Περιγραφή
Ω, λε φιλαλάκο!
Το Ω, Λε φιλαλάκο αφηγείται μια πεντηκονταετή ιστορία, “μια ζωηρή ιστορία του κινήματος, της ζωηρής άκρας Αριστεράς και των ανθρώπων της”. Φυσικά, δεν πρόκειται για ιστορία όλου του κινήματος και όλης της άκρας Αριστεράς. Κάτι τέτοιο, έτσι κι αλλιώς, θα ήταν αδύνατο, και πάντως επ’ ουδενί βρίσκεται, έστω αποσπασματικά, στις προθέσεις του συγγραφέα. Σκοπός του είναι να γράψει τη δική του ιστορία μέσω της συμμετοχής του σε αρκετούς από τους αγώνες όλων αυτών των χρόνων, με έμφαση στους λιγότερο προβεβλημένους και τους πλέον μαχητικούς, μαζί με τους πολλούς συντρόφους και συντρόφισσές του.
Ο Νίκος Γιαννόπουλος επιλέγει τις ιστορίες του με κριτήριο την κινηματική και συναισθηματική αξία που είχαν -και έχουν- για τον ίδιο, προσπαθώντας, στο μέτρο του δυνατού, να αναδείξει ενδιαφέρουσες πλευρές τους, ιδιαίτερα για τις νεότερες και τους νεότερους. Επίσης, αναφέρει αρκετές χωρίς… ιστορική σημασία επειδή έχουν πλάκα, καθώς, παρά τα χρονάκια του, διατηρεί μια κάπως παιγνιώδη σχέση με την πολιτική. Έτσι, δίπλα στο Κάραβελ, το Πολυτεχνείο του ’85, τις αντιπυρηνικές διαδηλώσεις για το Τσερνόμπιλ, τη Νικαράγουα, την Άγκυρα, την απεργία στο Νοσοκομείο Παίδων, τις κινητοποιήσεις ενάντια στον ΑΣΕΠ, την Ιορδανία, τις ουκ ολίγες μάχες κατά της κρατικής τρομοκρατίας, τα Φόρουμ, την εξέγερση του Δεκέμβρη και τις Πλατείες, ξεφυτρώνουν μια συνάντηση με ένα έντρομο ζευγάρι Σουηδών στα τουρκικά παράλια, μια σωτήρια είσοδος σε έναν οίκο ανοχής της οδού Σοφοκλέους, ένα ωραίο αντάμωμα με κεφάτους οπλισμένους Τσιγγάνους, ένας Άραβας ιππέας, ένα τανκ που μπαίνει στην τράπεζα του Αργυρόκαστρου και άλλα εξίσου ασυνήθη.
Σε αυτό το προφανώς αυτοβιογραφικό βιβλίο ο συγγραφέας καταθέτει την αδυναμία του στο δρόμο, την προσήλωσή του στην οργάνωση, τη λατρεία του στο απρόοπτο, όταν μάλιστα είναι και κάπως αστείο, και, ασφαλώς, την αγάπη του στα πολλά πρόσωπα που τον έκαναν αυτό που είναι.
