Η ζωή είναι ένα πεδίο μάχης, κι αυτό που μας διδάσκουν από παιδιά, είναι πως να γίνουμε ακόμη πιο σκληροί. Μαθαίνουμε για τον τάδε πόλεμο, για τον δείνα πόλεμο, κι όχι τόσο για τα δεινά του πολέμου. Όταν ζεις σ ένα πεδίο μάχης, καμιά εντύπωση δε σου κάνουν οι βόμβες. Μόνο όταν-καμιά φορά-κάποιος απ’ τους ευαίσθητους δεν τα καταφέρει, θρηνούμε για λίγο κι ύστερα ξεχνούμε πάλι. Έχουμε αποκτηνωθεί και δεν τρομάζουμε καθόλου με το σκληρό μας κέλυφος. Μάθαμε και συνηθίσαμε στις σκληρές εικόνες, στις σκληρές λέξεις. «Λαθραίος», «καταστολή», «κέντρα κράτησης», «αδικία», «βία που γεννά τη βια». Κι η αποκτήνωση γεννά ανθρώπους που παύουν πια να λέγονται άνθρωποι αφού δεν έχουν καρδιά και καμιά συνείδηση. Μη μου μιλάς για πανδημία λοιπόν. Και δε θέλω να ακούσω πάλι τη φράση «ατομική ευθύνη». Πεθαίνουν ακόμη άνθρωποι από ασιτία. Από ασιτία! Κι εσύ μιλάς για νέα κρούσματα. Τρέχουν οι μισοί να προφυλαχθούν, κι οι άλλοι μισοί να βρουν εμβόλιο. Άνθρωποι πέθαιναν και πριν και μάλιστα με χειρότερο τρόπο. Άνθρωποι αναγκάστηκαν να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους ακρωτηριασμένοι για τα συμφέροντα των άλλων. Πως μιλάς για πανδημία, όταν υπάρχει ακόμη πόλεμος; Η μοναδική πανδημία απ’ την οποία κινδυνεύουμε είναι η αποκτήνωση. Γι’ αυτή την αρρώστια, γιατί δεν ψάχνουμε θεραπεία;
