Περιγραφή
Ο Πέδρο και ο Λοχαγός, Ο Μπενεντέτι επέλεξε να μιλήσει για τα βασανιστήρια και τη σχέση βασανιστή-βασανιζόμενου μέσα από ένα θεατρικό έργο τεσσάρων πράξεων, όπου κάθε ιντερμέδιο ανάμεσα στις πράξεις σηματοδοτεί κι έναν ακόμη γύρο ολοένα και κλιμακούμενων βασανιστηρίων για τον κρατούμενο. Μέχρι να αρχίσει η επόμενη πράξη και να πάρει τη σκυτάλη ο “καλός” της υπόθεσης, ο ανακριτής, που με όλη την αλαζονεία της τρομερής του εξουσίας είναι σίγουρος ότι θα τον κάνει να μιλήσει και βέβαια να αποδεχθεί την ήττα του.
Ο κρατούμενος κρατάει και τελικά καταφέρνει να τον νικήσει μέσα από την άρνησή του. Είναι ο θρίαμβος της αντίστασης, η ηθική ανωτερότητα του αγωνιστή και το δίκιο του αγώνα του τέτοιο. Στο Ο Πέδρο και ο Λοχαγός διαβάζουμε στην παρουσίαση από το site Περιοδικό:
“Υπάρχουν ορισμένες λογοτεχνικές προσωπικότητες που στην χώρα τους θεωρούνται τεράστιες, αλλά δεν χαίρουν της ίδιας αναγνωσιμότητας και εκτός έδρας. Μία τέτοια περίπτωση είναι ο Μάριο Μπενεντέτι (1920-2009), ο οποίος αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους συγγραφείς της Ουρουγουάης ειδικότερα αλλά και της Λατινικής Αμερικής γενικότερα. Στη συγγραφική του ιστορία συναντάει κανείς πάνω από 80 έργα, από ποιήματα και δοκίμια μέχρι μυθιστορήματα και θεατρικά έργα, με μία σημαντική αναγνώριση να αποτελεί η υποψηφιότητα για Oscar της ταινίας The Truce(1997) η οποία βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ουρουγουανού. Επιπροσθέτως μέσα από το έργο του κυρίως, ο Μάριο Μπενετέτι στρατεύτηκε στην Αριστερά πολεμώντας το δικτατορικό καθεστώς της Ουρουγουάης, το οποίο τον ανάγκασε να αυτοεξοριστεί και να ζήσει μεταξύ Αργεντινής, Περού και Ισπανίας.
Την περίοδο της δικτατορίας στην Ουρουγουάη, ο Μπενεντέτι έγραψε το θεατρικό έργο Ο Πέδρο και ο Λοχαγός (εκδόσεις Red n’ Noir, 2019) επηρεασμένος από τα βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν οι αντιφρονούντες την συγκεκριμένη περίοδο. Στην πρώτη πράξη του έργου ο συλληφθέν Πέδρο μεταφέρεται μπροστά από τον Λοχαγό ο οποίος χρησιμοποιώντας την γλαφυρότατη γλώσσα του απειλεί τον Πέδρο και προσπαθεί να τον πείσει να μιλήσει και να καταδώσει τους συντρόφους του, με τον πρώτο όμως να παραμένει σιωπηλός. Πολύ σύντομα τα βασανιστήρια για τον Πέδρο θα ξεκινήσουν, λαμβάνοντας όμως χώρα εκτός σκηνής, έως ότου τον φέρουν και πάλι μπροστά στον Λοχαγό όταν και ξεκινάει για πρώτη φορά, στην δεύτερη πράξη ο μεταξύ τους διάλογος. Ο Λοχαγός συνεχίζει με απειλητικά επιχειρήματα να προσπαθεί να πείσει τον Πέδρο να μιλήσει, ενώ εκείνος πλέον αντιμετωπίζει λεκτικά τον αντίπαλό του, αντικρούοντας ό,τι ακούει, περνώντας πολλές φορές στην επίθεση.
Διαβάζοντας κανείς τον διάλογο των δύο χαρακτήρων αντιλαμβάνεται σταδιακά πως η αντιπαράθεση αυτή δεν είναι απλά η διαφορά ενός θύτη και ενός θύματος, αλλά αντιπαράθεση μεταξύ δύο αντρών που και οι δύο έχουν τα ευάλωτα σημεία τους. Η διαφορά τους είναι κυρίως ιδεολογική και αυτή διαφορά ανοίγει τον ασκό του Αιόλου ώστε η σύγκρουσή τους να μεταβεί σε θέματα ηθικής, προσωπικών εμπειριών, θάρρους και δειλίας. Πολύ σημαντικό ρόλο στην γιγάντωση του διαλόγου αυτού ως μάχη μεταξύ δύο ισχυρών προσωπικοτήτων παίζει το γεγονός πως όλα τα βασανιστήρια και οι βίαιες σκηνές που εννοούνται, λαμβάνουν χώρα εκτός σκηνής δίνοντας τη δυνατότητα στον αναγνώστη/ θεατή να αφοσιωθεί στη σύγκρουσή τους.”
