Μπαμ

Όλο με κάτι καταπιάνομαι τελευταία.

Πρόσφατη μανία, η καθαριότητα.

Σιχάθηκα να μυρίζω τους ανθρώπους στα ρούχα μου, στο κρεβάτι, στον καναπέ.

Ανθρώπους που έφυγαν.

Μολύνομαι.

Κι εσύ με βλέπεις.

Πάντα χαμογελαστή, αστεία.

Και με τις σαχλαμάρες μου, γελούν κι οι άλλοι.

Περνούν καλά μαζί μου.

Η πραγματικότητα είναι, πως όταν κλείνει η πόρτα, τίποτα απ’ όλα αυτά δεν είναι αλήθεια.

Μια φίλη μένει στην απέναντι πολυκατοικία.

Να θυμηθώ να ρωτήσω αν μ’ ακούει που κλαίω.

Κι ύστερα να το γυρίσω στην πλάκα.

Αυτό είναι το ταλέντο μου.

Γιατί η πραγματικότητα είναι, πως όταν κλείνει η πόρτα, σκέφτομαι που θα μπορούσα να βρω ένα περίστροφο.

Κι οι φίλοι λένε πως κουράστηκαν ν’ ακούν τα ίδια.

Κι εγώ τους λέω πως κουράστηκα ν’ ακούω γενικά.

Κι εκείνοι λένε να σοβαρευτώ επιτέλους, κι ότι υπάρχουν και χειρότερα.

Κι εγώ απ’ το μπαλκόνι μου φωνάζω «μπαμ».

Κι όλο καταπιάνομαι με κάτι, να μη σκέφτομαι ούτε ποιος έφυγε, ούτε ποιος έμεινε.

Και ρίχνω παντού χλωρίνη να φύγουν οι μυρωδιές.

Να μη μαρτυρά τίποτα την ύπαρξη άλλου ανθρώπου σ’ αυτό το σπίτι.

Ν’ αντηχεί μόνο ένα τεράστιο, ανυπέρβλητο, καταστροφικό και ταυτόχρονα σωτήριο «μπαμ».

Ένα «μπαμ» υπόθεση είναι μωρό μου.