Καύση

Μου αρέσει να καίω πράγματα.

Μια παλιά σου φωτογραφία, ένα γράμμα.

Την καρδιά μου όμως, βρήκες την ευκαιρία να την κάψεις εσύ.

Με τόσο μένος κι απανθρωπιά.

Και χόρευες στις στάχτες, και λικνιζόσουν στο ρυθμό των παλμών.

Γιατί -αν και νεκρή- χτυπούσε.

Έμαθα απ’ τον καλύτερο λοιπόν.

Και να καίω και να καίγομαι.

Δε με πειράζει που με κοιτούν περίεργα.

Που δε μ’ αγγίζουν.

Πολυτέλειες της πλάκας είναι και τα χάδια.

Τι περίμενες;

Είμαι μια κινούμενη, καμένη σάρκα.

Δε τα θέλω τα χάδια τους.

Και καίω τη φωτογραφία σου, και την συναρμολογώ πάλι.

Και κάπου-κάπου κλαίω γι’ αυτό.

Για ‘μένα, για ‘σένα.

Ξέρεις πως είναι αυτά, λίγο απ’ όλα.

Όχι.

Δεν ξέρεις.

Μη σε κουράζω.

Για επίλογο, κράτα λοιπόν πως μου ‘καψες την καρδιά

κι εγώ η άτιμη δεν έσβησα τη φωτιά.

Και φώναζε η καρδιά μου : «είναι δυνατόν ν’ αγαπάς αυτόν πιο πολύ από ‘μένα;»

Μάλλον ήταν καρδιά μου.

Μάλλον ήταν.

Η Γωγώ Λιανού στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο: