Περιγραφή
Παγωμένο νερό
Στο λευκό κελί της απομόνωσης η Ισμήνη αναζητά τη λήθη και τα τσαλακωμένα σεντόνια. Δεν θέλει να θυμάται, δεν θέλει να την αγγίζουν, αναζητά την παρηγοριά στον τεμαχισμένο κόσμο που δημιουργούν οι σχισμές των ματιών της. Στον περίβολο μιας εκκλησιάς, η αδελφή της δίνει μάχη να μην ξεχάσει. Να εκδικηθεί το άδικο. Με τον νόμο του χρέους. Με το δίκιο των ανθρώπων. Κι οι δύο θα αναζητήσουν την ελευθερία μέσα στα… κελιά τους. Την ελευθερία της δικαίωσης!
Παγωμένο νερό
Η Έλενα Χουσνή, μέλος της ΕΛΣΑΛ και μυθιστοριογράφος αστυνομικής λογοτεχνίας, εκπλήσσει ευχάριστα τους αναγνώστες της, δοκιμάζοντας με επιτυχία τις δυνάμεις της σε ένα έργο ―μικρό σε έκταση― με διαφορετική πλοκή.
Το Παγωμένο νερό, από τις εκδόσεις Κύφαντα, κινείται στα βαθιά ―συνήθως αχαρτογράφητα― νερά της ανθρώπινης ύπαρξης. Χρησιμοποιούνται, εν μέρει, ίσως κι ως αφορμή σύνδεσης, η Αντιγόνη του Σοφοκλή, παρέα ασφαλώς με την Ισμήνη και τον Κρέοντα.
Η συγγραφέας επιθυμεί και επιλέγει να αφηγηθεί την ιστορία μέσα από δύο αφηγηματικές φωνές. Στο κέντρο του μύθου η αποπλάνηση. Ο κύκλος ανοίγει και κλείνει σαν το διάφραγμα του φωτογραφικού φακού, χαρίζοντας την εξέλιξη μέσα στον χρόνο, με τίμημα την οδύνη των δύο αδελφών. Το αέναο δράμα των γυναικών ξεδιπλώνεται και στο Παγωμένο νερό.
Πότε στο παρόν, πότε με άλματα στο μακρινό ή πρόσφατο παρελθόν, παρακολουθούμε με κομμένη την ανάσα τη σχέση των δύο αδελφών, τη σχέση με τον πατέρα τους και ασφαλώς τη σχέση τους με τον διαφθορέα. Οι αδελφές, ελεύθερες και ταυτόχρονα φυλακισμένες, αγωνίζονται η καθεμία με τον δικό της τρόπο, ή με τον τρόπο που έχει επιλέξει για λογαριασμό τους η μοίρα, ή το ποτάμι της ζωής, να πιάσουν την άκρη του νήματος και να φτάσουν στη λύση. Στην όποια λύση, εξυπηρετεί ή δεν εξυπηρετεί τον ψυχισμό τους.
Η εναλλαγή του πρώτου και του τρίτου προσώπου στην αφήγηση δίνει την απαραίτητη στιβαρότητα στο κείμενο, χωρίς να πλατιάζει, χωρίς να εμποδίζεται η σχεδόν απνευστί ανάγνωση. Δίνει το σφρίγος, αλλά και τη θέληση στον αναγνώστη ή αναγνώστρια να ακολουθήσει τον ρυθμό του. Τον πιάνει από τα μαλλιά και τον ή την σέρνει στο βαθύ σπήλαιο ανομολόγητων αισθημάτων. Κι αυτό αποκαλείται επιτυχία του συγγραφέα ή αλλιώς συγγραφική δεινότητα.
Οι λέξεις πέφτουν σαν σφαίρες· όχι αδέσποτες, μα στοχευμένες, κατευθείαν στο μεδούλι της ψυχής. Γραφή χωρίς λογοτεχνικά φτιασίδια. Δεν χρειάζονται σε ένα τέτοιο κείμενο, σχεδόν εξομολογητικό. Δεν είναι άλλωστε αυτός ο σκοπός. Σε ένα κείμενο που σάμπως να επιθυμεί ―και το κατακτά με το σπαθί του― να εισχωρήσει μέχρι τα μύχια της ψυχής σου. Η Χουσνή το καταφέρνει επαρκώς ―κάτι παραπάνω από επαρκώς―αυτό, αποφεύγοντας να δώσει επιτηδευμένο λυρισμό και εύκολες, εύπεπτες λύσεις. Να, λοιπόν, η αφορμή κι η αιτία που χρειάζεσαι για να διαβάσεις το Παγωμένο νερό.
(Άγγελος Χαριάτης)
