Το ισπανικό άλογο XII

«Κάτσε» είπε ο Hernandez.

Είχαν κατηφορίσει την απότομη πλαγιά του βράχου, σε ένα λεπτό μονοπάτι στην άκρη του γκρεμού που σου έκοβε την ανάσα. Ήταν στο έλεος των χωμάτων και των πετρών που γκρεμίζονταν. Ο Hernandez με δυσκολία ακολουθούσε την Consuelo που προπορευόταν. Παρακολουθούσε τη λεπτή της σιλουέτα που σχεδόν έτρεχε, με τα μακριά μαύρα μαλλιά της να ανεμίζουν. 

Κάθισε σε ένα κοίλο σημείο των βράχων της παραλίας. Τριγύρω τους δεν υπήρχε τίποτα πέρα από τη μονότονη κίνηση των κυμάτων και το πανί μιας βάρκας, πέρα στον ορίζοντα. Ο Hernandez άναψε ένα ακόμα τσιγάρο με την καύτρα του προηγούμενου πριν το πετάξει στη θάλασσα.

«Λοιπόν;» ρώτησε. Για ένα λεπτό είχε αναρωτηθεί γιατί το κορίτσι τον είχε σύρει σε αυτό το απομονωμένο μέρος. Ύστερα θυμήθηκε τα γκρίζα του μαλλιά και το πρόσωπο που τον κοιτούσε το πρωί από τον καθρέφτη. Τα μάτια του είχαν μια λάμψη, αλλά παντού στο πρόσωπό του υπήρχαν ρυτίδες που βάθαιναν κάθε μέρα που περνούσε. «Όχι με αυτή τη φάτσα» σκέφτηκε. Κι ακόμα, υπήρχε αυτή η σχεδόν εχθρική σιωπή που ήταν παρούσα και εδώ. 

«Τους άκουσα να μιλάνε. Όχι ότι λένε και πολλά όταν είμαι εγώ τριγύρω. Στην αρχή ήταν αυτή η υπόθεση του D’Artagnan. Τώρα όλοι είναι πολύ επιφυλακτικοί».

Ο Hernandez ξεφύσησε τον καπνό του τσιγάρου. «Η υπόθεση του D’ Artagnan…», ξεκίνησε να λέει. Σταμάτησε όμως και περπάτησε ως την άκρη της παραλίας. Ήξερε πως ό,τι κι αν έλεγε θα ήταν δίχως νόημα. 

«Καλύτερα να είσαι ειλικρινής μαζί μου, Hernandez» είπε με χαμηλή φωνή. «Δεν θα στραφώ εναντίον σου. Δεν θα μπορούσα…»

«Νομίζεις λοιπόν πως πρόδωσα το D’Artagnan στη συμμορία του Escobar;»

«Δεν ξέρω τι νομίζω. Απλώς φοβάμαι». Έβγαλε το ένα σανδάλι της και βούτηξε το πόδι της στο νερό. «Αν τουλάχιστον είχες σκοτώσει τον Escobar…»

Ο Hernandez την κοίταξε και έβαλε τα γέλια. “Μωρέ μπράβο! Πολύ άνετη σε βρίσκω. Δεν θα ψάξω για δικαιολογίες. Κάποια μέρα θα σου πω πως έχει αυτή η ιστορία”.

Στράφηκε ξαφνικά προς αυτόν. Το μόνο που υπήρχε μπροστά του ήταν το όλο ένταση μικρό της πρόσωπο, τυραννισμένο από ένα πελώριο συναίσθημα. «Δεν σου ζητάω να μου εξηγήσεις τίποτα. Ούτε θέλω να ακούσω κάτι για το D’Artagnan. Είναι αρκετό το ότι κλείνω τα μάτια μου και μου έρχονται στο μυαλό τα παιδιά που τα βασανίζουν εκεί πέρα».

«Ξέρεις καλά πως δεν έχω καμία σχέση με το ότι πιάσανε το D’Artagnan. Αλλά ας πούμε κάτι για τον Rodrigo Cameron. Τον γνωρίζεις, έτσι; Χόρευες μαζί του».

«Φυσικά και τον γνωρίζω. Είναι ισπανός πρόσφυγας όπως κι εμείς. Γιατί ρωτάς;»

«Κάποιο λόγο έχω» γρύλισε. 

Η υπόθεση ήταν μπερδεμένη σαν παρτίδα σκακιού και θα έπρεπε να δρα με προσοχή.

«Είναι φίλος του πατέρα σου;»

«Δεν ξέρω. Δεν έρχεται συχνά στο σπίτι μας».

Ο Hernandez πήρε ένα βότσαλο και το εκσφενδόνισε στη θάλασσα, όσο πιο μακριά μπορούσε, σαν να τίναζε τη γροθιά του. «Τον είδες ξανά από εκείνη τη μέρα στον χορό;»

«Όχι», απάντησε εκείνη.

«Μια και με έφερες ως εδώ μυστηριωδώς για να κουβεντιάσουμε για το D’Artagnan, μπορώ να σου πω ότι αυτή η κουβέντα θα μπορούσε να έχει γίνει οπουδήποτε, δίχως να έχει χρειαστεί να κατεβούμε αυτό το μονοπάτι στο χείλος του γκρεμού.»

«Δεν είναι μόνο αυτό» ψιθύρισε η Consuelo. «Αύριο θα έρθει κάποιος από το Παρίσι για να σε δει», πρόσθεσε βιαστικά.

O Hernandez συνοφρυώθηκε. «Τι εννοείς θα έρθει να με δει;»

«Θέλει να σε δει δίχως εσύ να το ξέρεις. Θα έρθει από το μαγαζί του πατέρα μου. Τους άκουσα που μιλούσαν στο τηλέφωνο. Το όνομά του είναι Etchegoyen.»

O Hernandez στράφηκε προς τη θάλασσα και δάγκωσε το χείλος του. Η υπόθεση γινόταν όλο και πιο μπερδεμένη.

«Μη φοβάσαι» της είπε. «Δεν πρόκειται να συμβεί κάτι. Και σου ορκίζομαι ότι δεν έχω καμία σχέση με αυτό που έγινε με το D’Artagnan. Με πιστεύεις;»

«Σε πιστεύω». Χαμογέλασε. Φαινόταν πάλι ήρεμη.

Άρχισαν να ανεβαίνουν το απότομο μονοπάτι. O Hernandez την ακολουθούσε, με μια καινούρια ρυτίδα να έχει σχηματιστεί στο μέτωπό του. Κανείς από τους δυο τους δεν πρόσεξε πως ένας άντρας κρυβόταν πίσω από τους θάμνους του δεντρολίβανου.

(Ακολουθεί)

Το red n’ noir προτείνει βιβλία του Δαίμονα:

Το red n’ noir προτείνει βιβλία των εκδόσεων «D»