Ο θίασος των μαύρων με τα κροταλίζοντα χείλη!

Το βιβλίο Κανίβαλος του Ντιντιέ Ντενένξ (εκδόσεις oposito) βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. Σε μια ιστορία που ο συγγραφέας άκουσε σε ένα ταξίδι του στη Νέα Καληδονία και η οποία διασωζόταν μέσω της προφορικής παράδοσης της φυλής των Κανάκ.

Το 1931, 111 Κανάκ μεταφέρθηκαν από τη Νέα Καληδονία στο Παρίσι για να πάρουν μέρος στην Αποικιακή Έκθεση στην οποία συμμετείχαν ως εκθέματα, άνθρωποι από αποικίες που διατηρούσε η Γαλλία σε σχεδόν όλες τις ηπείρους (Ωκεανία, Αφρική, Αμερική, Ασία).

Κάποιες λεπτομέρειες σχετικά με την λειτουργία της Έκθεσης περιγράφει ο Ντενένξ μέσω του αφηγητή και πρωταγωνιστή της ιστορίας Κανάκ Γκοσενέ.

«Μας μάντρωσαν πίσω από τα κάγκελα, σε μια αναπαράσταση χωριού Κανάκ που είχε στηθεί καταμεσής του ζωολογικού κήπου της Βενσέν, ανάμεσα στον λάκκο με τα λιοντάρια και τη λιμνούλα με του κροκόδειλους. Οι κραυγές τους και οι ήχοι τους μας τρομοκρατούσαν. Εδώ, στη Γκραντ Τερ, έχουμε να φυλαγόμαστε μόνο από το νερόφιδο, το τρικό ρεγιέ.»

«Μας πετούσαν ψωμί, μπανάνες, φιστίκια και καραμέλες… Και πέτρες επίσης. Οι γυναίκες χόρευαν, οι άντρες σκάλιζαν με ρυθμό τον κορμό του δέντρου και κάθε πέντε λεπτά κάποιος από μας έπρεπε να πηγαίνει κοντά στα κάγκελα και να βγάζει μια δυνατή κραυγή, δείχνοντας τα δόντια του, για να εντυπωσιάσει τους χασομέρηδες.»

«Στιγμή δεν βρήκαμε ησυχία, ακόμα και το φαί μας ήταν μέρος του θεάματος. Κάθε μια ώρα που χτυπούσαν οι καμπάνες της Παναγίας του Σαιν-Μαντέ, δέκα από εμάς έπρεπε, εκ περιτροπής, να σκαρφαλώνουν σε κοντάρια, να τρεέχουν, να έρπουν, να ρίχνουν σαγκαίες, βέλη και ακόντια.»

Μια Αποικιακή Έκθεση στην Αθήνα

Κάτι αντίστοιχο, αν και πολύ μικρότερης κλίμακας, συνέβη τον Νοέμβρη του 1931 (μόλις δηλαδή τελείωσε η Αποικιακή Έκθεση) στο Θέατρο Αθήναιον που βρίσκονταν στην διασταύρωση των οδών Πατησίων και Μάρνη.

Στις 7 Νοεμβρίου 1931 κάνει την εμφάνιση του στην Αθήνα το πρώτο Λούνα Παρκ το οποίο εκτός από τον θαυματουργό τροχό, σκοποβολή με μπαλίτσες, λαχεία, μοτοσικλετιστές που έκαναν τον κύκλο του θανάτου περιλάμβανε και «έκθεση αραπίνων».

Το μικρό ρεπορτάζ στην καθημερινή στήλη «Ζωή και κίνηση» της εφημερίδας Ακρόπολις τον Νοέμβρη του 1931 έχει τίτλο: «Η Λούνα Παρκ με τις παράξενες αραπίνες, το πείραμα του θανάτου και τις μαϊμούδες». Το άρθρο ξεκινάει με μια πρόσκληση προς τους Αθηναίους: «Συμπολίται! Από σήμερα το βράδυ καλείσθε στο “Αθήναιον” να περάσετε μερικές ώρες ευχάριστες, πρωτότυπες και… εγκυκλοπαιδικές ακόμη».

Σύμφωνα με τον Θεατή, όπως είναι το ψευδώνυμο με το οποίο υπογράφει ο συντάκτης, πρόκειται για μια αρκετά καλά διοργανωμένη μικρογραφία της πασίγνωστης «Λούνα Παρκ» του Παρισιού.  Η εταιρία «Λούνα Παρκ» της Βουδαπέστης, σε συνεργασία με τον έλληνα επιχειρηματία Γ. Πρωτέκδικο εγκατέστησε στο «Αθήναιον» πολλά και διάφορα μηχανήματα τέρψεως, τα οποία θα χαρούν οι Αθηναίοι για μια αρκετά μεγάλη χειμερινή περίοδο.

Το βαρύ πυροβολικό της επιχείρησης, σύμφωνα πάντα με την στήλη, αποτελούν οι πέντε μαύροι του Γαλλικού Κονγκό, τρεις γυναίκες και δυο άντρες, οι οποίοι αφού περιφέρθηκαν σε πολλές γωνιές της γης, καταστάλαξαν στο «Αθήναιον» για να καταπλήξουν τους Αθηναίους. Ο παράξενος αυτός θίασος των Νέγρων αποτελείται από τρεις χαριτωμένες κυρίες, την Κακαλάγκεσε, την Κεγκί και την Κοντογιό και από δυο συμπαθέστατους κυρίους, τον νάνο Κανάρ και τον Ουλί-Ουλί.

Οι τρεις κυρίες παρουσιάζονται με ένα μυστηριώδες στολίδι. Το κάτω χείλος τους, ανοιγμένο σε μια απαίσια πλατύτητα, δέχεται ολόκληρο ένα ξύλινο πιατάκι, ενώ το πάνω συγκαταβατικότερο αρκείτε σε ένα πιο μικρό. Αυτό το κόσμημα που τους δίνει την πιο παράξενη μορφή τους δυσκολεύει παράλληλα στην τροφή, αναγκάζοντας τους να καταπίνουν μόνο πολτούς και τροφές νερουλιασμένες.

Ο ρεπόρτερ δεν παραλείπει να μεταφέρει στο αναγνωστικό κοινό τους σύντομους φαιδρούς διαλόγους που είχε με τα εκθέματα.

«Συναντώμε στο Αθήναιον την κυρία Κοτογιό. Προσπαθούμε σε γαλλική γλώσσα να της εκφράσωμε τον θαυμασμό μας:

-Βούζ ετ λα μπωτέ περσονιφιέ, μαντάμ! (δηλ. είσθε η προσωποποίησις της ωραιότητας κυρία μου).

Χαμογελάει – Θεέ μου… τι στοματάκι! –και μας αποκρίνεται:

-Μιρσί!… Γού-κα-λί-κακί!

-Κουά;… (Τί)

-Βού… μπον… Σουρλί… κάκι… λικάκα!…

Από… σεμνοτυφίαν απομακρυνώμαστε προς τον καβαλλιέρο της νάνο Κανάρ. Αυτός μιλάει καλύτερα τη γλώσσα του Μολιέρου:

-Ισί… φε φρουά… Ίχ… ιχ… Ατέν γκλας! (Εδώ κάνει κρύο… Αθήνα πάγος…)

Και τουρτουρίζει.»

Το ρεπορτάζ κλείνει με τη φράση: 

«Μουσική, μπαρ και χορός θα συντελέσουν στην τόνωση του κεφιού, που η νέα αυτή αθηναϊκή όασις μέσα εις την ξεραΐλα της αθηναϊκής ζωής και κινήσεως, δοκιμάζει με τόσα πολλά και άξια υποστήριξης εφόδια να μας παρουσιάση.»    

Αν βρήκες ενδιαφέρον το άρθρο, τσίμπα και κανένα από τα παρακάτω βιβλιαράκια να βγει το μεροκάματο: