Περιγραφή
Συλλογή πεζών και ποιημάτων του Χρήστου Μαστέλλου. Το «Παρά μονάχα στην περιπλάνηση» είναι το δεύτερο βιβλίο του μετά το «Κερνάω μελανή χολή, όποιος θέλει πίνει».
«Τα βλέφαρα είναι βαριά, όπως και η διάθεση. Ο χρόνος φαίνεται να έχει μηδενιστεί ή να έχει παγώσει. Καμία ανάμνηση δε φαίνεται να τον στοιχειώνει από το παρελθόν, σαν να γεννήθηκε τώρα. Ούτε κάποια προσδοκία ή κάποιο κίνητρο να δράσει, η αίσθηση ήταν αφοπλιστική. Δεν έχει ιδέα πού βρίσκεται, όμως οι ημικρανίες πάνω ακριβώς από τα μάτια τού αποδεικνύουν ότι είναι ζωντανός. Με κοπιώδη προσπάθεια θα σηκώσει τα βλέφαρα, τα οποία κολλάνε από τη βρώμικη τσίμπλα στο δέρμα, και θα αρχίσει σταδιακά να ανακτά τις αισθήσεις του. Είναι ανίκανος να θυμηθεί πώς βρέθηκε εδώ, είναι όμως εφησυχασμένος λόγω του πόνου… Ναι, ένιωθε θρύψαλα, κομματιασμένος σε χίλια κομμάτια, και αυτό τον ικανοποιούσε! Ένα ένστικτο επιβίωσης ξύπνησε μέσα του, μια αρχέγονη επιθυμία για ασφάλεια. Για αρχή έπρεπε απλά να εξετάσει που βρίσκεται…»
Λίγη δικαιοσύνη για τους ανθρώπους
που δεν γεννήθηκαν ακόμη…
Οι ψυχές των νεκρών μας ζωντανεύουν στα σύγχρονα οδοφράγματα, στον ύπνο μας ακούμε τα ουρλιαχτά τους για δικαίωση! Έτσι και πάψει ο ήλιος ν’ ανατέλλει απ’ την ανατολή θα πάψουμε και ́μεις να αγωνιζόμαστε. Η μοίρα μας ποτίστηκε ανεξίτηλα, μίσος για την εξουσία, αγάπη για τον άνθρωπο. Για μας η ουτοπία είναι σάρκα... Κοιταζόμαστε στα μάτια, όσο ο πόλεμος τους μαίνεται κανονικά. Ερωτευόμαστε ακόμα, όσο οι χαφιέδες τους μετράνε τα σκαλιά μας. Επίγονοι του Προμηθέα Δεσμώτη, θαρραλέοι ληστές, περήφανα εξεγερμένοι, κληρονόμοι του νέου κόσμου. Αδερφές και αδερφοί της γενναιοδωρίας, ένας Κολόμβος θα μας ζήλευε... Στους τόπους που φέρνουμε κοντά μας δε χωρά το Κράτος και η Βία. Στα σπλάχνα μας φωλιάζει το λυκαυγές των καταπιεσμένων και των περιφρονημένων. Γιατί έχουμε την Ομορφιά με το μέρος μας, το θάρρος να ζήσουμε αδελφωμένα, ελεύθερα.
Χτυπάτε μας, δήμιοι,
χτυπάτε μας όσο προλαβαίνετε!
Εμείς υψώνουμε τις «μαύρες και τις κόκκινες σημαίες μας»,
τις κάννες των όπλων μας, φροντίζουμε με
τη στοργή μας.
Η φωτιά πια μας ανήκει…
Έτσι θα κάψουμε τα εξαγορασμένα σας δικαστήρια,
τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς,
τις φυλακές και
τα υπουργεία,
τα σύνορα,
τα αστυνομικά και
τα παραστρατιωτικά σας σώματα,
τις υποκριτικές βιτρίνες σας,
τα πλούσια σαλόνια σας
και ό,τι μας θυμίζει τους αιώνες
αδικίας…
Εμείς υψώνουμε τις «μαύρες και τις κόκκινες σημαίες μας»,
τις κάννες των όπλων μας, φροντίζουμε με
τη στοργή μας.
Χρήστος Μαστέλλος
