Ορισμένες εντυπώσεις του Παύλου Βερνέιγ XΙΙI

Ο πλοίαρχος μας αφηγήθηκε την ιστορία του Τζατζά:

«Από παιδί», μας είπε, «ήταν φιλάνθρωπος και τολμηρός. Κάποτε όμως είχε τρομερούς θυμούς και επιτίθονταν εναντίον κανενός παιδιού της εποχής μας. Συνήθως τα έβαζε με παιδιά μεγαλύτερα του. Κοκκίνιζε και επαναλάμβανε την επίθεση μέχρις ότου έπεφτε εξαντλημένος. Και έκλαιγε όχι από λύπη αλλ’ από λύσσα.

»Οι γονείς του ήταν πολύ πτωχοί, γι’ αυτό είχε αρχίσει να μαθαίνει την τέχνη του μπαλωματή. Την εποχή εκείνη θέλησε να νυμφευθεί μια κόρη του χωριού. Μα ο πατέρας της του είπε: “Συ δεν μπορείς να ζήσης τον εαυτό σου, πως θα μπορέσεις να ζήσης και την κόρη μου;”

Ο Τζατζάς έκλαψε μέρες πολλές. Έπειτα ένα σούρουπο τρέμωντας από θυμό και απόγνωση έκλεισε το μαγαζί του, πήρε το όπλο του και περνώντας άνοιξε με μια κλωτσιά την πόρτα του ανθρώπου που του αρνήθηκε την κόρη του.

«Πάω να βγάλω χρήματα», του είπε. «Θα σε κάνω και σένα να κερδίσεις. Θα σου φέρω πελάτες.»

Ο άνθρωπος αυτός έφτιαχνε φέρετρα. Η κόρη άκουσε τον Τζατζά και ρίγησε, κατάλαβε τί σήμαιναν οι λόγοι του αυτοί. Ληστής στο κλαρί. Πέρασαν 35 χρόνια από τότε. Ο Τζατζάς κράτησε τον λόγο του.

Έκανε χρήματα και προμήθευσε πελάτες στον έμπορο φέρετρων. Αλλά δεν ξανακατέβηκε από τα βουνά. Δεν κρέμασε ακόμη το ντουφέκι του…

*

Ο πλοίαρχος είχε γίνει στουπί και άρχισε τας εκμυστηρεύσεις.

«Ψάχνω να τον βρώ παντού. Πριν λίγες μέρες νόμιζα πως βρισκότανε στην Ήπειρο. Είχα πλανηθεί γιατί ήταν στη Θεσσαλία. Πολλά αποσπάσματα τον καταδιώκουν και τον ανάγκασαν να καταφύγει εκεί που υπάρχει ασφάλεια. Το μόνο μέρος στο οποίο μπορεί να υπολογίζει στη φιλία και στην αφοσίωση όλων.  Και το μέρος αυτό είναι το χωριό του, το χωριό μας.»

Ο πλοίαρχος εν τέλει δεν πρόλαβε να πει τίποτε άλλο γιατί κοιμήθηκε. Εγώ αναχώρησα με τον Αζίζ. Στην πόρτα του είπα:

«Θα φύγουμε αμέσως για το μέρος όπου ο Τζατζάς έκανε την τελευταία του επιδρομή. Απέχει πολύ όμως απ’ εδώ;»

«Τουλάχιστο μια μέρα κι’ ο δρόμος είναι πολύ άσχημος. Τα Τρίκαλα βρίσκονται μεταξύ της Ηπείρου και της Θεσσαλίας και στο μέσο της οδού από εδώ προς την Αθήνα. Μπορούμε να πάμε και στη Λάρισα όπου γίνεται πολύς λόγος για τον Τζατζά.»

«Τότε ας φύγουμε το πρωί.»

Πριν ξεκινήσουμε του είπα:

«Και αυτός ο πλοίαρχος δεν μας είπε κάτι. Πως λέγεται το χωριό του;»

Ο Αζίζ δίστασε λίγο μα στο τέλος μου απάντησε:

«Κρανιά.»

Το χωριό αυτό βρίσκεται στα βόρεια της Θεσσαλίας σε απόσταση 40 χιλιόμετρα από την Λάρισα και ακριβώς μέσα στον Όλυμπο.

*

Ο ήλιος είχε αρχίσει να γέρνει προς την δύση του. Ο Αζίζ κι’ εγώ καθόμαστε στην μεγάλη πλατεία των Τρικάλων κάτω από τα δένδρα και πίναμε το ούζο μας επάνω σ’ ένα σιδερένιο τραπεζάκι. Οι άνθρωποι μας κοίταζαν με έκπληξη. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι εντύπωση τους κάναμε.

Ο καφετζής, από τον οποίο ζητήσαμε να μας εγκαταστήση εκεί στη σκιά, καίτοι δεν επιτρέπετε υπάκουσε ευχαρίστως. Και τούτο διότι οι δύο σύντροφοί μου ήσαν ο νομάρχης Τρικάλων και ο αρχηγός της χωροφυλακής.

Προγευματίσαμε καλά. Αλλ’ οι δύο συνδαιτυμόνες μου ήσαν γεμάτοι φροντίδα. Η συνομιλία δεν είχε παρά ένα θέμα: τον Τζατζά. Και ο νομάρχης που ήταν χονδρός και συμπαθής μόλις είχε παρατήσει μιαν μακρά διήγηση για το θρυλικό αυτό άνθρωπο. Ο διευθυντής της αστυνομίας σήκωσε τα χέρια του και είπε:

«Κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν. Μα δεν μπορέσαμε να τον πιάσουμε. Ξέφυγε από τον κλοιό μας σαν το λαγό. Τι να σας πω. Είναι αδύνατο να συλληφθεί ο Τζατζάς.»

Δεν άκουα πια τα σχόλια. Η αφήγηση του πλοιάρχου, του Αζίζ, του νομάρχου και του αξιωματικού συνεχίζονταν μέσα στο κεφάλι μου. Ομολογώ ότι ποθούσα μια ωραία περιπέτεια. Ήθελα να γνωρίσω από κοντά τον τρομερό αυτό άνθρωπο που απασχολούσε μια ολόκληρη χώρα.

Μια τέτοια περιπέτεια απαιτεί παράξενες φροντίδες. Έπρεπε να συνδεθώ με τους ανθρώπους του, ν’ αποκτήσω την εμπιστοσύνη των για να πεισθούν να με οδηγήσουν κοντά του. Θα καταλαβαίνετε, βέβαια τί δύσκολο πράγμα ήταν αυτό που ζητούσα. Εν τούτοις για ένα δημοσιογράφο τίποτε δεν είναι ακατόρθωτο…

Η συνέχεια την επόμενη Δευτέρα στο red n’ noir 

Το βιβλιοπωλείο του red n’ noir προτείνει τις παλπ νουβέλες: