Περιγραφή
Δεν θα είσαι εκεί
Με ξένα κλειδιά είχε ανοίξει ξένη πόρτα.
Ο δικαστικός επιμελητής Αργύρης Πολυζώης, στο πλαίσιο μιας τυπικής διαδικασίας αποβολής, εισέρχεται σε ένα διαμέρισμα. Στον άδειο χώρο στέκεται εμβρόντητος μπροστά στο θέαμα που αντικρίζει: φωτογραφίες μιας γυναίκας σε αμέτρητες πόζες τον περιβάλλουν, τον κοιτάζουν, τον προκαλούν.
Το αλλόκοτο ψηφιδωτό διαταράσσει τη γεμάτη κανόνες και ρυθμίσεις καθημερινότητά του και, βέβαιος ότι πρόκειται για την κάτοικο του διαμερίσματος, την αναζητά. Η αναζήτηση τον παγιδεύει στον αδυσώπητο ίλιγγο του πολλαπλού εαυτού, ενώ η συνάντησή του με την άγνωστη γυναίκα αποδεικνύεται καταλυτική.
Στο φόντο η πόλη σε κίνδυνο και ένας χορός από φωνές οικείων ανθρώπων αντιστέκεται στη λήθη.
Δεν θα είσαι εκεί
Στη νουβέλα της Κατερίνας Παπαντωνίου Δεν θα είσαι εκεί η προσωπικότητα του Αργύρη Πολυζώη διαγράφεται μέσα από την ανίχνευση των «ανοίκειων» παραμέτρων της ζωής του. Ο ήρωας είναι ένας μάλλον σαραντάχρονος δικαστικός κλητήρας που, τουλάχιστον σε πρώτο επίπεδο, λειτουργεί εκτελεστικά και ψυχρά. Τον παρακολουθούμε να αναζητά υπολείμματα υπάρξεων μέσα από αφηγήσεις και μιαν αποσπασματική επικοινωνία με τη μνήμη του πατέρα του. Τον βλέπουμε στο κάδρο της Αθήνας του 2012, όπου, κατακερματισμένος υπαρξιακά, περιβάλλεται από ρεαλιστικές εικόνες διαδηλώσεων και αστυνομικών παρεμβάσεων, γνώριμες σε όλους μας.
Περνώντας σε ένα δεύτερο επίπεδο ύπαρξης, ο ήρωας υπερβαίνει το «ρυθμισμένο» χρονικό πλαίσιο όπου έχει εθιστεί να κινείται, διευρύνοντας τον χώρο, καταργώντας το οικοδομημένο όριο και καθιερώνοντας μια νέα αστυγραφία, πλάι στην Αθήνα που όλοι γνωρίζουμε. Η συγγραφέας επιλέγει μια συγκεκριμένη επίδοση έξωσης, που δεν φέρει τα γνωρίσματα της καθημερινότητάς του, ώστε να αναδείξει τα στοιχεία της «μετατόπισης» (décalage) που θέλει να επιτελέσει προς τη σφαίρα του μη-οικείου και να επιτύχει αυτήν την «τόσο μακρινή απουσία» του ήρωα από τη σφαίρα της ίδιας του της ζωής. Ήδη από το πρώτο κεφάλαιο ο Πολυζώης αναλαμβάνει μιαν έξωση και κινείται προς το εσωτερικό ενός άψογα κατασκευασμένου διαμερίσματος των Αμπελοκήπων: του διαμερίσματος που κατ’ ουσίαν φέρει εγχάρακτα την αποτύπωση μιας ιδιωτικής ζωής και που πρωταγωνιστεί στο βιβλίο, από τη στιγμή κατά την οποίαν ο δικαστικός κλητήρας θα διεξαγάγει την έρευνά του για την πρώην ένοικο, τη Στέλλα Δεληγιάννη διευρύνοντας τον ζωτικό χώρο πέρα από το κέντρο του άστεως, πέρα από το Εφετείο Αθηνών, πέρα από τη διασταύρωση Αλεξάνδρας και Κηφισίας, σε έναν «άλλο» πολεοδομικό ιστό, μυθιστορηματικό και γειτνιάζοντα.
(Νίκος Ξένος)
