Ένα ποίημα για την Ε

Η παρατεταμένη μοναξιά της πορνείας.

Για τη μοναξιά που νιώθουν τα κορίτσια, όταν φεύγει ο έρωτας.

Γιατί, πάντα φεύγει ο έρωτας.

Οι εργαζόμενοι που παλεύουν κάθε μέρα,

αναρωτιέμαι,

αν τύχει, γίνονται εργοδότες ή αφεντικά;

Όλοι ζούμε στις πλάτες κάποιου νταβατζή.

Κι εγώ που στη ζωή μου δεν ήθελα κανέναν.

Πρώτη απ’ όλους νιώθω τη μοναξιά της πορνείας.

Τη μοναξιά του έρωτα που έφυγε.

Γιατί ήταν το μόνο που ήξερε να κάνει σωστά.

Και κάπως έτσι, έμεινα πίσω.

Πίσω και μόνη.

Κερνάω στη μοναξιά μου.

Μετράω πόσες μπύρες χρειάζονται για να μουδιάσω.

Να μη θέλω να πεθάνω ή να θέλω πιο πολύ.

Να μην αγαπήσω ή ν’ αγαπήσω πιο πολύ.

Να αντέξω τ’ αφεντικά ή να τους τινάξω στον αέρα τα μυαλά.

Η παρατεταμένη μοναξιά της πορνείας και το ποίημα που γράφτηκε για την Ε.

Μετράω πόσες μέρες αντέχω να λέω «μάλιστα» και «ναι» και «ευχαριστώ».

Γυρνάω την πλάτη.

Ήθελα να πω, «δες κατά που πέφτει ο διάολος και πήγαινε».

Ήθελα να πω, «μείνε», ακόμη κι έτσι, μισός και μισή.

Αλλά μείνε.

Δεν μίλησα.

Τίποτα δε νικάει αυτή την παρατεταμένη μοναξιά της πορνείας.

Κι εσύ δε θα έμενες, έτσι κι αλλιώς.

Κι εγώ, είμαι πολύ κουρασμένη για να σε πείσω για το αντίθετο.

Ανοίγω τα πόδια μου, μέρα παρά μέρα και δε βγαίνω απ’ το πρόγραμμα.

Μπαίνουν άντρες μέσα μου, ηδονίζονται, κλείνουν την πόρτα.

Η παρατεταμένη μοναξιά της πορνείας.

Κι ο έρωτας που πάντα φεύγει.

Καλύτερα.

Να πηδιέμαι μου ‘μαθες.

Όχι να ερωτεύομαι.

Κερασμένα από ‘μένα όλα σήμερα.

Στ’ όνομα της μοναξιάς μου.

Σήμερα, κερνάω εγώ.

Η Γωγώ Λιανού στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο: