Το γράμμα που δεν σου έστειλα

Φοβάμαι κάποτε, μη χάσω το μυαλό μου.

Και γίνω σαν κι εκείνους τους περαστικούς που μιλούν μόνοι.

Και πως είμαστε σίγουροι ότι είναι μόνοι;

Οι τοίχοι του δωματίου μου, φτάνουν ψηλά.

Όσο βλέπει το μάτι σου.

Κι εγώ ένα τίποτα.

Μιας που ρώτησες πως νιώθω.

Καμιά φορά λυπάμαι.

Θα ‘θελα να ήταν όλα αλλιώς.

Εγώ να ήμουν καλά,

εσύ να μην υπήρχες ακόμη,

να μη χρειάζεται να παλέψεις για να ζήσεις,

τα παιδιά που γεννιούνται να έχουν μέλλον.

Κι άλλα τόσα που δεν θα στα γράψω

για να μη τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα.

Μόνο για το σήμερα, μπορώ να μιλήσω με σιγουριά.

Και σήμερα,

κρατώ τον κόσμο ανάμεσα στα πόδια μου.

Τα κλείνω.

Συνθλίβω τον κόσμο.

Τέλος.