Το ισπανικό άλογο ΙX

Αραγμένος στη βεράντα του καφέ Dupont-Wagram στην πλατεία Ternes, o Mosquito είδε τον Etchegoyen να διαβαίνει τη λεωφόρο. Ένα ελαφρύ αεράκι μετρίαζε τη ζέστη του ήλιου. Ο Mosquito γνώριζε τον Etchegoyen εδώ και είκοσι χρόνια, εξακολουθούσε όμως να τον θαυμάζει. Ο βάσκος ήταν ένας λεπτός ψηλός τύπος που οι γκριζαρισμένοι του κρόταφοι έρχονταν σε αντίθεση με το σκούρο δέρμα του και τα σκοτεινά μάτια του. Ήρθε και κάθισε δίπλα στον Mosquito. 

«Απ’ ότι βλέπω οι άλλοι δεν έχουν έρθει ακόμα. Θα έπρεπε να το περιμένω. Δύο καστιλιάνοι, ένας ναβαρέζος κι ένας ανδαλουσιάνος. Αυτοί οι τύποι πάντοτε αργούνε.»

Οι παλιές προκαταλήψεις μεταξύ των επαρχιών της Ισπανίας ήταν βαθιά ριζωμένες. O Mosquito σκέφτηκε ότι το να έχεις μια αναρχική ομάδα με μέλη ανδαλουσιάνους ήταν από μόνο του ένα επίτευγμα. Κοίταξε τον Etchegoyen με εκτίμηση. Είχε καταφέρει να ολοκληρώσει στη Γαλλία τις σπουδές που κάποτε είχε ξεκινήσει στο Bilbao, και τώρα ήταν εργοδηγός σε μια εταιρεία δημόσιων έργων. Θα μπορούσε να έχει γίνει ένας αστός. Όμως νάτος, ήταν εδώ, μαζί με όλους τους υπόλοιπους συντρόφους, δεμένος με νεανικές αναμνήσεις και κατοπτεύσεις στα βουνά γύρω από το Bilbao. 

«Σκέφτηκα» ξεκίνησε να λέει ο Etchegoyen «ότι δεν χρειάζεται να μπλέκουμε την Ομοσπονδία. Εξάλλου, εμείς και μόνο εμείς έχουμε την ευθύνη τέτοιων επιχειρήσεων.»

«Νάτοι, ήρθαν», είπε ο Mosquito.

O Andreu, o Camillo και ο Carlos είχαν φτάσει και κάθισαν στο τραπέζι. 

«Δεν νομίζετε», ρώτησε ο Carlos «πως θα ήταν καλύτερα να πάμε να κάτσουμε εκεί πέρα στην άκρη;»

«Νομίζεις πως μοιάζουμε με συνωμότες;» γέλασε ο Etchegoyen. «Κανείς δεν θα μας δώσει σημασία, κι εξάλλου πολύ λίγοι μιλάνε εδώ ισπανικά.»

«Υπάρχει κάποιο πρόβλημα με το ζήτημα του Hernandez;» ξεκίνησε την κουβέντα ο Andreu.

«Δεν έχεις άδικο», απάντησε ο Etchegoyen.

«Δεν βλέπω κάτι που θα πρέπει να μας ανησυχεί», παρενέβη ο Mosquito.

«Ο Hernandez καθάρισε αυτόν τον μπάτσο που μάλλον πληρωνόταν από το Ισπανικό Άλογο, λίγο πριν πάει να ξεπληρώσει τους λογαριασμούς μας στο Figueras. Και γνωρίζω από πρώτο χέρι ότι χαίροντας άκρας υγείας έφτασε στο Cerbere. Ήρθε σε επαφή με τον Chiquito. Όμως ο Hernandez θα έπρεπε να έρθει σε τηλεφωνική επαφή μαζί μου πριν ξεκινήσει την επιχείρηση.»

«Ίσως δεν είχε την ευκαιρία. Τα τηλέφωνα ενέχουν κινδύνους.»

«Αν ήθελε να δράσει μόνος του, ας το έλεγε. Σε ότι με αφορά, πιστεύω πως κάτι σοβαρό συμβαίνει», απάντησε ο Etchegoyen.

«Τι σε κάνει να το λες αυτό;»

«Αυτή η ιστορία με τον μπάτσο, τον Remery. Τη βρίσκω περίεργη. Διαβάζοντας τα άρθρα των εφημερίδων, κάτι μου βρωμάει, και το χειρότερο είναι ότι έχω μια αίσθηση πως αδυνατώ να πιάσω τι είναι αυτό που μου βρωμάει. Και υπάρχει κι άλλο ένα γεγονός που με υποψιάζει. Ο Chiquito μου τηλεφώνησε. Αφού ο Chiquito μπορούσε να μου τηλεφωνήσει, το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και ο Hernandez».

O Andreu ήπιε από την μπύρα του και ακούμπησε το ποτήρι στο τραπέζι. «Και που καταλήγεις;» ρώτησε με σοβαρό τόνο. «O Hernandez, ή όπως τελοσπάντων λέγεται αυτή την περίοδο, τα έκανε μπάχαλο με αυτόν τον μπάτσο τον Remery. Ύστερα την κοπάνησε εσπευσμένα. Και; Τι θα έπρεπε να κάνει; Να περιμένει τους μπάτσους; Αν δεν τηλεφώνησε, το έκανε για να μην τον εντοπίσουν. Στο κάτω κάτω, ο Remery μπορεί να είχε μιλήσει σε κάποιους από τους συναδέλφους του. Κι εξάλλου γνωρίζεις πως ο Hernandez προτιμά πάντα να ακολουθεί το δικό του ένστικτο. Αυτή είναι η δική του ασφάλεια. Και η δική μας. Το σημαντικό είναι το να φέρει σε πέρας την αποστολή του».

O Etchegoyen έκανε μια γκριμάτσα. «Την επόμενη μέρα από την άφιξη του Hernandez στο Cerbere, πιάστηκε από τη Φάλαγγα στο Colera ένα ψαροκάικο που μετέφερε όπλα στους φίλους μας στην Ισπανία. Χάσαμε δύο συντρόφους. Αυτό δεν σας φαίνεται παράξενο;»

Ο Camillo ανασήκωσε τους ώμους του. «Πριν από έξι μήνες, το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και με ένα άλλο σκάφος μας. Τότε ο Hernandez ήταν στο Παρίσι, αν κάτι υπονόησες. Αυτές οι απώλειες οφείλονται στις ραδιουργίες του Ισπανικού Αλόγου και του φίλου του του Escobar».

O Carlos χτύπησε το χέρι του στο τραπέζι. «Μια και αναφέραμε τον Escobar, o Hernandez πήγε με συγκεκριμένη αποστολή να τον καθαρίσει. Ας του δώσουμε λοιπόν χρόνο να κάνει τη δουλειά, γαμώτο.»

Ο Etchegoyen κούνησε το κεφάλι του. «Δεν καταλάβατε τίποτα» είπε με ήπιο τόνο. «Εδώ δεν χαρτοπαίζουμε με ψιλά. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί κάτω που ρισκάρουν τις ζωές τους. Ας το σκεφτούμε καλά, κι ελπίζω να μην είναι πολύ αργά.»

Πλήρωσε τον λογαριασμό και έφυγε. Ξαφνικά ένιωσε πολύ κουρασμένος. Δεν γίνεται να κουβαλάς το βάρος του αγώνα επί είκοσι χρόνια και αυτό να μην αφήσει σημάδια. Και μόλις είχε συνειδητοποιήσει το γεγονός πως οι σύντροφοί του, εξαιρούμενης μιας μικρής μειονότητας, είχαν φθαρεί από το φορτίο του χρόνου. Κοίταξε ίσια μπροστά, στο πλήθος που κατηφόριζε προς αυτόν τη λεωφόρο Wagram. Όταν πια τα πάντα είχαν ειπωθεί, έμπαινε το ερώτημα αν όλα αυτά εξακολουθούσαν να αξίζουν. Για πρώτη φορά στη ζωή του σκέφτηκε φευγαλέα πως πραγματοποιούσε τον μοναχικό του πόλεμο για πράγματα και ανθρώπους που πια δεν καταλάβαινε.

*

Για ακόμα μια φορά ο Escobar άνοιξε την ταμπακιέρα του, αυτή τη φορά προσφέροντας και στον Hernandez που αρνήθηκε το κέρασμα και έβγαλε ένα τσιγάρο από το πακέτο του. Έγειρε πίσω, φύσηξε τον καπνό μέσα από τα ρουθούνια του και έκλεισε τα μάτια του με έναν αναστεναγμό. Όπως και να είχε, κάτι είχε ξεκινήσει να συμβαίνει.

«Το καλύτερο» είπε, «θα ήταν να εξαφανιστείς για μερικές ημέρες. Αν μείνεις εδώ στο Figueras, η όλη ιστορία γρήγορα θα μαθευτεί. Ουσιαστικά, το σχέδιό μας δεν θα μπορούσε να είναι απλούστερο. Και τα απλά σχέδια είναι τα πια πιθανά να επιτύχουν».

«Δεν μπορώ να φύγω από το Figueras» απάντησε ο Escobar. «Όμως η Φάλαγγα έχει μια βίλα στα περίχωρα της πόλης. Εκεί θα μπορούσα να εξαφανιστώ για μερικές ημέρες».

Ο Hernandez ένιωσε την έξαψη του κυνηγού που κάθε φορά προκαλούσε ρίγη στη σπονδυλική του στήλη. 

«Νομίζω πως το καλύτερο θα ήταν η όλη φάση να γίνει παρουσία των σωματοφυλάκων σου. Υπό τον όρο, βέβαια, ότι τους εμπιστεύεσαι».

«Προτιμώ να έχω μιλήσει πρώτα με το Ισπανικό Άλογο. Μόνο αυτός μπορεί να παίρνει αποφάσεις για ζητήματα τέτοιας σπουδαιότητας». Ο συμβολαιογράφος σηκώθηκε. «Πήγαινε πίσω στο ξενοδοχείο σου» είπε σε τόνο διαταγής. «Ήρθες ως εδώ με δική σου πρωτοβουλία για να ξεκαθαρίσεις τα πράγματα, και ίσως τελικά υπάρχει μια πιθανότητα να μας είσαι χρήσιμος. Θα συναντήσω το Ισπανικό Άλογο απόψε και θα σου έχω αύριο την απάντηση».

«Μπορώ να πάρω το πιστόλι μου;» ρώτησε χαμογελώντας ο Hernandez.

«Όχι» απάντησε ο κοντούλης τύπος, ρίχνοντας το Star σε ένα συρτάρι. «Όπως και να έχει» συνέχισε με ένα προσποιητό γέλιο που στον Hernandez φάνηκε απειλητικό, «θα είσαι ασφαλής για απόψε».

(Ακολουθεί)

Το red n’ noir προτείνει βιβλία του Δαίμονα:

Το red n’ noir προτείνει βιβλία των εκδόσεων «D»