Το ισπανικό άλογο VΙ

«Φέρτε τους εδώ», διέταξε ο φαλαγγίτης.

Άντρες με μαύρες στολές είχαν κυκλώσει την κλούβα στην οποία είχε φορτωθεί το πλήρωμα του D’Artagnan. Πέρα στην ανατολή, μόλις που υπήρχε μια λωρίδα φωτός στη γραμμή του ορίζοντα. Βρίσκονταν σε μια βίλα, όπως τόσες άλλες, στα περίχωρα του Figueras. Είχε χτιστεί στη μέση ενός μεγάλου κήπου, στη βάση ενός λόφου που στην κορυφή του δέσποζε ένα φρούριο. 

Ένας φαλαγγίτης γράπωσε τον Salvador από το μπράτσο και τον τράβηξε βίαια. Ο ναυτικός απελευθερώθηκε με μια απότομη κίνηση. «Μη με ξαναγγίξεις, εκτός κι αν ψάχνεις για μπελάδες.»

«Μπελάδες!» κάγχασε ο φαλαγγίτης. «Τώρα θα ανακαλύψεις τι σημαίνει μπελάδες.»

«Είμαι γάλλος πολίτης. Αν ξεφύγετε, θα πρέπει να δώσετε λόγο στον πρέσβη μας.»

Ο Salvador είχε ακόμα τη μυρωδιά του μπαρουτιού και τα αίματος στα ρουθούνια του. Τρεις από το πλήρωμά του είχαν σκοτωθεί από τα πυρά του σκάφους του λιμενικού. Ο Mulierez είχε αυτοκτονήσει αφού είχε καθαρίσει δύο φαλαγγίτες. Και ήταν τυχεροί που οι τύποι με τις μαύρες στολές δεν τους είχαν μακελέψει όλους. Όσο για τους δύο αναρχικούς που πριν τους είχαν σίγουρα βασανίσει, τους έβλεπε ακόμα να σφαδάζουν στην άμμο πριν αφήσουν την τελευταία τους πνοή. 

Ευτυχώς, ο γιος του ο Henri είχε ζήσει. Τώρα ήταν εκεί, πίσω από τον Salvador, με δύο φαλαγγίτες να τον φρουρούν. Ο ένας μετά τον άλλον οι υπόλοιποι του πληρώματος πήδηξαν από την κλούβα.

Το σπίτι είχε τη μυρωδιά του δέρματος και του καπνού, την οσμή των χώρων όπου κατοικούν μονάχα άντρες. Η φασαρία που προκαλούσε η άφιξη των φαλαγγιτών έμοιαζε εκτός τόπου σε ένα τόσο ήσυχο μέρος. 

«Φέρτε μέσα αυτά τα καθάρματα», διέταξε ο φαλαγγίτης που φαινόταν να είναι επικεφαλής.

Καθώς οι άντρες έσπρωχναν τους ναυτικούς προς την πόρτα, εκείνος έδειξε τον Salvador και τον Calatayud. «Εκτός από αυτούς τους δύο. Το αφεντικό θέλει να τους δει αμέσως».

Στράφηκε και πήγε να χτυπήσει μια πόρτα στο βάθος του διαδρόμου. Τον άκουσαν να βαράει προσοχή, κάποιες κουβέντες που ανταλλάχθηκαν κι ύστερα πάλι προσοχή. Ύστερα έκανε νόημα να φέρουν τον Salvador και τον Calatayud. 

Το γραφείο ήταν ευρύχωρο και δίχως πολλά έπιπλα. Μονάχα ένα παλιό γραφείο, κάποιες επίσης παλιές καρέκλες και ένα ντουλάπι. Οι τοίχοι ήταν βαμμένοι λευκοί και ένα φαρδύ παράθυρο κοιτούσε έξω στη νύχτα που αντιμαχόταν ένα αχνό φως. Ωστόσο, μπορούσες να διακρίνεις τα κλαδιά κάποιων δέντρων. Αυτό ήταν το πρώτο που παρατήρησε ο Salvador καθώς το ένστικτο του ελεύθερου ανθρώπου τράβηξε τη ματιά του αμέσως στο παράθυρο. 

Ο φωτισμός στο δωμάτιο ήταν χαμηλός και στην αρχή απλώς διέκρινε το πρόσωπο πίσω από το γραφείο. Ήταν το πρόσωπο ενός ψηλού, λεπτού άντρα στα πενήντα του. Είχε το μακρύ, λεπτό πρόσωπο που βλέπει κανείς σε πορτραίτα του Velasquez, τόσο πολύ που υπό το αμυδρό φως έμοιαζε με το φάντασμα κάποιου ιεροεξεταστή. Πίσω του, στη σκιά, υπήρχε μια παχουλή μορφή, προφανώς ο Sancho Panza του Don Quixote του. O λεπτός άντρας έριξε μια θανάσιμη ματιά στους δυο τους.

«Ποιος από εσάς είναι ο καπετάνιος του σκάφους;» ρώτησε με ήπιο τόνο.

«Εγώ», απάντησε ο Salvador. 

O Calatayud ήξερε ότι βρισκόταν αντιμέτωπος με το Ισπανικό Άλογο. Είχε ακούσει γι’ αυτόν από τον Gomez που είχε καταφέρει να αποδράσει και να περάσει στη Γαλλία. Όχι ότι είχε καλή κατάληξη. Τρεις μήνες αργότερα τον είχαν σκοτώσει στο Villeurbanne, λες και ένα τσούρμο κυνηγόσκυλα είχε ξαμοληθεί στο κατόπι του. O Gomez είχε περιγράψει λεπτομερώς τον βασανιστή του. 

Ήταν μονάχα στο χείλος του θανάτου που κανείς συναντούσε καταπρόσωπο το Ισπανικό Άλογο που, σαν άγγελος του σκότους, εμφανιζόταν στις τελευταίες ώρες αυτών των μαχητών που δρούσαν στη σκιά. Μόνο λίγοι φαλαγγίτες τον ήξεραν. Ακόλουθοί του κάθε φορά που στηνόταν ο ιστός της αράχνης στα σύνορα, από το Port Bou ως το Fueneterabbia, όταν τα περνούσαν οι αναρχικοί. 

Όσο για τον άλλο τύπο, τον Sancho Panza αυτής της τραγωδίας, o Calatayud τον γνώριζε ήδη. Ήταν ο Escobar, ο συμβολαιογράφος από το Figueras. 

«Δεν έχουμε παρτίδες μαζί σου», συνέχισε με ήπιο τόνο προς τον Salvador. «Κι αφού λοιπόν εσύ ο καπετάνιος του D’Artagnan, μπορώ να υποθέσω πως η συντροφιά σου είναι ο διαβόητος Calatayud».

«Κι εσύ αναμφίβολα πρέπει να είσαι το Ισπανικό Άλογο» απάντησε ο Calatayud. 

Ένα θανάσιμο χαμόγελο εμφανίστηκε στα χείλη του φαλαγγίτη. «Απ’ ότι βλέπω σου είμαι γνωστός. Αυτό είναι πάντα μια απόλαυση».

«Παράξενη αίσθηση της απόλαυσης», κάγχασε ο αναρχικός. Το αίσθημα του φόβου τον είχε εγκαταλείψει. Ένιωθε να αναδύεται το μίσος παλιών καιρών, τότε στη Guadalajara, σ’ εκείνο το σκοτεινό λυκόφως, που τον είχε ωθήσει να πεταχτεί από το χαράκωμά του και να ορμήσει στους φρανκιστές.

Το Ισπανικό Άλογο στράφηκε προς το παράθυρο. Έξω ο ήλιος μόλις ανέτειλε και σαν σε θέατρο σκιών πρόβαλε το προφίλ του στον απέναντι λευκό τοίχο. Ο Calatayud αμέσως κατάλαβε γιατί τον αποκαλούσαν έτσι. Είχε το μακρύ κεφάλι και το χαμηλό μέτωπο ενός πουλαριού.          

«Μια λογική συμπεριφορά εκ μέρους σου θα μπορούσε ενδεχομένως να σε βοηθήσει να τη βγάλεις καθαρή», είπε το Άλογο με ήπιο τόνο στον Calatayud.

«Δεν έχει τίποτα να κερδίσω από αυτές τις ανοησίες. Αλλά ακόμα κι αν είχα, μην υπολογίζεις σε μένα.»

«Καλώς», απάντησε το Άλογο. «Όπως επιθυμείς. Θα δούμε ποιος θα βγει χαμένος.» Έκανε νόημα στους φρουρούς που άνοιξαν την πόρτα. Μπήκαν δύο ακόμα φαλαγγίτες. «Πάρτε δίπλα τον Calatayud», διέταξε. Και στρεφόμενος στον αναρχικό πρόσθεσε: «Τώρα θα δεις τι εννοώ.»

Ο Calatayud έριξε μια τελευταία ματιά στον Salvador. Υπήρχε λίγος ιδρώτας στο μέτωπό του και έτριξε τα δόντια του. «Adios, amigo. Πες γεια από μένα στους συντρόφους όταν επιστρέψεις στο Cerbere». Και χαμογέλασε λυπημένα.

Οι φαλαγγίτες τον γράπωσαν από τα μπράτσα, εκείνος όμως τους απώθησε με μια κίνηση. Η πόρτα έκλεισε πίσω τους.

Μια παρατεταμένη και βαριά σιωπή έπεσε πάνω στο δωμάτιο με τους λευκούς τοίχους. Πότε-πότε ο Salvador έριχνε μια ματιά έξω από το παράθυρο. Ο κήπος ήταν τόσο ειρηνικός. Κίτρινα και κόκκινα νεροκάρδαμα λικνίζονταν στο φύσημα της θαλασσινής αύρας. 

Ξαφνικά, μια φρικτή κραυγή έσκισε τον αέρα. Το Ισπανικό Άλογο έγειρε πάνω στο γραφείο ακουμπώντας στους αγκώνες του. «Τώρα, κύριε Salvador, ας μιλήσουμε σοβαρά». 

(Ακολουθεί)

Το red n’ noir προτείνει βιβλία του Δαίμονα:

Το red n’ noir προτείνει βιβλία των εκδόσεων «D»