Περιγραφή
Με ξεσκέπαστο πρόσωπο : Αυτή η μακρά συνέντευξη, έγινε για αναδειχθούν τα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή μου όπως τα θυμάμαι σήμερα και είναι μια κάποια δικιά μου εκδοχή: το προϊόν αναρίθμητων συζητήσεων σ’ ένα άδειο δωμάτιο της φυλακής της Ρεμπίμπια, στα περίχωρα της Ρώμης. Πιθανότατα, κάτω από τον ίσκιο μιας μεγάλης οξιάς οι μνήμες δε θα ήταν οι ίδιες. Από την άλλη, η καταφυγή σε αυθαίρετες αποστασιοποιήσεις από τα γεγονότα, οδηγεί στην προδοσία των ίδιων των γεγονότων με τη θολή γλώσσα του μύθου: του καθαυτού μύθου της ίδιας μας της ζωής. Γι’ αυτό λοιπόν ζητώ από τον αναγνώστη να εκτιμήσει το μεγαλείο της αλλαγής, να περιπλανηθεί σε αυτές τις σελίδες χωρίς βάρος στη ψυχή του, χωρίς να αφήσει να τον ξεγελάσει το “καθοριστικό” των λέξεων που ακόμα και μ’ ένα φύσημα μπορούν να σε παρασύρουν μαζί τους.
Δέχθηκα την αίτηση του Μάριο Σαλόγια, για δύο λόγους. Ο πρώτος: για ν’ ανοιχθώ στις τόσες ερωτήσεις που μου φτάνουν από διάφορα μέρη. Ως δημόσιο πρόσωπο, θεωρώ πως αυτό ακριβώς οφείλω να κάνω και θα ήμουνα εγωιστής αν δεν το έκανα. Επιπλέον -κι αυτός είναι ο δεύτερος λόγος- ύστερα από τόσα χρόνια μιας ζωής εκτεθειμένης στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, είμαι σε θέση πια να εκτιμώ από πρώτο χέρι την επαγγελματική αρτιότητα όσο και την ανθρώπινη ευαισθησία που επέδειξε τόσες φορές ο συνεντευξιαστής. Κάτι τελευταίο. Αν με τα λόγια μου στεναχώρησα κάποιους, ζητώ συγνώμη. Δεν το έκανα σκοπίμως κι επιπλέον δεν εκτιμώ καθόλου την επικρατούσα μόδα της προσβολής, του υπαινιγμού και της δυσφήμισης. Έπειτα, όλοι αυτοί που ήταν μέχρι σήμερα φανατικοί αντίπαλοι ή ακόμα κι ορκισμένοι εχθροί των επιλογών μου, επίσης συνεισέφεραν στον εξαγνισμό των όσων είχα βιώσει σε βαθμό τέτοιο όπως μια πέτρα που λαξεύεται από τα ορμητικά νερά των ποταμιών, πάνω στα βουνά.
Θέλω να τους ευχαριστήσω τουλάχιστον γι’ αυτό, με το ίδιο τρόπο που θέλω να ευχαριστήσω τον αναγνώστη για το ευγενικό δώρο που μου έκανε δίνοντας μου, την προσοχή του.
