Περιγραφή
Οι τεμπέλικες σκέψεις ενός τεμπέλη
Η τεμπελιά ήταν ανέκαθεν το δυνατό μου σημείο. Δεν υπερηφανεύομαι γι’ αυτό, είναι κάτι σαν χάρισμα και ελάχιστοι το διαθέτουν. Υπάρχουν πολλοί οκνηροί άνθρωποι και πολλοί χασομέρηδες, αλλά ένας αυθεντικός τεμπέλης είναι σπάνιο είδος. Δεν είναι κάποιος που περιφέρεται άσκοπα με τα χέρια στις τσέπες του. Αντιθέτως, το κύριο χαρακτηριστικό του είναι πως είναι πάντα τρομερά πολυάσχολος. Κανείς δεν μπορεί να απολαύσει την τεμπελιά αν δεν έχει άφθονη δουλειά να κάνει.
Μια μνημειώδης πραγματεία (ούτε διακοσίων είκοσι σελίδων) για όλα τα μεγάλα ζητήματα της ζωής (από τον έρωτα και την τεμπελιά μέχρι τις αφραγκίες και τα επιπλωμένα διαμερίσματα), από τον “πρέσβη” του βρετανικού χιούμορ.
Οι τεμπέλικες σκέψεις ενός τεμπέλη
Ο άγγλος Jerome K. Jerome (1859-1927), έγινε γνωστός από το βιβλίο του «Τρεις σε μια βάρκα (χωρίς να υπολογίζουμε τον σκύλο)» (1889). Το βιβλίο επανακυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος το 2017. Από την πρώτη έκδοσή του έγινε επιτυχία και έκανε τον συγγραφέα του γνωστό, μετά από άλλες πολλές συγγραφικές προσπάθειες. Αν και για οικονομικούς λόγους παράτησε το σχολείο στα δεκατέσσερά του, καθιερώθηκε ως σατιρικός συγγραφέας και δημοσιογράφος. Το βιβλίο «Οι τεμπέλικες σκέψεις ενός τεμπέλη» εκδόθηκε το 1886 και παραμένει επίκαιρο, με τις συνυφάνσεις των στοχασμών του για την τεμπελιά, τον έρωτα, τη θλίψη, τη φτώχεια, τα μωρά, και τη μνήμη. Αξιοποιώντας τον καυστικό βρετανικό σαρκασμό, ο συγγραφέας συνθέτει ένα σατιρικό κολλάζ «για το πώς να προχωρήσεις στον κόσμο» (βλ. το ομότιτλο κείμενο).
Οι περασμένες αγάπες γίνονται αφορμή για την τρυφερή διαπίστωση: «Μένουν κι οι δυο τους έκπληκτοι με το ξεθώριασμα του άλλου, όμως κανείς δεν βλέπει τη δική του αλλαγή» (σ. 29). Η μελαγχολία και η ματαίωση γίνονται αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής και ο Jerome, αποφεύγοντας τη στερεοτυπία ενός άκαρπου ευδαιμονισμού, αποδέχεται τις εναλλαγές του βίου και της διάθεσης. Καθώς η μελαγχολία εφορμά, οι αποφάσεις χαρακτηρίζονται από αμφιθυμία. «… φλερτάρεις με την ιδέα να κάνεις μια επίσκεψη στους Τόμσον. Καθώς φοράς τα γάντια σου, θυμάσαι πως οι Τόμσον είναι ηλίθιοι ποτέ δεν τρώνε βραδινό και θα περιμένουν από σένα να κάνεις και χαρές στο μωρό τους. Καταριέσαι τους Τόμσον και αποφασίζεις να μην πας» (σ.39). Αφοπλιστικά ο συγγραφέας περιγράφει την εγωτική απλουστευτική ματαιοδοξία, με την οποία αξιολογούνται συχνά οι σχέσεις με τους άλλους. Οι άνθρωποι είναι καλοί όταν μας κάνουν τα χατίρια και κακοί όταν δεν κάνουν αυτό που θέλουμε. Η επισήμανση πως «η μάχη της ίδιας της ζωής δίνεται κι αυτή ενάντια στις πιθανότητες» συμβαδίζει με την προτροπή πως «είναι καλύτερα να προσπαθείς και να αποτυγχάνεις παρά να σου φύγει η ζωή απ’ τα χέρια μες στον ύπνο σου» (σ.85).
