Περιγραφή
Τα ψάρια δεν κλείνουν τα μάτια
Τρεις γενιές, μια ταραγμένη εποχή σε μια ταραγμένη χώρα. Κι η ζωή ενός ανθρώπου, απ’ τα δέκα του χρόνια μέχρι τη μέση ηλικία, σαν κινηματογραφική ταινία χωρίς διάλειμμα, χωρίς ανάσα, περνάει γοργή, μεστή, μέσα σ’ αυτές τις λίγες σελίδες. Το μέστωμα του αγοριού που γίνεται άντρας, βιώνοντας πολέμους, επαναστάσεις, φιλίες, αγάπες, μεγάλες απώλειες και μικρές νίκες.
Τα ψάρια δεν κλείνουν τα μάτια
Μια «μπουκιά» βιβλίο, που μένει αξέχαστο. Πριν φτάσεις στις τελευταίες του σελίδες, σου λείπει ήδη. Σου λείπουν η ευγένεια και η σοβαρότητα με την οποία ο συγγραφέας ξεδιπλώνει την ιστορία της ενηλικίωσης ενός αγοριού, ενός ξεχωριστού παιδιού, σε ένα νησί της μεταπολεμικής Νάπολης.
“Η παιδική ηλικία τελειώνει επισήμως μόλις προσθέσεις στα χρόνια σου το πρώτο μηδενικό. Τελειώνει, μα τίποτα δεν συμβαίνει, είσαι πάντα στρυμωγμένος μέσα στο ίδιο κατσιασμένο κορμάκι του πιτσιρίκου, όπως τα περασμένα καλοκαιριά, ανάστατος από μέσα και ασάλευτος από έξω”.
Από τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα ο ώριμος πια μικρούλης, που στο βιβλίο δεν έχει καν όνομα, μέσα από τη φωνή του Εrri De Luca, ξαπλώνει στην παραλία λύνοντας σταυρόλεξα, συζητάει με ψαράδες, βρίσκει την πρώτη του αγάπη, κι ας μη θυμάται πια μεγαλώνοντας ούτε καν το όνομά της. Θυμάται όμως ότι “της οφείλω την απελευθέρωση του ρήματος ‘αγαπώ’, το οποίο στο δικό μου λεξιλόγιο ήταν φυλακισμένο”.
Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ.
Και η γενναιοδωρία του προς τον αναγνώστη είναι ότι αισθάνεσαι ότι έγραψε το βιβλίο από το περίσσευμά του – δεν θέλει να πει κάτι σε μας. Μας χαρίζει αισθήσεις και εικόνες, μας φέρνει αναπόφευκτα στο μυαλό τη δική μας παιδική ηλικία και τη δική μας αγωνία για το πώς θα “βγούμε” μια μέρα από το παιδικό μας σώμα. “Σήμερα ξέρω πως το σώμα μεταβάλλεται σύμφωνα με τη χρήση που του έχει οριστεί με τη βραδύτητα δέντρου.”
ΣΤΟ “ΑΥΤΙ” ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ, Ο ΕΚΔΟΤΗΣ ΕΧΕΙ ΔΙΑΛΕΞΕΙ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
“Όποιος απέκτησε παιδιά, είδε πάνω τους το χρόνο να μεγαλώνει. Εγώ μπόρεσα να τον παρακολουθήσω στα φυτεμένα δέντρα, στους ίσκιους των φυλλωμάτων που απλώνονται στη γη. Τις απώλειες των γονιών μου, που κατέληξαν και οι δυο στην αγκαλιά μου, δεν τις εξίσωσα με γεννήσεις παιδιών, γυρεύοντας κρυφά μια δική τους προέκταση πάνω σε καινούρια πλάσματα. Οι ζωές των γονιών μου βρίσκονται στη φυλακή των απόντων και δεν περνάει μέρα της δικής μου που να μη σταθώ απ’ έξω περιμένοντας.”
Ο Erri De Luca δεν αφήνει κανένα συναίσθημά σου στην “ησυχία” του, όλα βγαίνουν με τη λεπτότητα που τους αξίζει και απολύτως προστατευμένα από τη γραφή του.
Κωνσταντίνα Νικολοπούλου
