτέ με τα ονόματά τους.

Και τη χαραγμένη μέσα μου φράση σου:

«όλα είναι σκατά, σημασία έχει εμείς οι δύο τι κάνουμε».

Μια φράση,

που την τυλίγω στους ώμους μου κάθε φορά που κλείνει ένας αριθμός την πόρτα.

Μια φράση, που η απάντησή της είναι, κι εμείς σκατά τα κάναμε.

Είμαι θλιμμένη, πολύ και μέχρι το λαιμό, θλιμμένη και θαμμένη σε αναμνήσεις.

Κι εσύ, είσαι η απρόσκλητη μοναξιά.

Αβάσταχτη μοναξιά.

Και αναρωτιέμαι.

Πως θα περάσει η νύχτα.

Κι όσες θ’ ακολουθήσουν.

Κουράστηκα και να μετράω.

Αλλά ας είναι.

|| Να περάσει το νούμερο 16 παρακαλώ ||