Λουδοβίκος Ντομινίκ Ι

Ο Λουδοβίκος Ντομινίκ γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981 και ήταν ο μεγαλύτερος των αδελφών του. Λουδοβίκος Ντομινίκ ήταν όχι κάποιος κληρονομικός τίτλος αλλά το πραγματικό του όνομα και κανείς δεν γνωρίζει γιατί ήταν ξενικό ούτε κι από πού προερχόταν. Όλοι συμφωνούσαν πως είναι ιδιαίτερο. Ο πατέρας του, ένας φιλήσυχος, έντιμος και μάλλον φτωχός εργάτης, κατέληξε μετά από πολλά χρόνια μόχθου και σκληρής εργασίας να ανοίξει το δικό του συνεργείο αυτοκινήτων. Επιδείκνυε επίσης εξαιρετική αυστηρότητα στο ζήτημα της τιμιότητας. Ο τίμιος αυτός εργάτης όμως επρόκειτο να απαθανατιστεί στην ιστορία ως πατέρας του περιφημότερου ληστή όλων των εποχών.

Για την παιδική ηλικία του Λουδοβίκου Ντομινίκ ελάχιστα γνωρίζουμε, καθώς οι ακριβείς πληροφορίες των πρώτων χρόνων της ζωής του είναι πολύ περιορισμένες. Ένα από τα σημεία που ξεσήκωσαν τις μεγαλύτερες συζητήσεις (πρέπει να σημειωθεί ότι για τον Ντομινίκ γραφτήκαν τόμοι ολόκληροι, όχι μόνο από αστυνομικούς και δικαστικούς συντάκτες αλλά και από έγκριτους εγκληματολόγους, μέχρι και μια πλήρης διδακτορική διατριβή με τίτλο «Το έγκλημα, η τιμωρία και το φαινόμενο Λουδοβίκος Ντομινίκ») είναι η εκπαίδευση του Ντομινίκ. Από τη μία, η παράδοση, ο θρύλος, οι αστικοί μύθοι, τα χοαξις, τα φέικ νιούζ, η κοινή γνώμη γενικώς, επιμένουν ότι ο Ντομινίκ έλαβε μια σχετικώς επιμελημένη αγωγή και ότι νεότατος διέπρεψε στο σχολείο, καθώς ο πατέρας του, προοιωνίζοντας το μέλλον του, αναγκάστηκε να υποβληθεί στη βαρύτατη για την οικονομική του κατάσταση θυσία και να τον στείλει στο Γαλλικό Κολλέγιο. Από τη άλλη, οι δύο καλύτεροι και θετικότεροι βιογράφοι του, ο Βαρθολομαίος Ιακώβ και ο Φουνγκ Βρετανός, επιμένουν τουναντίον ότι ο Λουδοβίκος Ντομινίκ σχεδόν ούτε ανάγνωση γνώριζε και ότι ολόκληρη η παιδική του ηλικία διέρρευσε ανεπιτηρήτως μέσα στις αλάνες, όπου ο μέλλων ληστής έπαιζε, μέχρι το δέκατο τέταρτο έτος της ηλικίας του, με τα χαμίνια της συνοικίας.     

Τα επιχειρήματα και εκείνων οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο Ντομινίκ ήταν εντελώς αμόρφωτος και εκείνων οι οποίοι βεβαιώνουν ότι ήταν πολύ μορφωμένος είναι πολλά και άξια πολλής προσοχής. Οι υποστηρίζοντες την περί αγραμματοσύνης άποψη προβάλλουν το επιχείρημα, το οποίο φαίνεται αμέσως τελειωτικό και ακαταμάχητο. Αυτός ο Ντομινίκ, κατά την ανάκρισή του, είχε δηλώσει ότι ούτε γραφή ούτε ανάγνωση γνώριζε. Υπέγραψε δε με ένα σταυρό όλα τα έγγραφα της δίκης. Εντούτοις, η επιχειρηματολογία αυτή, μολονότι κάνει αμέσως εντύπωση, δεν είναι και αποφασιστική. Διότι δεν πρέπει να λησμονηθεί ότι κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, στην οποία ο Ντομινίκ είχε δηλώσει ότι δεν γνωρίζει γραφή και ανάγνωση, είχε αμφισβητήσει επιμόνως και αυτή την ταυτότητά του. Διατεινόταν ότι καθόλου δεν είναι ο Ντομινίκ, αλλά ότι στην πραγματικότητα ονομάζεται Ιωάννης Μπουργκάζ. Εάν λοιπόν τότε ήταν γνωστό ότι ο Ντομινίκ ήταν μορφωμένος, ο ανακρινόμενος ληστής σκέφτηκε ότι θα τον βοηθήσει πολύ στην άρνηση της ταυτότητάς του, αν ισχυρίζεται ότι ήταν εντελώς αγράμματος.  

Εκείνοι οι οποίοι διατείνονται ότι ο Ντομινίκ φοίτησε στο Γαλλικό Κολλέγιο παρατηρούν τω όντι ότι βρίσκεται εκεί σαν παραπεταμένος, λόγω της ταπεινής του καταγωγής. Ενώ οι περισσότεροι μαθητές ήταν μεγαλοαστικά κωλόπαιδα ή τουλάχιστον τέκνα μεσοαστών, ενδεδυμένοι κομψώς και έχοντας για χαρτζιλίκι άφθονα πάντοτε χρήματα προς αγορά καφέ καπουτσίνο βιενουά, ακριβών τσιγάρων και ικανών ακόμα χρημάτων ώστε να μισθώνουν ταξί για τις μετακινήσεις τους μετά το τέλος των μαθημάτων, ο μικρός Ντομινίκ με τα φτωχικά του ενδύματα, χωρίς χρήματα, αισθανόταν ταπεινωμένος, υπέφερε στη ματαιοδοξία του και λυσσούσε για τις στερήσεις και την ένδεια που επέβαλε σε αυτόν η κατάστασή του.

Οι πρώτες του κλοπές χρονολογούνται από τα μαθητικά χρόνια της παιδικής του εκείνης ηλικίας. Ο μικρός Λουδοβίκος Ντομινίκ, έξαλλος για την ένδειά του και βλέποντας τους συμμαθητές του να σπαταλάνε αφειδώς τα χρήματά τους στην αγορά διαφόρων πραγμάτων, άρχισε να επισκέπτεται τα μικρομάγαζα της συνοικίας του και να κλέβει ρετσίνες, καθαρή βενζίνη για τζίνα, τσιγάρα, μαρκαδοράκια για ταγκιές και τσοντοπεριοδικά. Πήρε αμέσως θάρρος από την ευκολία με την οποία διέπραττε τις μικροκλοπές αυτές και, όταν είδε ότι δεν συλλαμβάνεται και δεν τιμωρείται, φρόντισε να κλέψει το γεμάτο πορτοφόλι ενός νεαρού πλουσιότατου συμμαθητή του. Η κλοπή αυτή αποκαλύφθηκε όμως και ο μικρός Ντομινίκ εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το κολλέγιο.

Αυτό που είναι σχεδόν βέβαιο, είτε πρόκειται πράγματι για κλοπή πορτοφολιού από την τσέπη πλούσιου συμμαθητή του είτε για κάτι παρόμοιο, είναι ότι ο Ντομινίκ, όταν ήταν δεκατεσσάρων ετών, υπέπεσε σε κάποιο βαρύ πταίσμα, το οποίο προκάλεσε δριμύτατες παρατηρήσεις εκ μέρους του πατέρα του, του έντιμου συνεργειά, ο οποίος δεν αστειευόταν στο κεφάλαιο της τιμιότητας. Η επίπληξη αυτή είχε ως αποτέλεσμα τη δραπέτευση από την πατρική του οικία, αποφασισμένος να μην επανέλθει πλέον σε αυτή. Με άλλα λόγια, ο Ντομινίκ, τρέμοντας την πατρική οργή και τιμωρία, αποφάσισε να μην επιστρέψει στο σπίτι του.

Και χωρίς αμφιβολία, ο μικρός κλέφτης δεν θα επέμενε περισσότερο από σαράντα οχτώ ώρες στην απόφαση του αυτή, εάν κατά τύχη δεν συναντούσε μια ομάδα κάγκουρων που τον περισυνέλεξαν και με τους οποίους έζησε επί τρία έτη έναν αλλόκοτο πλάνητα βίο. Είναι εύκολο να αντιληφθεί κανείς τι διδάχθηκε ο μικρός Ντομινίκ μέσα στον όμιλο αυτό. 

Αυτά είναι όλα τα στοιχεία για την εκπαίδευση του Λουδοβίκου Ντομινίκ, εκπαίδευση που τόσες συζητήσεις είχε γεννήσει.

(Η συνέχεια το επόμενο Σάββατο…)