Απ’ τον 5ο

Ψέματα ήταν όταν τους έπεισα όλους πως είμαι καλά.

Αν μιλούσαμε τραγουδιστά,

ίσως τα λόγια που ανταλλάξαμε να ήταν εδώ ακόμη.

Και νομίζω πως η τιμωρία του χρόνου, αυτό είναι.

Η λήθη.

Έχω σκεπάσει τους καθρέφτες.

Άνοστο είδωλο.

Τα ρούχα μου με διώχνουν.

Κι ήταν ψέματα όταν τους έπεισα όλους πως δεν υπάρχεις πια.

Πως δε λυπάμαι πια.

Πως έγινα σκληρή, ανθεκτική.

Εγώ λέω αναίσθητη.

Κι όταν κλείνω τα μάτια,

ακούω τις βόμβες, τα όπλα, κλάματα γονιών που χάνουν τα παιδιά τους.

Ουρλιαχτά απ’ τα κελιά, που ‘χουν στοιβάξει τ’ αδέρφια μου.

Κι είναι περίεργο, γιατί λένε πως δε τον ζήσαμε τον πόλεμο.

Ήθελα σε κάποιον να μιλήσω γι’ αυτά, γιατί είμαι στον 5^ο και μια λάθος κίνηση,

ίσως να ‘ναι η σωστή.

Τίποτα μη πεις, αν σε ρωτήσουν.

Ψέματα ήταν, όταν τους έπεισα όλους πως ήμουν καλά.

Μα το θλιβερό, είναι ότι κι εκείνοι με έπεισαν πως με πίστεψαν.