Περιγραφή
Παύλος Σιδηρόπουλος & Σπυριδούλα: Φλου
«Φλου, φίλε μου, όλα είναι φλου…»
Αν και το Φλου ξεκίνησε ως καλλιτεχνικό συνοικέσιο ανάμεσα στον Παύλο Σιδηρόπουλο και το συγκρότημα Σπυριδούλα, αξιώθηκε δικαίως με τον καιρό να γίνει δίσκος αναφοράς στην ιστορία του ελληνικού ροκ – όχι ως best seller, αλλά ως δημοφιλές και επιδραστικό για τους νεότερους long seller. Το βιβλίο αυτό εξετάζει τη συνεργασία που κατέληξε στο δισκογραφικό γεγονός του Μαΐου του 1979, με ενδελεχή έρευνα στις πηγές και δύο πολύτιμους ξεναγούς: τον κιθαρίστα Βασίλη Σπυρόπουλο και τον μπασίστα Τόλη Μαστρόκαλο, οι οποίοι ανασύρουν μνήμες και συνειρμούς, διατυπώνοντας με νηφαλιότητα προσωπικές εκτιμήσεις, σε συνεντεύξεις που έγιναν ειδικά γι’ αυτή την έκδοση.
Την ιστορία αυτού του δίσκου έρχεται λοιπόν να ανιχνεύσει εδώ ο Γιώργος Αλλαμανής, ξεκινώντας από τη συνάντηση της Σπυριδούλας με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, στα τέλη του 1977, περνώντας στην προετοιμασία, την ηχογράφηση και την κυκλοφορία του δίσκου, τον Μάιο του 1979, και τελειώνοντας με την κατοπινή επίδραση του δίσκου αλλά και το τέλος της συνεργασίας και την απομάκρυνση ανάμεσα στο συγκρότημα και τον Σιδηρόπουλο.
Οι Σπυριδούλα, «με πανίσχυρη κινητήρια δύναμη τις ηλεκτρικές κιθάρες του Βασίλη και του Νίκου Σπυρόπουλου», δημιουργήθηκαν στα τέλη του 1977. Μετά τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του πολιτικού τραγουδιού, άνοιγαν σιγά σιγά οι δρόμοι και για άλλες αναζητήσεις, αν και η άποψη ότι το ροκ δεν κολλάει με την ελληνική γλώσσα ήταν ακόμα πολύ ισχυρή. Ο Σιδηρόπουλος είχε ήδη μια παρουσία στη δισκογραφία (π.χ. τα τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου), έχοντας όμως έτοιμο υλικό, στίχους και μουσική, έψαχνε μουσικούς και εταιρεία για να το κυκλοφορήσει.
Αυτή τη γόνιμη συνάντηση αποτυπώνει με πολύπλευρο τρόπο ο συγγραφέας του βιβλίου, με όλες τις δυσκολίες αλλά και τις δημιουργικές κορυφώσεις της. «Το τελικό πάντρεμα, η τελική φόρμα του τραγουδιού, χρεώνεται στο γκρουπ, στους μουσικούς. Το ροκ δεν είναι μοναχική δουλειά, είναι συλλογική δουλειά», λέει κάπου ο Σιδηρόπουλος. «[Ο Σιδηρόπουλος] είχε και την γκρουπική κουλτούρα, την κουλτούρα του γκρουπ. Ήθελε τις ιδέες των άλλων, δεν ήτανε ότι “εγώ τα ’χω όλα στο κεφάλι μου”», λέει ο Βασίλης Σπυρόπουλος. «Στις ηχογραφήσεις του Φλου άκουγε τα πάντα», λέει ο Τόλης Μαστρόκαλος, που έπαιζε μπάσο στον δίσκο.
Κάπως έτσι λοιπόν προέκυψε το Φλου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στο βιβλίο έχει βέβαια η ξεχωριστή συζήτηση για κάθε τραγούδι του δίσκου, για τους στίχους, τη μουσική, την ιστορία του, από τον «Μπάμπη τον Φλου» (και ποιος ήταν άραγε ο Μπάμπης ο Φλου; – ερώτημα στο οποίο απαντάει αποστομωτικά ο Μαστρόκαλος στις σελίδες του βιβλίου) μέχρι το κορυφαίο, αν έχει σημασία μια προσωπική γνώμη, κλείσιμο του δίσκου: «δεν υπάρχει happy end στο Φλου», όπως μας λέει ο συγγραφέας.
