Για πάντα μελλοθάνατος

Κάθε μέρα, προσπαθώ να είμαι όμορφη.

Με την ελπίδα πως ίσως, κάπου, κάποτε σε ξαναδώ.

Δεν ξέρω αν αυτή η ελπίδα είναι που με κρατάει ζωντανή

ή με σκοτώνει λίγο-λίγο.

Πάντως, έχω την όψη του -για πάντα- μελλοθάνατου.

Το ένα μάτι ανοιγοκλείνει σταθερά, το άλλο τρεμοπαίζει.

Τι να σου πω, έκοψα και τα φάρμακα.

Το κορμί μου είναι γεμάτο σημάδια

και λέω πως είναι απ’ τις θανατικές ποινές.

Κι αλήθεια είναι.

Προσπαθώ όμως, κάθε μέρα, να είμαι όμορφη.

Μη σε δω κάπου, κάποτε, τυχαία-το πιο πιθανό-.

Μα μη τρομάζεις.

Θα είμαι γρήγορη.

Ένα «γεια», «τι κάνεις» και θα φύγω.

Όχι πως δεν ξέρω.

Καλά είσαι.

Αλλά να, είναι που θέλω να δω το χρώμα των ματιών σου ξανά.

Κι εσύ να με δεις όμορφη, όπως σου αξίζει να είμαι.

Πάντως η αληθινή μου όψη είναι αυτή του μελλοθάνατου.

Που ξέρει ότι θα πεθάνει αλλά δε ξέρει πότε.

Πιστεύω όμως, μετά το «γεια», «τι κάνεις»,

ξέρεις εννοώ αφού φύγω γρήγορα,

στην άλλη στροφή, θα ‘ναι η θανατική ποινή μου.

Θα ‘χω δει τουλάχιστον τα μάτια σου.

Αρκεί, δεν αρκεί;

Η Γωγώ Λιανού στο ηλεκτρονικό μας βιβλιοπωλείο: