Ο επισκέπτης

Ακούω τα βήματα στη σκάλα.

Το σύρσιμο ενός χεριού στο κάγκελο.

Το σπίτι όμως είναι μικρό.

Το σπίτι είναι βρώμικο, τα τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα.

Κι εγώ με μια φανέλα από προχθές, πλύνε-βάλε, δυο αλλαξιές όλες κι όλες.

Τα μαλλιά μου είναι αχτένιστα, και τα πόδια μου αδύναμα, δεν συνεργάζονται.

Άπλυτα δόντια, τι να πω, δεν περίμενα κανέναν.

Με τάραξε ο ήχος στην πόρτα.

«Παρακαλώ;»

«Καλησπέρα, ποιο διαμέρισμα είναι αυτό που νοικιάζεται;»

«Στο τέλος του διαδρόμου αριστερά», φωνάζω.

Κι ύστερα τα βήματα απομακρύνονται.

Και στέκομαι πίσω απ’ την πόρτα, μάλλον λυπημένη.

Είπα αυτή τη φορά χαλάλι, θ’ ανοίξω κι ας είμαι σκουπίδι.

Άλλα αυτός ο επισκέπτης, δεν ήταν για ‘μένα.

Αυτός ο επισκέπτης, έκανε τη μοναξιά μου ανυπόφορη.

Ευδιάκριτη.

Έκανε το σπίτι να φαίνεται ακόμη πιο βρώμικο.

Κι εμένα μ’ ανάγκασε να κοιτάξω στον καθρέφτη,

να σιάξω λίγο τα μαλλιά, τη φανέλα.

Μ’ έκανε να καταλάβω πως εγώ, κανέναν δε περίμενα.

Επισκέπτες.

Πάντα φεύγουν.

Πάντα θυμίζουν, πόσο μόνοι είμαστε.

Η Γωγώ Λιανού στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο: