Εξομολόγηση

Απέχθεια προς το πρόσωπό σου Ζωή

-εγώ ο μεγάλος χαμένος-

δείχνω.

Και αποτάσσομαι του έρωτα το κάθε χάδι

γιατί έρωτας δεν είναι.

Κι απαρνούμαι εκείνον που η καρδιά,

είχε πολύ αγαπήσει.

Θρυμματίζομαι Ζωή, καταλαβαίνεις;

Κομματιάζομαι.

Κι ήρθε η ώρα πια να μιλήσω.

Πως απέχθεια δείχνω στο πρόσωπό σου,

και σκόνη στον άνεμο επιθυμώ να γίνω.

Και δόντια έχω κοφτερά στ’ απόκρυφά μου

και κόβω των άλλων τα πολύτιμα.

Άνθρωπος που ‘χει στερέψει νιώθω,

κι είναι έτοιμος να σπάσει του χρόνου τη ροή,

και στη γη μέσα να μπει και πάλι θέλει.

Κι αμφισβητώ τα καλά που μου ‘δωσες,

και σαν κακά μου μοιάζουν.

Ξορκίζοντάς σε άτιμη Ζωή,

εγώ ο μεγάλος χαμένος,

την ύπαρξή σου καταριέμαι.

Και τα βράδια μεταμφιέζομαι.

Γίνομαι κόλαση και ξεσπώ στο σώμα,

μήπως και κουραστεί και σβήσει.

Κι εύχομαι στον κόσμο αυτό,

κανείς να μη με αγαπά.

Να ‘ναι πιο εύκολο για ‘μένα να πεθάνω.

Εγώ, ο μεγάλος χαμένος,

με την τελευταία μου εξομολόγηση αυτή,

στο μπάνιο κλείνομαι να κάνω ότι είχα φανταστεί.

Χέρια κρατούν το κεφάλι μου κάτω απ’ το νερό.

Τα δικά μου χέρια, δες Ζωή και μη γυρνάς το βλέμμα.

Ο θάνατος υγρός, γλιστράει και κυλάει μέσα μου παντού.

Δες Ζωή, και μη γυρνάς το βλέμμα, αναπνέω.

Τώρα αναπνέω.

Η Γωγώ Λιανού στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο: