Το ισπανικό άλογο XI

«Τι θέλεις να σου πω;» ρώτησε ο Hernandez ανοίγοντας τα χέρια του. «Ή μήπως νομίζεις ότι ήταν εύκολη δουλειά;»

Για τρίτη φορά, καθώς μόλις είχε έρθει ο Garcia, είχε ξαναπεί την ίδια ιστορία. 

«Ξέρετε πως είναι το σπίτι του συμβολαιογράφου; Είναι ένας παλιός στρατώνας, ένα υπερβολικό κτίσμα στη μέση της πλατείας Σφαγείων, σαν κάποια γριά στα σκαλιά της εκκλησίας. Τα παράθυρα έχουν κάγκελα. Κι ακόμα, με το που χτυπάς το κουδούνι, την πόρτα ανοίγει ένας φαλαγγίτης».

Έξω, ο πρωινός ήλιος έκανε ασημένιες αντανακλάσεις στη θάλασσα. Τα πάντα ήταν ήρεμα. Ο μόνος ήχος που ακουγόταν ήταν αυτός των κυμάτων πάνω στα βράχια και το τσίριγμα κάποιου γλάρου. 

Ο Hernandez ήπιε λίγο pastis. Οι τρεις άντρες ήταν μαζεμένοι γύρω του κι ο Hernandez ένιωθε μια βουβή ανησυχία να τον διαπερνά. Το προηγούμενο απόγευμα τον είχαν υποδεχτεί με ανοιχτές αγκαλιές, με τη διαχυτική εγκαρδιότητα ανθρώπων σαν αυτούς. Τώρα το πρωί φαινόταν σαν η έκφραση των προσώπων τους να έχει αλλάξει. Όπως και να είχε, έστεκαν σιωπηλοί και τα μάτια τους τον ζύγιζαν. Εξακολουθούσαν να είναι φιλικοί αλλά κάτι είχε αλλάξει στη συμπεριφορά τους, κάτι είχε στραβώσει. 

«Πήγα χθες το πρωί στο σπίτι του με το πρόσχημα κάποιας κληρονομιάς. Ήταν ένας χοντρούλης τύπος που τίποτα δεν υποδείκνυε ότι ήταν αρχιφαλαγγίτης. Θα έπρεπε να τον βλέπατε. Όταν μπήκα στο γραφείο του, σηκώθηκε. Ένας φαλαγγίτης στεκόταν έξω από την πόρτα, και ήταν αυτό που με απασχολούσε περισσότερο. Έπρεπε να δράσω γρήγορα και δεν ήξερα καν πως θα έβγαινα από εκεί μέσα. Έφτασα να σκεφτώ πως μάλλον δεν θα έβγαινα. Σε περιπτώσεις σαν κι αυτή είναι περιττό το να σχεδιάζεις τακτικές και πλάνα. Έβαλα το χέρι στην τσέπη σαν να σκόπευα να βγάλω κάποια χαρτιά αλλά έβγαλα το πιστόλι. Τα μάτια και το στόμα του άνοιξαν διάπλατα. Δεν έβγαλε λέξη. Του κάρφωσα δυο σφαίρες. Έπεσε με τη μούρη και κοπάνησε πάνω στο γραφείο».

Ο Hernandez ήπιε μια ακόμα γουλιά από το pastis.

«Όπως και να ’χει, το σίγουρο είναι ότι δεν πέθανε» είπε ο Garcia με ουδέτερο τόνο. «Ίσως απλώς να τραυματίστηκε. Μάθαμε νέα του σήμερα το πρωί».

«Καλώς» είπε ο Hernandez. «Δεν μπορεί πάντα να πετυχαίνουμε. Περιμένατε ότι θα πήγαινα από πάνω του να δω αν τα τίναξε; Έφυγα του σκοτωμού. Και είμαι τυχερός που βρίσκομαι εδώ. Με το πιστόλι στο χέρι βγήκα από το γραφείο. Ο φαλαγγίτης βρισκόταν στην άλλη άκρη του διαδρόμου, προς τη μεριά του κήπου. Είχε ακούσει τον θόρυβο και ερχόταν τρέχοντας. Πρόλαβα να του ρίξω αλλά αστόχησα. Αυτό όμως τον καθυστέρησε και δεν πρόλαβε να μου ανταποδώσει τα πυρά. Βγήκα από την πόρτα και πήδηξα στο αμάξι. Μέχρι να ξεπροβάλει ο μπάσταρδος ο φαλαγγίτης, εγώ είχα φύγει. Άρχισε να πυροβολεί στο αυτοκίνητο, γι’ αυτό και έχει τις τρύπες. Έφυγα γκαζωμένος από το Figueras. Φεύγοντας, σχεδόν χτύπησα έναν μπάτσο της Guardia Civil με το αυτοκίνητο και πήρα τον δρόμο του Rosas. Εκεί καθάρισα την πινακίδα που την είχα πασαλείψει με λάσπη, και πέρασα τα σύνορα προς Cerbere, ενώ αυτοί σίγουρα θα με αναζητούσαν στο Perthus. Και να ’μαι εδώ. Έκανα ό,τι μπορούσα. Ας πάει κάποιος να δοκιμάσει αν θέλει». 

«Δύσκολο» είπε ο Chiquito. «Έχουμε πληροφορίες πως ο Escobar είναι εξαφανισμένος. Φαίνεται πως έχει πάει σε κάποια κλινική, αλλά κανείς δεν ξέρει σε ποια. Θα πρέπει να τον φυλάνε εκεί σαν τα βασιλικά κοσμήματα».

«Ακόμα κι αν απλώς τον τρόμαξε», είπε ο El Perro με σφιγμένα δόντια, «ίσως αυτό να τον ηρεμήσει λίγο. Είναι όμως κρίμα».

Ακολούθησε μια στιγμή σιωπής. Οι τρεις άντρες γύρω του φαίνονταν όλο και πιο ανήσυχοι. Δεν κοιτούσαν τον Hernandez και τα λόγια τους έβγαιναν με μεγάλη προσοχή.

«Όπως και να ’χει» μουρμούρισε ο Qhiquito, «αν είχε γίνει πριν την αναχώρηση του D’Artagnan, δεν θα έχει συμβεί αυτή η ζημιά. Θα είχε αποδιοργανώσει τη συμμορία τους και ο Salvador θα τα είχε καταφέρει».

O Hernandez σηκώθηκε. Η  κουβέντα φαινόταν πως θα έπαιρνε τον δρόμο των κλασικών αναρχικών λογομαχιών. Εκείνος όμως ήταν άνθρωπος της δράσης. Με τα χέρια χωμένα στις τσέπες βγήκε να περπατήσει έξω στη λιακάδα. Είχε φτάσει στα μισά του κόλπου όταν η Consuelo βγήκε από κάποιους θάμνους και προχώρησε προς αυτόν. Είχε σοβαρό ύφος και η ματιά της ήταν καρφωμένη πάνω του. 

Ο Hernandez σταμάτησε και χαμογέλασε. «Ήθελες κάτι;» ρώτησε.

Εκείνη κούνησε το κεφάλι της. «Αν δεν παίζεις καθαρό παιχνίδι, καλύτερα να εξαφανιστείς» είπε. «Γιατί αλλιώς…».     

(Ακολουθεί)

Το red n’ noir προτείνει βιβλία του Δαίμονα:

Το red n’ noir προτείνει βιβλία των εκδόσεων «D»